ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 772

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เธอปรากฏตัวอีกครั้งที่Pop Animation พร้อมหลักฐานที่เธอพบเจอ

ความอดทนของน้ำตาลหมดลง มองไปที่เธอและถามอย่างเฉียบขาดว่า “ถ้าคุณธิดามีเวลามาคุยกับฉัน ทำไมคุณไม่ลองกลับไปคิดดูว่าจะทำยังไงให้งานออกมาดีกว่านี้”

ญาธิดาก็ไม่ใจร้อน และเรียงหลักฐานบนโต๊ะด้วยสีหน้าจริงจัง

"นี่คือหลักฐานที่ฉันสัญญาว่าจะส่งให้คุณ เหตุการณ์ครั้งนี้เต็มไปด้วยความผิดปกติ หวังว่าทางคุณน้ำตาลจะตรวจสอบอีกรอบ และค่อยพิจารณาว่ายังจะอยากร่วมมือกับTIDA Studioหรือไม่"

ผู้หญิงกวาดเอกสารลงกับพื้นและมองเธออย่างเฉยเมย “ฉันไม่มีเวลามาตรวจสอบสิ่งเหล่านี้ แม้ว่าจะมีความเข้าใจผิด มันก็เป็นปัญหาของคุณ ฉันจะไม่ชดใช้ความผิดของคุณ”

ญาธิดาเม้มริมฝีปากโดยไม่พูดอะไร ย่อตัวลงนั่งยองๆ กับพื้น จัดเอกสารบนพื้นให้เรียบร้อย ห้องทำงานก็ตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ

เมื่อเห็นการกระทำของเธอเช่นนี้ ดวงตาของผู้อำนวยการก็ฉายแววสงสารเล็กน้อย และในที่สุดก็ส่ายหัวอย่างจำใจ

“คุณน้ำตาล ฉันเลือกเส้นทางนี้ไม่ใช่เพราะว่ามันทำกำไรได้มากแค่ไหน แต่ฉันทำด้วยความจริงใจและความรัก ความตั้งใจดั้งเดิมของฉันก็เหมือนกับของคุณ เราทุกคนต้องการหาแสงสว่างในอนาคตที่มองไม่เห็น หวังว่าคุณจะพิจารณาเรื่องนี้อีกรอบนะคะ”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็วางเอกสารลงบนโต๊ะ โค้งคำนับไปทางน้ำตาลอย่างจริงใจ สายตาของเธอแฝงไปด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

แววตาของผู้หญิงมีความลังเลเล็กน้อย สายตาของเขาค่อย ๆมองไปที่เอกสาร จากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นมองไปที่แผ่นหลังที่ดูอ้างว้างและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เราพอใจกับตัวอย่างครั้งนี้มาก งานที่เหลือเดี๋ยวจะมีคนติดต่อกับผู้ช่วยของคุณ"

ฝีเท้าของญาธิดาหยุดกะทันหัน และในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ เธอมองไปที่ผู้ชายอย่างมั่นใจและตอบว่า “คุณตุนห์วางใจได้ คราวนี้ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอีกแน่นอน”

บัญชีอทางการของPop Animation ได้ลบเนื้อหาที่เผยแพร่ก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็วและโพสต์ตัวอย่างและหลักฐานเพื่อพิสูจน์ความสามารถของTIDA Studio ในเวลาเดียวกันก็ได้ชี้แจงว่าจะยังมีความร่วมมืออีกในอนาคต และฝากทุกคนติดตามผลงานด้วย

ในห้องนอนเล็กของทาวน์เฮ้าส์ นพเก้าจ้องไปที่เนื้อหาบนโทรศัพท์ด้วยท่าทางขมขื่นและทุบแก้วน้ำลงพื้นจนแตกกระจาย

เดิมทีเธอคิดว่าเธอจะสามารถทำลายสตูดิโอของญาธิดาได้ในครั้งนี้ แต่เธอไม่คิดว่าPop Animationจะเปลี่ยนใจรวดเร็วขนาดนี้ และถึงกับบอกว่าจะทำงานกับผู้หญิงต่ำคนนั้นต่อไป

เรื่องเล็กแค่นี้ยังทำไม่ได้ ในสายตาของวีริศเธอต้องไม่มีค่าอะไรเลย และทุกอย่างที่เธอวางแผนมาก็สูญเปล่า หากปราศจากการสนับสนุนของวีริศเธอจะทำอย่างไรกับผู้หญิงคนนั้นได้!

