ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 762

เมื่อผู้ปกครองสองสามคนที่อยู่ข้างๆเห็นต้นกล้า ต่างก็เผยสีหน้ารังเกียจเล็กน้อย

เดิมทีพวกเขาวางแผนที่จะตีสนิทกับญาธิดาผ่านกิจกรรมพ่อแม่และลูก แต่พวกเขาไม่เต็มใจที่จะเข้าไปคุยด้วยเมื่อเห็นต้นกล้าอยู่

เสียงกระซิบเข้ามาในหูของญาธิดาเป็นครั้งคราว

“ไททันห้ามไปเล่นกับเด็กคนนั้นที่โรงเรียน มันดูไม่ปกติ”

“เราไม่สามารถเปรียบเทียบความมั่งคั่งและอำนาจของตระกูลสถิรานนท์ ลูกไปเล่นกับเด็กแบบนั้น แม่จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรถ้าเกิดอะไรขึ้น”

“ตระกูลสถิรานนท์มีลูกสองคน แม้ว่าคนหนึ่งจะเป็นอะไรไป แต่ก็ยังมีอีกคนหนึ่งที่สามารถสืบทอดได้ ครอบครัวของเราต่างกัน แม่มีแค่ลูกชายเพียงคนเดียว”

ญาธิดาขมวดคิ้วและมองต้นกล้าอย่างทุกข์ใจ ในขณะนี้ เธอก็ดีใจที่ต้นกล้ามีอุปสรรคในการสื่อสาร อย่างน้อยเธอก็จะไม่ได้รับบาดเจ็บจากข่าวลือเหล่านี้

คณะครูจัดผู้ปกครองให้ยืนอยู่ตรงกลางสถานที่อย่างรวดเร็ว กิจกรรมสุดท้ายคือการวาดภาพบนกระดาษขาวแผ่นใหญ่กับทุกคนในครอบครัว

ภาพวาดเหล่านี้จะแสดงบนกระดานนิทรรศการของโรงเรียนเป็นเวลาหนึ่งเดือน และผู้ปกครองจะแสดงความสามารถของพวกเขาทันทีเมื่อได้ยินที่ครูพูด พยายามทำให้ผลงานของพวกเขาดูสมบูรณ์แบบที่สุด

ครอบครัวที่ฝึกเด็กให้เรียนรู้การวาดภาพจะจัดสรรพื้นที่ให้เด็กเล่น แต่เนื้อหาของภาพวาดต้องสอดคล้องกับภาพวาดของผู้ปกครอง

บางครอบครัวแทบจะไม่ปล่อยให้ลูกทำ และพวกเขาทำโดยสามีและภรรยาสองคน

ไม่มีลายมือเด็กในภาพวาดเหล่านี้ และถึงแม้จะสวยแต่ก็ยังดูขาดอะไรไปเล็กน้อย

ญาธิดาอุ้มต้นกล้าไว้ในอ้อมแขน วางพู่กันไว้ในมือของเขา และเกลี้ยกล่อมให้เขาวาด หัวเล็กๆ ของอีธานและเอลล่าก็เข้ามาใกล้เขา พูดคุยกันไม่หยุด

“มาวาดรูปครอบครัวกันไหม”

“เจ้าบื้อ แล้วต้นกล้าจะทำอย่างไร” อีธานมองน้องสาวด้วยความรังเกียจเล็กน้อย

เอลล่าเท้าเอวของเธออย่างไม่ยอมและพูดว่า "นี่เป็นกิจกรรมสำหรับพ่อแม่ลูก ตอนนี้ต้นกล้าอยู่กับเราแล้ว แน่นอนว่าเราต้องการวาดรูปครอบครัวกับเขา"

อีธานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เห็นด้วยกับความคิดของเธอทันทีและพยักหน้า หันไปทางต้นกล้าแล้วพูดว่า “ตอนนี้นายเป็นสมาชิกครอบครัวเราด้วย นายจะวาดรูปพ่อแม่กับเราไหม?”

