เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 115

ตอนที่115 จำฉันได้มั้ย?

ผู้จัดการคลับเฮาส์ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เพิ่งจะรู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้เป็นผู้ทรงอิทธิพล

เครื่องที่ประตูใหญ่บันทึกแค่ข้อมูลของสมาชิกทั่วไป แต่สมาชิกวีไอพีชั้นยอดทั้งหมดไม่ได้บันทึกข้อมูลไว้ ปกติแล้วเจ้าของคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยต้องออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง!

แต่เพราะอะไรสมาชิกวีไอพีชั้นยอดคนนั้นเดินทางประตูใหญ่?

ผู้จัดการคลับเฮาส์ร้องอย่างตกใจ “หัวหน้า ผม ผมไม่รู้ว่าท่านนี้เป็นสมาชิกวีไอพีชั้นยอด……”

“ไปเบิกเงินเดือนฝ่ายการเงิน จากนั้นก็ไปให้พ้น!”

ผู้จัดการคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยร้องด้วยความตกใจ จากนั้นเดินไปหาถังเฉา โค้งคำนับ “ลูกค้าท่านนี้ ข้าผู้น้อยมีตาหามีแววไม่ ทำผิดต่อท่าน ท่านใจคอกว้างขวาง อย่าตำหนิเลย……”

ถังเฉาเหลือบมองเขา ทันใดนั้นก็คิดขึ้นได้ว่า ครั้งก่อนที่มาคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ย

ครั้งนั้น เขามาพร้อมกับหูอีซานผู้ที่เป็นเศรษฐีร่ำรวยอันดับต้นๆของเมืองหมิงจู ใช้เงินนับพันล้านประมูลของล้ำค่าติดอันดับโลกที่มีชื่อว่า ‘หยาดน้ำตาของวีนัส’ เพื่อทำเป็นแหวนเพชรสำหรับงานแต่งงานมอบให้หลินชิงเสว่

ห้องวีไอพีที่หูอีซานจัดเตรียมไว้ เหมือนมีเพียงสมาชิกวีไอพีชั้นยอดจึงจะเข้าไปได้

“ไปเถอะ”

คนที่ไม่สำคัญแบบนี้ ถังเฉาไม่นำมาใส่ใจจึงปล่อยเขาไป

“ขอบคุณนายท่าน ขอบคุณนายท่าน……”

ผู้จัดการคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยปาดเหงื่อบนใบหน้า เดินตามกันไปอย่างรีบร้อน

คลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยเป็นสถานที่สำหรับพักผ่อนสันทนาการ ความบันเทิง งานปาร์ตี้ยามค่ำคืน เป็นสถานที่ที่บรรดานักธุรกิจที่มีเงินจำนวนมากมารวมตัวกัน มีทั้งหมดห้าชั้น สนามการประมูลซื้อขายที่ถังเฉาและหูอีซานไปในครั้งก่อน ซึ่งอยู่ชั้นบนสุด

และงานเลี้ยงในคืนนี้ อยู่ที่ชั้นสอง

ถังเฉาหันไปมองพนักงานที่เดินตามมา “คุณไปทำงานของคุณเถอะ ผมขอเดินเล่นคนเดียวอยู่แถวนี้”

“ขอรับ”

พนักงานรู้ดีว่ามีบุคคลสำคัญบางคนต้องการความเป็นส่วนตัว ตอบรับไปหนึ่งคำ แล้วเดินลงไป

ถังเฉามาถึงสถานที่จัดงานเลี้ยง ในขณะนั้นงานยังไม่เริ่มขึ้น ในงานมีเสียงเพลงเปิดคลอเบา ๆ และมีกลุ่มคนสองสามคนจับกลุ่มกันพูดคุยตามประสา ดื่มไวน์แดง หัวเราะสนทนาเรื่องทั่วไป

บุคคลที่มางานเลี้ยงในคืนนี้คือประธานบริษัทในอาคารกั๋วจี้ ทุกคนมีสถานะที่น่าเชื่อ ดังนั้นบุรุษทุกท่านที่มาในงานมักจะมากับคู่ควงรูปร่างงดงามที่คัดสรรมาเป็นอย่างดี แต่มีถังเฉาเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่แตกต่างออกไป

“ถังเฉา----”

ทันใดนั้น หลินฉ่ายเวยพูดด้วยน้ำเสียงตกใจจากด้านหลัง “คุณเข้ามาได้ยังไง?”

