ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 870

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในใจรู้สึกประหม่าอย่างถึงที่สุด มือที่ถือหนังสือเอาไว้ก็เริ่มมีเหงื่อไหลออกมานิดหน่อย

“ธิดา คุณไม่ควรจะทำแบบนี้นะ”

อาริโอสีหน้ามืดมน ตามตัวไร้ซึ่งความสง่างามเหมือนกับก่อนหน้านี้แล้ว ก้าวเดินเข้ามาใกล้ญาธิดาทีละก้าวๆ

ญาธิดาพยายามสงบจิตสงบใจลง สายตาชำเลืองมองไปรอบๆ มองหาทางออกที่สามารถหนีได้

ที่นี่เป็นระเบียงแบบเดี่ยว ข้างล่างมีแต่ลูกน้องของอาริโอตำแหน่งด้านขวาด้านซ้ายมีระเบียงแบบเดียวกัน แต่ระหว่างระเบียงทั้งสองก็ห่างกันอย่างน้อยเกือบสามเมตร ถ้าเกิดกระโดดไปจากตรงนี้ แล้วเธอคว้าไม่ได้ มีความเป็นไปได้แปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าจะตกลงไปแน่ๆ ไม่ตายก็พิการ

ตอนนี้ ความเป็นไปได้ที่เธอจะหนีรอดไปจากเงื้อมมือของอาริโอไปได้อย่างปลอดภัยแทบจะเป็นศูนย์

พอรู้ว่าญาธิดาไม่มีที่ไหนให้หนีแล้ว อาริโอในตอนนี้ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา สีหน้ากลับมายิ้มแย้มอย่างสง่างามและเป็นสุภาพบุรุษเหมือนเดิมอีกครั้ง แต่แค่ว่าแววตาของเขาดูกระหายเลือดอยู่ตลอดเวลา

“ธิดา เอาของในมือของคุณมาให้กับผมเถอะ……วางใจได้ ผมจะไม่ทำร้ายคุณ ตราบใดที่คุณยอมแต่งเข้ามาในสมิธ ไม่ว่าก่อนหน้านี้คุณจะทำอะไร ผมก็จะอภัยให้คุณทั้งหมด”

คำพูดที่ลึกซึ้งของอาริโอลอยเข้ามาในหูของญาธิดา แต่เธอแทบจะไม่เชื่อคำพูดที่อาริโอพูดเลยแม้แต่น้อย

เธอยังไม่ลืม ว่าผู้ชายคนนี้เป็นปีศาจที่เพื่อที่จะได้ช่วงชิงอำนาจแล้ว แม้แต่ญาติพี่น้องของตระกูลตัวเองก็ยังไม่ยอมปล่อยไป

ญาธิดาก้าวถอยหลังไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผิวที่ถูกกั้นเอาไว้ด้วยผ้าบางๆ รู้สึกได้ถึงสัมผัสเย็นๆที่อยู่บนราวระเบียงหินอ่อน เหมือนกับความรู้สึกในเวลานี้ของเธอ

อาริโอเข้าใกล้ญาธิดามาเรื่อยๆ อยู่ห่างกันเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น

“ธิดา คุณหนีไม่รอดหรอก……”

อาริโอยื่นมือออกมา พอเห็นเขาจะคว้ามาถึงตัวของญาธิดาได้แล้ว

แรงที่อยู่ตรงลำคอแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจของญาธิดาเริ่มติดขัด แอบยิ้มอย่างอมทุกข์อยู่ภายในใจ นี่มันยังไม่ถึงหนึ่งเดือนเลยด้วยซ้ำ ตัวเองก็ต้องมาเผชิญกับประสบการณ์ที่เหมือนกันอีกครั้งแล้ว

สติค่อยๆเลือนราง แต่ในตอนนี้เองในหัวของญาธิดากลับ มีใบหน้าของภวินท์ปรากฏขึ้นมา

ถ้าเกิด ภวินท์เป็นเหมือนกับเมื่อก่อน โผล่ขึ้นมาอยู่ต่อหน้าของเธอก็ดีน่ะสิ

ราวกับว่าสวรรค์เบื้องบนได้ยินเสียงภายในหัวใจของเธอ ตอนที่ญาธิดารู้สึกได้ว่าตัวเองใกล้จะไม่ไหวแล้วนั้น จู่ๆที่หูก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมาด้วยความโมโห

“ปล่อยเธอซะอาริโอ！”

อาริโอมือผ่อนปรนลง อากาศมากมายถูกเติมเข้ามาในหน้าอกของญาธิดาอีกครั้ง สติค่อยๆกลับมา เธอก็เห็นคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลอย่างชัดเจนแล้วเหมือนกัน

ภวินท์ยืนอยู่ตรงประตู สีหน้าบึ้งตึง ใบหน้าที่เยือกเย็นเผยให้เห็นถึงความประหม่าอย่างที่ไม่ได้เห็นบ่อยๆ