“งั้นก็ให้พ่อกับแม่วาดพวกเราสามคน” เอลล่าเสริม

เด็กทั้งสองรีบร่างโครงร่างของพ่อแม่และเสื้อผ้าที่พวกเขาสวมในวันนี้อย่างรวดเร็ว ในท้ายที่สุด เหลือเพียงส่วนใบหน้าเท่านั้นที่ยังไม่เสร็จ

เอลล่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยื่นมือเล็กๆ ของเธอออกเพื่อจับมือต้นกล้า แล้วพูดช้าๆ ว่า “ต้นกล้า เรานจะช่วยนายเอง มาวาดรูปร่างหน้าตาพ่อกับแม่กัน ตกลงไหม?”

ดูเหมือนว่าต้นกล้าจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูด และพยักหน้าช้าๆ ถือพู่กันในมือแน่น ภายใต้การนำของอีธานและเอลล่า เขาวาดรูป"แม่และพ่อ"อย่างละเอียด

ญาธิดาหยุดและมองไปที่ต้นกล้าและพบว่ารูม่านตาสีเทาเข้มของเขาค่อยๆ โฟกัส และหัวใจของเขาก็อบอุ่นขึ้น

ในท้ายที่สุด มีเพียงต้นกล้าเท่านั้นที่ไม่ได้อยู่ในภาพวาดนี้

เธอวาดรูปหน้าของต้นกล้าอย่างช้า และบางครั้งเธอก็ก้มหน้าถามเขาด้วยรอยยิ้มวว่าเหมือนไม่ แขนของต้นกล้ากอดคอของเธอแน่นราวกับว่าเธอกลัวว่าเธอจะจากไป

หลังจากผ่านไปนาน ญาธิดาก็หยุดวาด

ต้นกล้าก็สบัดมือของเธอออกและมองไปด้านข้างอย่างว่างเปล่า

มือของเธอชงักไปและเผยสีหน้าเศร้าใจเล็กน้อย ครูรีบเข้าไปขอบคุณเธอ และส่งเธอออกจากโรงเรียน

เธอมองย้อนกลับไปเกือบทุกสามก้าว มองกลับมาที่เขาเป็นครั้งคราว และในที่สุดก็อดถอนใจไม่ได้

“แม่!” จู่ๆ เสียงเด็กที่ปนเสียงร้องไห้ดังขึ้นข้างหลังเธอ

ร่างกายของญาธิดาแข็งทื่อ และเธอหันกลับมามองที่ต้นเสียงด้วยความประหลาดใจ

ต้นกล้ายืนอยู่ตรงนั้นด้วยตาแดง ดวงตาที่สดใสของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา เขามองดูเธออย่างโหยหาพลางตะโกนเรียกว่า “แม่ แม่ แม่!”

ครูเองก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด และรีบกอดเขาไว้ในอ้อมแขนเพื่อปลอบโยนเขาอย่างอ่อนโยน มองดูเธอและพูดทันที “คุณญาธิดาคะ ต้นกล้า อารมณ์แปรปรวนมากเกินไปไม่ได้ เราไปก่อนนะ”

หลังจากพูดจบ เธอรีบกอดต้นกล้าและจากไป มือเล็กๆ ของต้นกล้ายังคงอยู่ในอากาศ คว้าอากาศไปทางตำแหน่งของญาธิดา และเสียงร้องที่บีบหัวใจก็ดังก้องในสนามเด็กเล่น

ระหว่างทางกลับบ้าน ญาธิดายังคงขมวดคิ้วราวกับว่าเธอยังคงจมอยู่ในเหตุการณ์เมื่อครู่ ฝ่ามือใหญ่อันอบอุ่นค่อย ๆ ห่อหุ้มมือเล็กๆ ของเธอไว้ จากนั้นเธอก็ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย

“คุณรับบทบาทเป็นแม่ของเขาไม่ได้” ภวินท์พูดด้วยเสียงเย็นช้าๆ

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ และบังคับตัวเองให้ลืมสิ่งที่เกิดขึ้น เธอตั้งสติแล้วถามว่า “กิจกรรมพ่อแม่ลูกนี้สามารถแก้ไขวิกฤตในบริษัทได้จริงหรือ?”

“เมื่อก่อนมันเป็นไปได้ แต่ตอนนี้ไม่แน่” เขาตอบด้วยเสียงต่ำ “เป็นไปได้มากที่ต้นกล้าจะถูกเรียกว่าเป็นลูกนอกสมรสของคุณ”