ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 938

พอเห็นห้องที่ถูกทำจนเละไม่เป็นระเบียบ ญาธิดาก็เจ็บปวดใจสุดๆ

เธอเพิ่งจากไปได้ไม่ทันไร เด็กพวกนี้ก็ทำบ้านจนโกลาหลวุ่นวายไปหมด

พอสัมผัสได้ถึงความโกรธของญาธิดา ไรอันที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่กล้าพูดอะไร

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที จัดเตรียมห้องที่สะอาดให้กับไรอันก่อนหนึ่งห้อง จากนั้นก็เก็บข้าวของที่อยู่บนพื้นทีละชิ้นๆ

หลังจากที่เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ญาธิดาก็นั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น รอเด็กๆทั้งสองคนกลับบ้าน

ผ่านไปสักพัก เสียงล็อกไฟฟ้าที่ประตูก็ดังขึ้นมา ประตูถูกเปิดออกช้าๆ

อีธานเปิดประตูออก แต่กลับรู้สึกได้ว่ามีอะไรผิดแปลกไปนิดหน่อยในทันที

เขารีบโอบรั้งเอลล่าที่กำลังจะเข้าไปข้างในเอาไว้ทันที ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาๆ“เอลล่า รอก่อน”

เอลล่าอึ้งตะลึง จ้องมองสีหน้าของอีธาน รีบหยุดการกระทำลงทันที

อีธานไม่ได้เปิดประตูออกจนสุด แต่แง้มออกมาเล็กน้อย มองผ่านช่องเข้ามาข้างใน

พอเห็นสภาพการณ์ข้างใน อีธานก็ขมวดคิ้ว เขาจำได้อย่างชัดเจนว่า เมื่อวานเล่นกันจนสนุกเพลิดเพลินมากๆ ก็เลยไม่ทันได้เก็บข้าวของที่อยู่บนพื้น……

แล้วทำไมตอนนี้ข้างในถึงสะอาดสะอ้านแบบนี้กันนะ

จะต้องมีคนมาแน่ๆ

อีธานรู้สึกสับสนงุนงงไม่น้อย พวกเขาไม่ได้เรียกคุณป้าทำความสะอาดมาเลยด้วย หลังจากที่อีธานครุ่นคิดอยู่สองสามวินาที ก็จูงมือของเอลล่าพร้อมกับพูดขึ้น“เอลล่า วันนี้พวกเราไปที่ลุงจรณ์กันก่อนเถอะ”

ตอนนี้STNกำลังอยู่ในช่วงที่เจริญรุ่งเรืองมากๆ มีคนจำนวนไม่น้อยที่กำลังเพ่งเล็งอยู่ แม้ว่าผิวเผินพวกเขาจะสู้STNไม่ได้ แต่ก็รับประกันไม่ได้ว่าจะไม่มีใครมาแอบใช้วิธีการที่ต่ำช้าเลวทรามก็ได้

หลังจากที่อีธานรู้สึกได้ว่าที่บ้านมันผิดปกติ ก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไร เตรียมที่จะหนีไปทั้งอย่างนี้

ในบ้าน ป๊อกกี้ที่เดิมทีกำลังนอนพักผ่อนอยู่จู่ๆก็เงยหัวขึ้นมา สองหูตั้งตรงอย่างระแวดระวัง ส่งเสียงร้องขู่เหมือนกับเตือนออกมาจากปาก

ช่างเถอะ แม้ว่าอีธานกับเอลล่าจะมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กในรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ถึงยังไงก็เป็นแค่เด็กที่ยังไม่ได้โตมากนักสองคนเท่านั้น

หลังจากหายโกรธแล้ว ญาธิดาก็เอาเด็กทั้งสองคนมากอดในอ้อมกอด

เอลล่าเงยหน้าขึ้นมา แววตาเต็มไปด้วยความรักและอาลัยอาวรณ์“แม่ หนูคิดถึงแม่มากๆ”

“แม่ก็คิดถึงลูกๆเหมือนกัน”

ญาธิดาแววตาอ่อนโยน จิตใจที่รู้สึกอ่อนล้าในตอนนี้เหมือนกับได้รับการปลอบประโลม

ในตอนนี้ จู่ๆอีธานก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดแปลกไปนิดหน่อย

“แม่ แล้วพ่อล่ะ?”

ญาธิดาร่างกายหยุดชะงัก กอดเด็กทั้งสองคนเอาไว้แน่น ไม่รอเธอตอบกลับมา ไรอันยืนอยู่ตรงมุมบันได โผล่หัวที่ฟูๆออกมา