ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 788

“วิสัยทัศน์ปกติหน่อย อย่างคุณเนี่ยนะคู่ควร” ภวินท์เลิกคิ้ว ขณะพูดได้ชนไหล่ของเขาแล้วเดินผ่านไป เขาเดินไปยืนตรงกลางของเวที แล้วใช้มือโอบเอวบางของญาธิดา

ใต้ดวงตาของญาธิดาประกายแสงแพรวพราว เขย่งเท้าแล้วหอมไปที่แก้มของเขา ผู้คนด้านล่างเวทีก็ปรบมือดังสนั่นทันที

นิธิศมองภาพนี้ด้วยดวงตาที่หม่น ปลายนิ้วบีบแก้วไวน์ที่ถือไว้ในมือแน่น ดวงตาประกายแสงแห่งความชั่วร้ายขึ้น

หลังพิธีแต่งงานจบลง ญาธิดารีบถอดสร้อยคอคริสทัลออกแล้วเก็บไว้ในกล่องเครื่องประดับ ไม่เคยเปิดออกมาอีกเลย ภวินท์เห็นลำคอของเธอว่างเปล่า จึงไม่ได้พูดเรื่องนี้อีกเลย

เพื่อให้ทันเวลาก่อนที่อีธานกับเอลล่าจะเปิดเรียน แผนการถ่ายทำโฆษณาเสื้อผ้าก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เธอได้พาสองลูกรักไปที่สตูดิโอ และวันที่วุ่นวายได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ญาธิดามองดูชื่อสายเรียกเข้าที่ปรากฏ ใบหน้าก็ผุดรอยยิ้มขึ้น รับสายโทรศัพท์แล้วก็แซวหยอกล้อ “ฮันนีมูนกลับมาแล้วเหรอ เที่ยวสนุกไหม”

น้ำเสียงของอัญรินทร์ฟังดูแล้วเหมือนกังวลและก็จริงจังมาก “ธิดา บริษัทของคณินเกิดเรื่องแล้ว STN Group อาจจะถูกเชื่อมโยงเข้าไปด้วย เธอกับคุณภวินท์ต้องเตรียมตัวไว้ล่วงหน้านะ”

ญาธิดาได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนทันที และรีบกล่าวถามขึ้น “รู้ไหมว่ากระบวนการตรงไหนที่เกิดปัญหา ตอนนี้แก้ไขไปถึงขั้นไหนแล้ว”

“หลังจากที่ฉันกับคณินได้รับข่าว ก็นั่งไฟล์ที่เร็วที่สุดกลับมายังประเทศ เขาตอนนี้กำลังมุ่งไปที่บริษัท จึงให้ฉันโทรมาบอกกับเธอสักหน่อย โครงการข้ามชาติสามารถถูกระงับชั่วคราวได้ ว่ากันว่าเป็นปัญหาการไกล่เกลี่ยของภายในประเทศและต่างประเทศ

“ในเมื่อเป็นเพียงปัญหาการไกล่เกลี่ย ก็จะต้องมีโอกาสในการพลิกผันอย่างแน่นอน เป็นเพียงการถูกตรวจสอบและสอบสวนเท่านั้น ไม่ใช่เป็นการถูกตีกลับสักหน่อย จะต้องมีวิธีแก้ไขแน่” น้ำเสียงกังวลของญาธิดาไม่ลดน้อยลง เธอยังคงความใจเย็นเอาไว้ กล่าวปลอบโยนอัญรินทร์ด้วยน้ำเสียงเบาๆ 

อัญรินทร์ได้อธิบายสถานการณ์อย่างละเอียดให้เธอ จากนั้นก็วางสายลงอย่างกังวล

ทางฝั่งบริษัทเพิ่งจะสงบลง ตลาดหุ้นก็มีแนวโน้มการสะท้อน หากว่าเธอไปถามความคิดแนวทางแก้ไขกับภวินท์ในเวลานี้ บรรดาผู้ถือหุ้นส่วนจะต้องรู้เรื่องนี้ และถึงตอนนั้นก็ต้องวุ่นวายกันในห้องประชุมอย่างแน่นอน

แต่ว่าตอนนี้นอกจากภวินท์แล้ว จะมีใครที่สามารถช่วยเหลือเธอได้อีก! ปัญหาการไกล่เกลี่ยภายในประเทศและต่างประเทศ……

เรื่องใหญ่แบบนี้นักธุรกิจส่วนใหญ่ไม่สามารถเข้ามาแทรกแซงได้ มีเพียงหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเท่านั้นที่จะสามารถแก้ไขได้……

เธอกุมโทรศัพท์อย่างเงียบๆ จู่ๆ ในหัวก็ผุดชื่อใครคนหนึ่งขึ้นมา“

หลังจากคิดครุ่นคิด เธอก็กัดฟันแล้วโทรศัพท์ไปหาหมายเลขหนึ่ง “คุณนิดคะ ขอถามหน่อยค่ะว่าตอนนี้คุณมีเวลาว่างไหม ฉันมีเรื่องอยากจะขอให้คุณช่วยค่ะ”

