ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 969

มาเลน่าถูกคนของทางตำรวจควบคุมตัวเอาไว้ ผมที่ยุ่งเหยิงกระจัดกระจายอยู่บนใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเธอ มองใบหน้าของญาธิดา สองตาที่แดงก่ำของเธอก็มีความชั่วร้ายสว่างวาบขึ้นมา แต่มุมปากกลับคว่ำลงเล็กน้อย สีหน้าดูผิดปกติอย่างถึงที่สุด

“กุญแจ? มันไม่มีกุญแจอะไรนั่นอีกต่อไปแล้วในชีวิตนี้！”

พอได้ยินเธอพูดขนาดนี้ ญาธิดาก็กำนิ้วมือไว้แน่น แววตาเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย“หมายความว่ายังไง?”

มาเลน่าเงยหน้าขึ้น ยิ้มอย่างมุ่งร้าย“กุญแจถูกฉันทำลายไปแล้ว ไม่มีใครสามารถถอดสิ่งนั้นที่อยู่ที่ข้อเท้าของภวินท์ออกมาได้อีก”

กำไลข้อเท้านั้นเป็นสิ่งที่เธอซื้อมันมาด้วยกำลังที่มากมายมหาศาลของเธอ เธอมีกุญแจที่สามารถถอดกำไลข้อเท้าออกได้ แล้วก็สัญญากับภวินท์ไว้แล้วว่าขอแค่เขาสงบจิตสงบใจแต่งงานกับเธอ เธอก็จะถอดสิ่งที่อยู่ที่ข้อเท้าของเขาออกให้

แต่ว่า นั่นก็เป็นแค่คำพูดที่เอามาหลอกลวงภวินท์เท่านั้น

กว่าเธอจะได้เขามาอยู่ในกำมือมันไม่ใช่ง่ายๆ แล้วจะปล่อยให้เขาจากไปง่ายๆได้ยังไงกัน

กุญแจที่สามารถถอดกำไลข้อเท้าออกได้ ถูกเธอทำลายไปตั้งแต่แรกแล้ว

ตอนนี้ นอกซะจากว่าต้องทำให้มันระเบิดแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถถอดออกได้อีก

ญาธิดาใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย คว้าแขนของมาเลน่าเอาไว้“เธอกำลังหลอกฉัน บอกฉันมา ว่ามีวิธีการไหนอีกที่สามารถถอดของสิ่งนี้ออกมาได้！”

พอคิดว่าภวินท์จะต้องเป็นอันตรายด้วยระเบิดลูกนั้นอยู่ตลอดเวลา ถึงขนาดที่อาจจะได้อยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลสมิทตลอดไปแล้ว หัวใจของญาธิดาก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

สีหน้าท่าทางแบบนี้ของญาธิดาทำให้มาเลน่ารู้สึกมีความสุขอยู่ภายในใจมากๆ เกิดความรู้สึกสุขสบายใจเหมือนกับได้แก้แค้นขึ้นมา“จะหลอกแกไปทำไม? ในเมื่อเขาไม่ยอมอยู่ด้วยกันกับฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะทำให้เขาทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต”

ภวินท์นิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อหน้าของเธอ แต่มาเลน่ากลับยังคงเห็นความหยิ่งทะนงที่ออกมาจากตัวของเขาอยู่ดี

ถูกขังอยู่ที่นี่ตลอดชีวิต หรือว่าสูญเสียขาไปหนึ่งข้าง ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ก็ทำให้อีกครึ่งชีวิตของภวินท์ตกอยู่ในความทุกข์ทรมานไปตลอดอยู่ดี

ในเมื่อเธอไม่ได้ภวินท์ ถ้าอย่างนั้นก็ทำลายคนคนนี้ทิ้งไปซะ！

นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง

เธอไม่มีทางยอมให้ภวินท์สูญเสียขาข้างนี้ไปเด็ดขาด

ภวินท์เข้าใจญาธิดามากๆ รู้ว่าในตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่

แต่ว่า ในตอนนี้เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ดวงตาสีดำยิ่งดูนิ่งลึกมากขึ้น

ขอแค่ครอบครัวของพวกเขาได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แค่สูญเสียขาไปข้างเดียวมันถือเป็นเรื่องเล็กน้อยมากๆ

ญาธิดารู้สึกทุกข์ทรมานใจสุดๆ เงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของภวินท์หันมองไปที่เขา ตอนที่กำลังจะเตรียมพูดอะไรนั้น ในเวลานี้อีธานกับเอลล่าก็เดินตรงเข้ามาพอดี

“แม่ ทำไมพวกเรายังไม่ไปกันอีก?”