ถังเฉาหันกลับไปมอง เห็นเพียงหลินฉ่ายเวยมองดูเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ

เธอเห็นชัด ๆ ว่า ถังเฉาคิดที่จะเข้ามา แต่ถูกขวางเอาไว้ หรือว่าเป็น……ผู้จัดการคลับเฮาส์หน้าประตูปล่อยให้เขาเข้ามา?

ถังเฉาพูดเบา ๆ “ผมก็มาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้เหมือนกัน มีคนมารับเป็นเรื่องธรรมดา”

ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณก็สามารถมาร่วมงานค่ำคืนนี้กับเค้าด้วยเหรอ?”

จากนั้น เหมือนจะคิดอะไรออก สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ฉันเข้าใจแล้ว มีคนพาคุณเข้ามา มิน่าแม้แต่คู่ควงก็ไม่มี……”

คลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยไม่ปล่อยคนเข้ามาอย่างไร้เหตุผล หลินฉ่ายเวยคิดได้ประมาณนี้

เมื่อแน่ใจในความคิด หลินฉ่ายเวยก็ยิ่งรู้สึกว่าถังเฉามาเพื่อกินฟรี ไม่หยุดที่จะพูดจาดูหมิ่นอีกว่า “คุณยังมีหน้าอยู่อีกหรือเปล่า? ที่นั่งอยู่ตรงนั้นใครบ้างที่ไม่ใช่ประธานของบริษัทที่มีหน้ามีตา คุณล่ะ? มีสถานะอะไร นั่งอยู่ที่นี่ไม่รู้สึกอึดอัดบ้างเหรอ?”

คำพูดของเธอช่างคมคายแดกดันยิ่งนัก ประกาศความเป็นศัตรู เสียดแทงเข้าไปในหูคนในงานเลี้ยงที่สงบเงียบนี้ ทันใดนั้นประธานบริษัทที่มาร่วมงานต่างมองไปที่ถังเฉา

ถังเฉาจ้องเขม็งไปที่หลินฉ่ายเวย “คุณรู้ได้อย่างไร ว่าผมมากินฟรี?”

“ยังไม่ยอมรับอีก คุณไม่มีแม้แต่คู่ควง ยังสวมชุดทักซิโด้ราคาหลักหมื่นมาอีก เช่ามาใช่ไหม?”

หลินฉ่ายเวยมองไปที่เสื้อผ้าแบรนด์เนมทั้งตัวของถังเฉา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยามดูหมิ่น

ในยุคที่เห็นเงินเป็นใหญ่นี้ ย่อมมีการเปรียบเทียบในทุก ๆที่ ขับรถอะไร สวมนาฬิกาอะไร เปิดบริษัทอะไร กลับกลายเป็นการเปรียบเทียบในระดับที่ต่ำสุด

สำหรับ คน กลับเปรียบเทียบในระดับที่สูงสุด

ผู้หญิงที่ยืนข้างกับคุณเป็นอย่างไร เพื่อยืนยันว่าสถานะทางสังคมของคุณนั้นสูงมากเพียงใด ประธานบริษัทที่มาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ คนไหนบ้างที่ไม่มีสาวสวยมาเป็นคู่ควง?

นั้นเป็นภาพลักษณ์ นั้นเป็นสถานะภาพทางสังคม

กล่างถึงความคิดของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิง ก็เหมือนกัน

เพราะว่าผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆหลินฉ่ายเวยคือ เหวินเหวยเฉินเจ้าของอาคารกั๋วจี้ ดังนั้นเธอจึงมีความภูมิใจสุด ๆ ราวกับว่า เธอได้เข้ามากลายเป็นส่วนหนึ่งของวงจรของอำนาจนี้แล้ว

ในงานมีเพียงถังเฉาที่มาเพียงคนเดียว ดูเหมือนไม่เหมาะสมอย่างมาก แม้แต่การสวมใส่ทักซิโด้ที่ตัดโดยช่างตัดเสื้อส่วนตัว ยิ่งทำให้คล้ายกับเป็นการเช่ามา

“ประธานซ่งนี่มันเรื่องอะไรกัน ปล่อยให้ใครเข้ามาได้อย่างไร?”

“คนชั้นต่ำที่ไม่มีชื่อเสียง ฉุดให้งานในคืนนี้กลายเป็นงานเลี้ยงที่ไม่มีรสนิยม!”