น้ำเสียงของนิธิศยังคงอ่อนโยนเหมือนเช่นเคย กล่าวถามด้วยความเป็นห่วง “ธิดา ตอนนี้ผมกำลังเตรียมการประชุม ไม่สะดวกที่จะเจอคุณตอนนี้ เรื่องนี้คุณจะสะดวกคุยในโทรศัพท์ไหมครับ”

เธออธิบายที่มาที่ไปของเรื่องราวอย่างละเอียดด้วยความรีบร้อน จากนั้นก็กล่าวด้วยน้ำเสียงลนลาน “ฉันรู้ว่าการขอความช่วยเหลือจากคุณอย่างกะทันหันเป็นเรื่องที่เกินควร เรื่องนี้สำหรับฉันแล้วเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก ฉันไม่สามารถจัดการได้คนเดียว”

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงผลประโยชน์ของสองบริษัท เพียงแค่นับการออกหน้าช่วยเหลือเธอหลายต่อหลายครั้งของคณิน ครั้งนี้เธอจึงไม่สามารถนิ่งดูดายได้

นิธิศเงียบไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงตอบกลับอย่างลำบากใจ “ธิดา วันนี้เมื่อตอนบ่ายคุณคณินได้ติดต่อมาหาผมแล้ว ปัญหานี้ไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่ผมจะดูแลได้ ผมไม่สามารถแทรกแซงได้จริงๆ ครับ”

“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ รบกวนแล้วค่ะ” เธอได้ยินคำตอบ น้ำเสียงก็ผิดหวังเล็กน้อย

นิธิศได้ยินน้ำเสียงเช่นนี้ของเธอ ก็ลดเสียงต่ำปลอบใจเธอสองสามประโยคทันที จากนั้นจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงลึกล้ำว่า “เดิมทีแล้วเรื่องนี้ผมไม่ควรยุ่ง แต่ว่าเห็นแก่ที่คุณคอยดูแลต้นกล้า ผมยังติดค้างน้ำใจคุณ ผมจะพยายามช่วยจัดการเรื่องนี้นะครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

เห็นเธอยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน คู่ดวงตาที่ว่างเปล่าของต้นกล้าก็โฟกัสทันที จากนั้นก็เรียกคำว่า “แม่”อย่างเอ็นดูขึ้นในบัดดล แล้วก็ดึงเธอเข้าไปที่ห้องรับแขก

บนโต๊ะมีดินสอสีวาดภาพหลากหลายสี บนพื้นมีภาพที่ยังวาดไม่เสร็จ ภาพเหล่านี้ล้วนเป็น “ภาพครอบครัว” ในสายตาของเขา มีสิ่งเดียวที่ขาดไปคือผู้หญิงในภาพไม่มีใบหน้า

เธอโน้มตัวไปเก็บภาพเหล่านี้แล้วเก็บให้เข้าที่ ลูบที่ศีรษะของต้นกล้าแล้วถามขึ้น “ต้นกล้าวาดภาพของคุณพ่อกับคุณแม่เหรอจ๊ะ”

ต้นกล้าพยักหน้าพยักหน้า ชี้ที่ใบหน้าของเธอ แล้วก็ชี้ไปที่ผู้หญิงบนภาพวาด จากนั้นกล่าวพึมพำ “นี่คือ……คุณแม่……”

ญาธิดาเห็นท่าทางที่เลื่อนลอยของเขา ในใจผุดความรู้สึกขมขื่นอย่างอธิบายไม่ถูก เธอฝืนยิ้มและตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “น้าวาดเป็นเพื่อนหนูให้เสร็จดีไหมจ๊ะ”

ใบหน้าที่อ่อนนุ่มของต้นกล้าปรากฏรอยยิ้มที่เห็นได้ยากขึ้น นำดินสอบนโต๊ะยัดใส่มือของเธอ

เขาดูเป็นเด็กที่คุยรู้เรื่องกว่าเด็กในวัยเดียวกัน ไม่เรียกร้องสิ่งใดๆ และไม่มีอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมาย เชื่อฟังจนทำให้คนรู้สึกเอ็นดู

ญาธิดากางแขนสองข้างกอดเขาแล้วนั่งลงบนโซฟา วาดภาพที่ยังวาดไม่เสร็จนั้นทีละเส้นทีละภาพจนสมบูรณ์

ตอนที่นิธิศเปิดประตูออกมานั้น ภาพที่สะท้อนเข้ามาในม่านดวงตาก็คือสีหน้าที่ดูจริงจังของพวกเขา ในวันปกติบ้านที่เย็นยะเยือก ดูอบอุ่นงดงามอย่างเห็นได้ชัดด้วยภาพนี้ ช่างทำให้คนรู้สึกถึงคำว่า “บ้าน” จริงๆ

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว และเขาค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างช้าๆ