“เก้า...” น้ำเสียงไม่พอใจของจีรวรรณดังขึ้น

เธอรีบปรับอารมณ์ของเธอ เปิดประตูและลงไปชั้นล่าง มองไปยังจีรวรรณด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ “คุณผู้หญิง”

จีรวรรณเหลือบมองเธอด้วยความไม่พอใจ และตำหนิอย่างหัวเสีย “ช่วงนี้เธอเป็นอะไรห๊า ทำงานก็ไม่ดี ไม่รู้หายหัวไปไหนทั้งวัน ถ้าเธอยังอู้งานอีก ก็รีบเก็บกระเป๋าไสหัวออกไปซะ”

นพเก้าหลับตาลงเล็กน้อย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ผู้หญิงโง่ที่อยู่ตรงหน้าไม่รู้ไปโกรธอะไรมา กลับมาก็วีนแตก ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้เธอไม่มีที่ไป คงไม่ทนอยู่ที่นี่หรอก

ชีวิตปัจจุบันของเธอ การทรมานทั้งหมดที่เธอได้รับ ก็เพราะญาธิดานังชั้นต่ำคนนั้น!

เมื่อเห็นว่าเธอไม่พูดกับเธอ จีรวรรณก็โกรธมากขึ้น และก้าวไปข้างหน้าทันทีและตะโกนว่า“ได้ยินที่ฉันพูดกับเธอไหม เธอยังต้องการทำอยู่ไหม!”

นพเก้าแอบกำหมัดแน่น และเมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้งก็ทำหน้าประจบพูดอย่างเชื่อฟังว่า “เป็นความผิดของฉันเองค่ะคุณผู้หญิง ฉันจะทำอาหารอร่อยๆให้ทานนะคะ”

“ต้นกล้า!” อีธานเอลล่ารีบไปหาชายคนนั้น ทักทายชายคนนั้นอย่างน่ารักก่อน แล้วจึงถามเขาว่าเล่นกับต้นกล้าได้หรือไม่

ผู้ชายมองไปที่ต้นกล้าที่มีสีหน้าสดใส และแสงสว่างในดวงตาของด็กน้อยก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ หลังจากตอบตลงเขาก็วางต้นกล้าลงบนพื้นและอดไม่ได้ที่จะลูบศีรษะของอีธานและเอลล่าอย่างเอ็นดู

เสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังขึ้นอย่างรวดเร็วบนสนามเด็กเล่นที่เต็มไปด้วยหิมะ ต้นกล้าเดินตามเด็กสองคนและแสดงรอยยิ้มที่หายากบนใบหน้าที่อ่อนโยนของเขา

“ผมนิธิศครับ เป็นพ่อของต้นกล้า ” ชายคนนั้นท่าทางสง่างามสุภาพและเอื้อมมือไปหาญาธิดา “ขอบคุณมากที่ลูกของคุณยอมรับต้นกล้า คุณเป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมมาก”

ทั้งสองจับมือกัน ญาธิดายิ้มอย่างเกื้อเขินเล็กน้อย "ฉันรู้สึกยินดีที่ได้ช่วยคุณดูแลต้นกล้าและขอขอบคุณที่ไว้วางใจฉันและอีธานเอลล่าค่ะ"

นิธิศผายมือ และทั้งสองก็เดินตามรอยเท้าของเด็กๆ ในสนามเด็กเล่น

“มันไม่ง่ายนะครับที่จะได้ยินต้นกล้าพูด และผมไม่เคยได้ยินเขาเรียกแม่มาก่อนเลย” รอยยิ้มของเขาขมขื่นเล็กน้อย “ผมคิดว่าผมจะไม่วันได้ยินมัน”

ญาธิดาฟังเขาพูด และสายตาเธอก็จับจ้องไปที่ต้นกล้า และเกิดความรู้สึกสงสารในใจ “แม่ของต้นกล้า…”

“คุณน่าจะรู้อาการของต้นกล้าด้วย แม่ของต้นกล้าเสียชีวิตระหว่างการคลอดบุตร ผมพาน้องไปหาหมอที่มีชื่อเสียงมากมายทั้งในประเทศและต่างประเทศมาบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เห็นผลเลย”นิธิศถอนหายใจเบา ๆ

“ดูเหมือนว่าต้นกล้าจะชอบคุณมาก คุณเป็นคนพิเศษของเขา และมันก็หายากที่จะพบคนที่ไม่รังเกียจต้นกล้า”

ญาธิดาอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพูด และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็กว้างขึ้น "ต้นกล้าน่ารักขนาดนี้ ฉันหน่ะก็เอ็นดูน้องมาก"