เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 1041

“คุณบอกว่าคนคนนี้มาจากนอกราชวงศ์ต้าเซี่ย แล้วทำไมถึงสามารถมีของอย่างกำลังภายในได้ เท่าที่ผมรู้มา ของแบบนี้มีแค่พวกเราในราชวงศ์ต้าเซี่ยเท่านั้นที่จะมี ส่วนข้างนอกผมไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“พวกคุณจำได้หรือไม่ว่าในราชวงศ์ต้าเซี่ยเคยมีลูกชายของนักโทษคนหนึ่งที่ยังตามหาตัวไม่เจอจนกระทั่งตอนนี้?”

เรื่องเมื่อตอนนั้น แม้แต่องค์ชายใหญ่กับองค์ชายรองของประเทศญี่ปุ่นก็ล้วนแต่กระจ่าง นั่นก็คือตระกูลถังในราชวงศ์ต้าเซี่ย นึกไม่ถึงว่าถังเยว่หวาที่สูงส่งราวกับพระอริยมารดรใหญ่จะลดตัวลงไปแต่งงานกับคนรับใช้คนหนึ่ง เรื่องนี้สั่นสะเทือนไปทั้งราชวงศ์ต้าเซี่ย ถึงขั้นที่เรื่องราวรู้ไปถึงหูของญี่ปุ่น

พูดมาถึงตอนนี้แล้ว สายตาขององค์ชายทั้งสองก็เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง ดูเหมือนจะคิดอะไรได้กะทันหัน

จากนั้นก็มองไปยังนายท่านโจวที่อยู่ข้างหน้าด้วยใบหน้าไม่อยากจะเชื่อพลางเอ่ยว่า

“นายท่านโจว หรือว่าความหมายของคุณคือคนที่เรียกกันว่าถังเชียวคนนี้ ที่จริงแล้วก็คือถังเฉาในตอนนั้น?”

เอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว นายท่านโจวก็พยักหน้าอย่างช้า ๆ บนใบหน้ามีสีหน้าปลิ้นปล้อนสับปลับ

“ถ้าหากไม่เกินความคาดหมายของผมละก็ ถังเชียวคนนี้น่าจะเป็นถังเฉาในตอนนั้นนั่นแหละ คุณรู้เรื่องที่เขาลงมาจากภูเขาในวันนี้แล้วใช่ไหม? ทำไมคนที่ไปรับผู้อาวุโสทั้งสองท่านของตระกูลถังไม่ใช่ถังซานฉ่าย แต่เป็นเจ้าถังเฉาจิ๊บจ๊อยนั่น”

“เรื่องนี้จะต้องมีเงื่อนงำอย่างแน่นอน ถ้าหากเป็นไปตามที่พวกเราคาดเดาเอาไว้ละก็ คนคนนี้จะต้องเป็นถังเฉาแน่ ๆ ถ้าหากเขาคือถังเฉาจริง ๆ ละก็ อย่างนั้นเรื่องนี้ก็จัดการง่ายแล้ว ไม่ต้องให้พวกเราลงมือเอง พวกเราเพียงแค่ต้องรายงานสถานการณ์นี้กับราชวงศ์ เบื้องบนจะต้องส่งคนมาเก็บเขาแน่ ๆ”

ในที่สุดองค์ชายทั้งสองพระองค์ก็มองเห็นความหวังขึ้นมา ถึงอย่างไรในใจของพวกเขาก็กระจ่างดีว่าถ้าหากไม่สังหารถังเฉาเสีย พวกเขาทั้งสองก็อย่าได้คิดที่จะกลับญี่ปุ่นตลอดไปเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องราชบัลลังก์เลย

“เช่นนี้ไม่ใช่ว่ายิ่งดีหรอกหรือ? พวกเราไปรายงานเรื่องนี้กับคนของราชวงศ์ที่ราชวงศ์กันตอนนี้เลย ไม่ใช่ว่าสำเร็จงานใหญ่หรอกหรือ?”

พูดมาถึงตรงนี้ สายตาของนายท่านโจวก็เปลี่ยนไปแปลกประหลาดขึ้นมา มือทั้งคู่หมุนอยู่ข้างหลังอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนกำลังมีความคิดอะไรบางอย่าง

“ไม่ ๆ ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจว่าจะให้เขาทำเรื่องนี้อย่างขอไปที ผมจะต้องให้เขาชดใช้มัน ถึงอย่างไร ชีวิตของลูกชายของผมก็อยู่ในกำมือของเขาแล้ว ถ้าหากว่าผมไม่ได้ทำให้เขาชดใช้อะไรสักหน่อย ในใจของผมคงจะไม่สบายใจนัก”

ความแค้นที่สังหารบุตรชาย นายท่านโจวจะสามารถพูดว่าเลิกแล้วต่อกันแล้วก็จะเลิกแล้วต่อกันได้อย่างนั้นหรือ?