ในเวลาอันรวดเร็ว ทุกคนต่างพูดจาดูถูกเหยียดหยามถังเฉา

ถังเฉาไม่มีทีท่าโกรธเคือง เพียงแต่มองทุกคนในงานเลี้ยงในคืนนี้ จดจำใบหน้าของพวกเขาไว้

หลินฉ่ายเวยมองถังเฉาด้วยความสะใจ แม้เธอจะไม่รู้ว่าถังเฉาเข้ามาได้อย่างไร แต่โดนเธอก่อกวนขนาดนั้น เขาก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ในงานเลี้ยงได้ต่อไปอีกแล้ว

ก่อนหน้านี้ พวกเขาได้ยินคำพูดตำหนิจากหญิงสาวไม่กี่คน และพบกับการแบนหรือคำสั่งห้ามจากบริษัทลี่จิงกรุ๊ปอีก หากเป็นอย่างนี้แม้แต่งานเล็กๆ น้อยคงจะหาไม่ได้อีกแล้ว!

“ประธานฟาง ประธานซุน พวกคุณอาจจะไม่ทราบ คน ๆ นี้มาเพื่อกินฟรีไม่ดื่ม ไม่พูดอะไร และยังมานั่งที่ของเจ้าของอาคารอีก พวกเราให้เขาออกไป เขาก็ไม่ยอมไป” ประธานคนหนึ่งเป็นตัวแทนของทุกคน พูดกับฟางหย่าและซุนเสว่

“อะไร?! ใครกันที่ใจกล้าขนาดนี้ กล้านั่งในที่นั่งของเจ้าของอาคาร!”

ซุนเสว่คิ้วกระตุกทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

แต่ฟางหย่ากลับไม่ได้พูดอะไร ชูคอขึ้น เพื่ออยากจะดูให้ชัดเจนว่าข้างหลังคนเหล่านี้เป็นใครกัน

“เป็นเขาคนนั้น!”

หลินฉ่ายเวยชี้ไปทางด้านหลัง ชี้ไปทางถังเฉาพูดกับฟางหย่าและซุนเสว่

ใบหน้าของเธอเผยรอยยิ้มเยือกเย็น แม้เจ้าสวะคนนั้นมีความสัมพันธ์บางอย่างกับบริษัทลี่จิงกรุ๊ป แต่สิ่งที่เขาทำในงานนี้ เป็นการทำลายเรื่องดี ๆของทุกคน บริษัทลี่จิงกรุ๊ปต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่ๆ!

ฟางหย่าและซุนเสว่มองตามไป เห็นคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทองคำ คือถังเฉาที่เหมือนกับราชามีสีหน้าเยือกเย็น

ทันใดนั้นเอง ฟางหย่าสั่นไปทั้งตัว หรี่ตาลง จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของถังเฉา

และเวลานั้นเอง ซุนเสว่ได้เดินเข้าไปดุด่าต่อว่าถังเฉา

“คุณเป็นใคร？นั่งบนที่นั่งของเจ้าของอาคาร----”

“ซุนเสว่! หุบปาก!”

ซุนเสว่ ยังพูดไม่จบ ฟางหย่าก็ตะโกนออกไป เพื่อตัดคำพูดของเธอ

“……”

ทันใดนั้น บรรยากาศทั้งงานเงียบกริบ

หลินฉ่ายเวย และประธานบริษัทในงานเหล่านั้นมองไปที่ฟางหย่าราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น

ซุนเสว่หันกลับมา ด้วยใบหน้างุนงงแกมดุดัน “ฟางหย่า คุณกล้าออกคำสั่งกับฉันเหรอ?”

“ประธานหลินเคยพูดว่า งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ ฉันเป็นตัวแทนของบริษัทลี่จิงกรุ๊ป ฉันสั่งให้หุบปาก คุณก็ต้องหุบปาก!”

ในเวลานี้ ฟางหย่าที่เคยเป็นคนที่มีอัธยาศัยดี ใบหน้าที่งดงามกลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

ซุนเสว่แสดงสีหน้าไม่พอใจ แววตาตกตะลึงแกมโมโห แต่ก็ยังคงปิดปากเงียบสนิท เดินถอยออกไป

ฟางหย่ารีบเดินไปข้างหน้าถังเฉา และถามด้วยความร้อนใจว่า “คุณยังจำฉันได้ไหม?”