ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 916

เส้นประสาทที่ตึงเครียดของญาธิดาผ่อนคลายโดยสมบูรณ์ในนาทีนี้ เธอกอดภวินท์แน่น ไม่นานน้ำตาก็เปียกเสื้อของเขา

ภวินท์ชะงักไปในตอนแรก ก่อนจะกอดเธอแน่นเหมือนอยากหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

“ธิดา คุณไม่เป็นไรนะ”

เสียงแหบแห้งของภวินท์ดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ ญาธิดาฝังอยู่ในอ้อมแขนของเขา “ฉันไม่เป็นไร”

ทั้งสองกอดกันสักพักก่อนแยกจากกันอย่างอาลัยอาวรณ์

ภวินท์จูงมือของญาธิดาและพูดด้วยเสียงหนัก “ไปกันเถอะ”

ญาธิดานิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ “เดี๋ยวก่อน”

ภวินท์หันหน้ากลับมามองเธอซึ่งเดินไปยังคอกสุนัขที่อยู่ก่อนหน้านี้

ภวินท์เพิ่งสังเกต ไม่รู้ว่าเมื่อไร เด็กชายกำลังนั่งยองๆ ข้างสุนัขสีครีมตัวใหญ่ และกำลังลูบขนสกปรกบนตัวมันเบาๆ

ขนของสุนัขสีครีมตัวใหญ่สกปรกมากจนแทบมองสีไม่ออก แต่เด็กน้อยกลับไม่รังเกียจเลย

เห็นญาธิดาเดินเข้ามา เด็กน้อยเพียงเงยหน้าขึ้นมองเธอโดยไม่พูดอะไร จากนั้นรีบถอนสายตาตัวเองไปจดจ่อที่การลูบสุนัขสีครีมตัวใหญ่

ญาธิดาเดินเข้าไปย่อตัวลงตรงหน้าเขา สุนัขสีครีมตัวใหญ่เห็นเธอก็กระดิกหางให้เธออย่างแสนรู้

ญาธิดาไม่สนใจคราบบนสุนัขตัวใหญ่เลย เอามือลูบหัวมัน แล้วมองเด็กน้อยด้วยสายตาอ่อนโยน “ไปกับพวกเราเถอะ”

เด็กน้อยไม่ตอบ ยังคงลูบตัวสุนัขสีครีมตัวใหญ่อยู่อย่างนั้น

ญาธิดาถอนใจและพูดอีกครั้ง “ออกไปจากที่นี่นะ เราจะให้สภาพแวดล้อมที่ดีที่สุดแก่เธอ”

เธอเงยหน้าขึ้นมองสภาพแวดล้อมอันสกปรกรอบตัว แววตามีร่องรอยแห่งความหม่นหมอง

ญาธิดาเรียกเขาหลายครั้ง แต่อีกฝ่ายไม่ยอมออกมา

ภวินท์เดินเข้าไปปรามที่ไหล่ญาธิดา และพูดด้วยเสียงต่ำ “ธิดา ไปเถอะ”

“อย่าบังคับเขา ถ้าอยากไปกับเรา จะมาหาเราเอง”

ญาธิดาถอนหายใจ แต่ในท้ายที่สุดก็พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ แล้วพูดกับเด็กชายที่ซ่อนตัวอยู่ในคอกสุนัขว่า “ถ้าเธออยากออกจากที่นี่ ให้พับดอกกุหลาบในสวนกุหลาบไปวางไว้ใต้มุมกำแพง”

ญาธิดาชี้ไปที่รั้วไม่ไกล

เด็กน้อยยังคงไม่ตอบ ญาธิดาทำได้แค่เดินจากไปแต่ยังหันหลังกลับมามองสามรอบ

จนกระทั่งบ้านหลังเล็กๆ หายไปจากสายตาเธอโดยสมบูรณ์ ญาธิดาถึงได้หันกลับไปหาภวินท์

“วิน เมื่อครู่ วันนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ คฤหาสน์ตระกูลสมิทถึงมีคนมาเยอะแยะเลย...”