หลังจากที่มิยาโมโตะได้ฟังแล้วก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมาบ้าง แต่สุดท้ายก็ยังมองนายท่านโจวด้วยใบหน้าประหลาดใจพลางเอ่ยถามว่า

“เช่นนั้นความหมายของท่านโจวหมายถึงอะไรครับ? พวกเราจะไปทำเดี๋ยวนี้เลย”

นายท่านเดินเข้าไปกลางห้องรับแขกอย่างช้า ๆ

“พวกเราให้ถังเฉาคนนี้ทำอะไรเสียก่อนรอจนเขามีชื่อเสียงขึ้นมาในสังคมแล้ว พอถึงตอนนั้นพวกเราค่อยไปรายงานเรื่องของเขาต่อทางการในราชวงศ์ ให้เขาได้รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าความแปรผัน"

“ถึงอย่างไรพวกเราก็เกือบจะได้เป็นหัวหน้าของตระกูลแปดในทั้งราชวงศ์ต้าเซี่ย ทั้งในราชวงศ์ต้าเซี่ยก็มีคนตั้งกี่คนที่เป็นคู่ต่อสู้ของลูกชายผม ดังนั้นเรื่องนี้ต้องโทษเขาทั้งหมด"

“นายท่านโจวกระจ่างดีมาก ระยะใกล้ ๆ นี้ยังจะจัดการแข่งขันสมาคมบูโดครั้งสุดท้าย ถึงอย่างไรเสียการแข่งขันสมาคมบูโดในครั้งนี้จะเรียกได้ว่าผกผันจนไม่อาจคาดเดาได้ จัดติดต่อกันสองครั้งก็ล้วนแต่ถูกรบกวนจนยุ่งกันไปหมด

อีกทั้งในนั้นก็ล้วนแต่มีคนคนหนึ่งอยู่ นั่นก็คือถังเฉา

“พี่ใหญ่ แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ถังเหยียนออกจากคุกแล้ว อีกทั้งดูแล้วศักยภาพของเขาเพิ่มมากขึ้นไม่น้อย ผมเพิ่งจะประมือกับเขาครั้งหนึ่ง เกือบจะถูกเขาฆ่าตายแล้ว"

ไอ้นกอมตะวิ่งไปอยู่ตรงหน้าของหว่างเหลี่ยง หว่างเหลี่ยงฟังคำพูดที่ไอ้นกอมตะพูด ดูเหมือนว่าจะไม่ได้แปลกใจมากเท่าไหร่

“เจ้าโง่ ถ้าหากว่าเขาไม่แข็งแกร่งละก็ ฉันจะให้แกไปที่นั่นทำไมกัน? ฉันรูว่าแกไม่ตายง่าย ๆ อย่างนั้นหรอก ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นไปละก็ ตอนนี้ก็น่าจะถูกเขาฆ่าตายไปแล้ว"

ได้ยินหว่างเหลี่ยงพูดอย่างนี้แล้ว ไอ้นกอมตะถึงเข้าใจเจตนาของหว่างเหลี่ยง

“พี่ใหญ่ เช่นนั้นในเมื่อยืนยันแล้วว่าเจ้าถังเหยียนนั่นออกจากคุกแล้ว ทำไมไวโอเล็ตถึงยังไม่มีข่าวคราวอะไรอยู่อีกล่ะ หรือว่าเธอจะทรยศแล้วจริง ๆ?”

พูดมาถึงตรงนี้แล้ว หว่างเหลี่ยงก็ตบลงไปบนใบหน้าของไอ้นกอมตะตรง ๆ ทันที

“เธอไม่ใช่บุคคลที่แกจะสามารถมาสอดปากได้ จัดการตัวเองให้ดี ๆ เถอะ ตำแหน่งของเธอสูงกว่าของแกตั้งเยอะ แกมาพูดจาให้ร้ายเธอ คิดว่ามันเหมาะสมแล้วหรือ?”

ถึงแม้ว่าหว่างเหลี่ยงจะสังเกตเห็นได้ตั้งนานแล้ว แต่เขาก็ไม่ยินดีจะทำลายระเบียบในองค์กรมาโดยตลอด

หลังจากที่ไอ้นกอมตะโดนตบไปทีหนึ่งแล้วก็รีบก้มหน้าลงทันที พูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางตื่นตระหนกว่า

“ขอโทษครับ ท่านหว่างเหลี่ยง กระผมผิดไปแล้ว ผมจะจำให้ขึ้นใจ ต่อไปจะไม่พูดจาโง่เขลาเช่นนี้อีกครับ"