ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 868

เธอจ้องมองภวินท์ตาเขม็ง อยากที่จะฟังคำอธิบายของเขา

แต่ว่า ผ่านไปหนึ่งนาทีเต็มๆ ภวินท์ยังคงสีหน้าเย็นชา ไม่มีการตอบกลับมาแต่อย่างใด

ญาธิดาแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น ในแววตาแฝงไปด้วยความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด

เขาไม่ได้ยอมรับ

แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธด้วยเหมือนกัน

ผ่านไปนานสองนาน เธอถึงได้ยกมุมปาก เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่เยือกเย็นและเยาะเย้ย“ถ้าอย่างนั้นก็ขออวยพรพวกคุณทั้งสองคนล่วงหน้าแล้วกันนะ ขอให้รักกันตลอดไปนะคะ”

พูดจบ เธอก็จากไปอย่างที่ไม่หันหน้ากลับมา

เดินออกจากห้าง แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นสาดส่องลงมาบนตัวของเธอ แต่กลับยังคงรู้สึกหนาวเย็นไปทั่วทั้งตัวอยู่ดี

เธอมองออกไปบนถนนที่การจราจรคับคั่ง สีหน้าคลุมเครือไม่ชัดเจน แววตายังคงสับสนงุนงง

เธอไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันเพื่อที่จะให้มีหลักฐานมากขึ้นในการวางแผนดักนพเก้าแล้วแท้ๆ

แต่ทำไม ยังไม่ทันผ่านไปคืนเดียว เรื่องมันก็เปลี่ยนกลายเป็นแบบนี้ไปซะแล้ว

ภวินท์ สามีของเธอ พ่อของลูกๆทั้งสองคนของเธอ จะแต่งงานกับนพเก้าแล้วจริงอย่างนั้นเหรอ?

พอนึกถึงสายตาเย็นชาที่มองเธอของภวินท์ในตอนนั้นแล้ว หัวใจของญาธิดาก็เจ็บปวดเหมือนกับมีเข็มมาทิ่มแทง

“ธิดา” อาริโอเดินก้าวเข้ามาข้างหน้าหนึ่งก้าว คว้าไหล่ของเธอเบาๆ พูดปลอบออกมา“อย่าเสียใจไปเลย”

ญาธิดาเม้มริมฝีปาก น้ำตาในตาเป็นประกาย ไม่ได้พูดอะไร

อาริโอถอนหายใจออกมา จูงมือของญาธิดา พาเธอขึ้นไปบนรถ

ตลอดทาง ญาธิดาเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา เส้นผมสีดำที่นุ่มสลวยปิดบังสีหน้าของเธอ

พอนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงประตูทางเข้าร้านเครื่องประดับในวันนี้แล้ว อาริโอก็แววตาเป็นประกาย รอยยิ้มที่มุมปากแทบกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

สวรรค์เบื้องบนกำลังช่วยเขาอยู่จริงๆ

ญาธิดารีบดึงมือของตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว สีหน้าเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า“ขอบคุณค่ะคุณสมิธฉันอยากจะอยู่เงียบๆคนเดียวสักพัก”

อาริโอก็ไม่บังคับ แค่เดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆเท่านั้น

ญาธิดาปิดประตูห้องนอนเสร็จ ก็พิงตรงหลังประตูอย่างหมดเรี่ยวแรง ตัวค่อยๆไหลลงมาช้าๆ กอดสองขาของตัวเองเอาไว้อย่างอ่อนแอ

เธอระบายความเศร้าโศกที่อยู่ภายในใจนั้นเพียงตัวคนเดียว เผลอหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัว

ตอนที่ญาธิดาตื่นขึ้นมา สีของท้องฟ้าก็ดำมืดจนมองไม่เห็นนิ้วมือ เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนพรมที่อ่อนนุ่ม รีบลุกขึ้นมานั่งทันที หันมองนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียง

เป็นเวลาตีสอง