ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 949

สองมือของภวินท์ถูกล่ามด้วยโซ่เหล็ก ที่ตัวก็มัดด้วยลวดเหล็ก ที่ปากก็มีเทปปิดเอาไว้

สภาพแบบนี้ของเขา ดูแล้วยิ่งเหมือนถูกลักพาตัวมากขึ้นไปอีก

แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่มาเลน่าตั้งใจเอาไว้ เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้ภวินท์ได้ฉวยโอกาสหนีออกไปข้างนอก

ภายในร้านชุดเจ้าสาวมีพนักงานมากมาย ในเวลานี้ต่างก็กำลังตัวสั่นเทา แม้ว่าจะเห็นเหตุการณ์ที่มันพิสดารขนาดนี้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาเลยแม้แต่ประโยคเดียว

หลังจากที่มาเลน่ารับช่วงต่อตระกูลสมิธ เมือง Lก็แทบจะกลายเป็นของเธอทั้งหมด

หลังจากที่เลือกชุดเจ้าสาวเสร็จแล้ว ภวินท์ก็ถูกบังคับให้เปลี่ยนเสื้อผ้า คนที่คอยเฝ้าดูเขามีเยอะมาก ที่ตัวก็ไม่มีอาวุธใดๆ ภวินท์แทบจะหาโอกาสหนีไปไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

พอเข้ามาในสตูดิโอถ่ายภาพ ข้างหลังของภวินท์ก็มีคนเอาปืนมาจ่อเขาเอาไว้โดยเฉพาะ บีบบังคับให้เขาถ่ายรูปแต่งงานด้วยกันกับมาเลน่า

ภาพภาพนี้ทำให้ช่างถ่ายภาพตกใจแทบแย่ แต่เขาไม่กล้าพูดอะไร ทำได้แค่กดชัตเตอร์อย่างเชื่อฟัง พร้อมกับเหงื่อที่ไหลออกมาด้วยความหวาดกลัวเท่านั้น

มาเลน่าวางมือบนไหล่ของภวินท์เบาๆ พูดอย่างยิ้มแย้ม“วิน จะบอกข่าวดีกับคุณข่าวหนึ่ง”

ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย สังหรณ์ใจว่าข่าวที่มาเลน่าจะบอกนี้ไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่ๆ

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ วินาทีต่อมาก็ได้ยินมาเลน่าพูดขึ้น“ฉันได้ยินมาว่าที่เมือง Jคุณมีชื่อเสียงมากๆเลย ดังนั้น ฉันก็เลยจัดเตรียมให้สถานีโทรทัศน์ทางฝั่งนั้น ประกาศเรื่องแต่งงานของพวกเรา”

ภวินท์สีหน้าหนักอึ้ง หันหน้ามองไปที่เธอทันที

มาเลน่ายิ้มแย้มมากขึ้น“อย่ามามองฉันแบบนี้สิ ทำไม เป็นห่วงญาธิดา กลัวว่าเธอจะเสียใจเหรอ? วิน อย่าลืมล่ะ ว่าเธอเป็นคนทอดทิ้งคุณนะ”

มาเลน่าไม่รู้เลยว่าบนรถในวันนั้น ภวินท์เป็นฝ่ายเลือกที่จะอยู่ต่อเอง เธอกลับมองว่าญาธิดาทอดทิ้งภวินท์

เล่นด้วยกันกับไรอัน สุรวุฒิเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของขวัญตา พูดถามขึ้นอย่างหยั่งเชิง“ขวัญเอ๋ย ช่วงหลายปีมานี้อยู่ข้างนอกนั่น ลูกได้เจอคนที่ชอบบ้างไหม?”

เรื่องที่ขวัญตาไปยุโรปในครั้งนี้มีแค่คนของตระกูลพิลากุลเท่านั้นที่รู้ ก่อนหน้านี้ธีทัตมาสอบถามข่าวคราว ก็ถูกสุรวุฒิสกัดกั้นให้กลับไปทุกครั้ง สองปีมานี้นอกจากโทรศัพท์เป็นครั้งคราวของขวัญตาแล้ว ก็แทบจะไม่ได้ติดต่อกับสุรวุฒิเลย

ขวัญตาอึ้งตะลึงเล็กน้อย ส่ายหัวอย่างยิ้มๆ

เธออยู่ที่ยุโรปยุ่งขนาดนั้น จะไปเอาเวลาที่ไหนไปคิดเรื่องพรรค์นั้นล่ะ

สุรวุฒิถอนหายใจออกมา“คนเราจะเอาแต่จมปลักอยู่กับอดีตไม่ได้หรอกนะ ทุกอย่างมันต้องมองไปข้างหน้า”

ขวัญตาเม้มปากไม่พูดอะไร ผ่านไปนานสองนานถึงได้พูดออกมา“หนูทราบแล้วค่ะ หนูจะทำตามที่บอกค่ะ”

สุรวุฒิหันมองเธอ ก่อนจะพูดขึ้นอีก“ในเมื่อกลับมาแล้ว ลูกเองก็โตแล้ว ก็ควรจะพิจารณาเรื่องงานแต่งงานของตัวเองได้แล้วนะ เดี๋ยวพ่อช่วยลูกจัดหามาให้สักสองสามคน ลูกว่างตอนไหน เดี๋ยวพ่อจะพาลูกไป……”