ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 919

ขวัญตาเดินในคฤหาสน์อย่างระมัดระวัง ดีว่าหลายวันก่อนที่นี่ได้ประสบกับการต่อสู้นองเลือด กล้องวงจรปิดจำนวนมากจึงถูกทำลายไป สำหรับขวัญตาแล้วมันจึงสะดวกมาก

เธอเดาว่าก่อนหน้านี้ธิดากับภวินท์ถูกขังอยู่ในคฤหาสน์ วันนี้มาที่นี่ เพื่อดูว่ามีวิธีติดต่อกับทั้งสองได้หรือไม่

หลังจากยืนยันความปลอดภัยของทั้งสองคนแล้ว ส่วนที่เหลือค่อยวางแผนอีกที

แต่ขวัญตาค้นหาอยู่สักพักก็ไม่เห็นญาธิดาหรือภวินท์

Mrs. Robertถ่วงเวลาอยู่ตรงนั้น ตนอยู่ที่นี่นานเกินไปไม่ได้

ขวัญตากังวลใจอย่างมาก ถ้าพลาดโอกาสนี้ มันก็เป็นเรื่องยากแล้วที่จะติดต่อญาธิดากับภวินท์

ตอนที่เธอกำลังคาดการณ์อะไรไม่ได้ ทันใดนั้นร่างเล็กๆ ก็โผล่ออกมาจากพุ่มดอกไม้ข้างๆ เธอ

“เธอเองเหรอ!” ขวัญตาจำเด็กคนนี้ได้ เด็กขอทานที่เธอเห็นในวันนั้น สายตาจึงฉายแววประหลาดใจ

อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร ดึงมือเธอโดยไม่บอกเหตุผล พาเธอไปยังทิศทางที่แน่นอน

ขวัญตาตามเขาไป ผ่านเจ็ดถึงแปดทางเลี้ยวก็มาถึงบ้านเดี่ยวแยกต่างหากหลังหนึ่ง

ขวัญตาผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ก็เห็นภวินท์ยืนอยู่ข้างใน

ภวินท์ยืนอยู่ข้างหลังมาเลน่าเงียบๆ ด้านหน้ามีมาเลน่ากำลังวาดภาพอยู่

ภวินท์สัมผัสได้ว่ามีคนกำลังเฝ้าดูตนอยู่ จึงหันศีรษะไปมอง และเห็นขวัญตาอยู่ไม่ไกลจากหน้าต่าง

แม้ว่าขวัญตาจะปลอมตัวเข้ามา แต่วันนี้บนตัวเธอสวมเดรสชุดเดียวกับที่เธอซื้อกับญาธิดา ภวินท์จึงจำได้ทันทีว่าเธอเป็นใคร

เขาพูดบางเบา “ผมจะไปห้องน้ำ”

ญาธิดายังคงถูกเธอขังไว้ แต่มาเลน่าก็ไม่กลัวว่าเขาจะทำอะไร จึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “รีบไปรีบกลับ”

ขวัญตาเห็นว่าภวินท์เห็นเธอแล้วก็โล่งใจ หันหน้าไปหาเด็กน้อย กำลังจะบอกขอบคุณแต่พบว่าอีกฝ่ายหายไปแล้ว

ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาปล่อยให้ธิดาอยู่ที่นี่ไม่ได้ ต้องส่งเธอกลับไป

ขวัญตาจดจำคำพูดของภวินท์ และไม่กล้าอยู่ที่นี่นานเกินไป กลับไปตามเส้นทางเดิม

ภวินท์ก็กลับมาที่ฝั่งมาเลน่าอีกครั้ง

มาเลน่าล้างพู่กันที่เปื้อนสีแล้วจุ่มสีใหม่ วาดสีแดงเลือดลงบนผ้าใบ และถามด้วยรอยยิ้ม “เมื่อครู่ไปทำอะไรมา”

ภวินท์สีหน้าเย็นชาและไม่มองเธอ “ห้องน้ำ”

พู่กันในมือมาเลน่านิ่งไป ของเหลวสีแดงไหลหยดลงบนผ้าใบสีขาว เหมือนน้ำตาสีเลือด “จริงเหรอ”

“อืม”

ขณะที่ภวินท์กำลังคิดว่ามาเลน่ากำลังจะพูดอะไรกันแน่ มาเลน่าก็ทิ้งพู่กันและพูดว่า “ฉันเหนื่อยแล้ว วันนี้พอแค่นี้”