เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 117

บทที่117 การเต้นรำที่งดงาม

ให้เกียรติเต้นรำกับฉันสักเพลงได้ไหม?

มองดูดวงตาของฟางหย่าดุจดั่งดวงดาว รอยยิ้มเหมือนบุปผาเบ่งบาน ถังเฉาตกใจเล็กน้อย ยิ้มกลับ

“คุณต้องการจะเต้นรำกับผมเหรอ?”

ฟางหย่าพยักหน้าอย่างจริงจัง แสงไฟในงานเลี้ยงสลัว ๆ แต่ดวงตาเธอนั้นส่องประกายสุกสกาว ราวกับว่าเป็นแสงของดวงดาว

ถังเฉาส่ายหัว ยิ้มพูดว่า “ผมเต้นรำไม่เป็น”

“ฉันเต้นเป็น คุณเต้นตามจังหวะเท้าของฉันก็พอแล้ว”

ฟางหย่าพูดดึงดันต่ออีกว่า “คุณปฏิเสธฉันมาครั้งหนึ่งแล้ว ยังคิดจะปฏิเสธฉันเป็นครั้งที่สองอีกเหรอ?”

จากนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าถังเฉาเพิ่มขึ้น

ค่อย ๆยืนขึ้นมา พูดออกมาแค่คำเดียวคือ

“ก็ได้”

ฟางหย่าตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความปลาบปลื้ม

“แต่คุณต้องเต้นตามจังหวะเท้าของผม” จู่ ๆ ถังเฉาก็พูดออกมา

ได้ยินคำพูด ฟางหย่าอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ เขาเมื่อครู่พูดเองว่าเต้นไม่เป็น ทำไมถึงพูดว่าให้ตนเต้นตามจังหวะเท้าของเขา?

ขณะที่กำลังตกตะลึง ถังเฉาได้จับมือเรียวงามเย็นเฉียบของเธอแล้ว

เหมือนดั่งหิมะที่เพิ่งหลอมละลาย และยังเหมือนกับแสงอาทิตย์ในฤดูหนาว ทำให้เรือนร่างฟางหย่าสั่นเทาเล็กน้อย

เสียงดนตรีนุ่มนวลดังขึ้น ถังเฉาดึงตัวฟางหย่า ค่อยเดินไปตรงกลางฟลอร์เต้นรำ

ตรงตำแหน่งที่ซ่งเทียนซานกับซุนเสว่กำลังเต้นอยู่

มองเห็นถังเฉากับฟางหย่าเดินเข้ามาตำแหน่งนี้ ซุนเสว่อดไม่ได้เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ประธานฟางของเรา พาหนุ่มออกมาเต้นรำกับเขาด้วยเหรอ?”

ประเดี๋ยวเดียว ซุนเสว่มองเห็นถังเฉา พูดเยาะเย้ยอีกว่า “คู่เต้นที่เธอเลือกคนนั้น เขาเต้นรำเป็นหรือเปล่า?

อย่าออกมาทำเป็นตัวตลกล่ะ”

ฟางหย่าถึงกับหน้าบึ้ง กำลังจะพูดสวนออกไป ถังเฉากลับส่ายศีรษะ

ภายใต้เสียงเพลงที่อ่อนโยน ถังเฉาโอบที่เอวของฟางหย่าเบา ๆ ให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

ฟางหย่าดาวงตาเบิกกว้าง สัมผัสได้ถึงกลิ่นกายของบุรุษได้ชัดเจน ทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าแดงก่ำ เกร็งไปทั้งตัว

แต่ว่า มือของถังเฉารู้ถึงความพอเหมาะพอควร ไม่ได้ล่วงเกินจนเลยเถิด เห็นได้ถึงมารยาทและการวางตัวในสังคม ฟางหย่าถอนหายใจผ่อนคลายในทันที แต่แอบผิดหวังเล็กน้อย

ข้างล่างฟรอร์เต้นรำ มีสายตาที่จับจ้องไปที่ถังเฉากับฟางหย่าด้วยแววตาเกลียดชังแกมโมโห

นั่นก็คือเหวินเหวยเฉิน

ใบหน้าเขาบิดเบี้ยว โกรธจนตัวสั่น

ผู้ชายคนหนึ่งเดินไปเชิญผู้หญิงเต้นรำต่อหน้าผู้คนมากมาย เพื่อพิสูจน์ให้เห็นถึงเจตนาของเขา แต่ฟางหย่ากลับปฏิเสธเขาอย่างไร้เยื่อใย!”

เรื่องมันก็พอทำเนา แต่เธอดันเป็นคนเชิญเจ้าไร้ประโยชน์นั่นเองโดยไร้สาเหตุ คนใจใหญ่ใจโตต้องเสียหน้าเช่นนี้ ทำให้เหวินเหวยเฉินยากเกินที่จะรับได้

“นางแพศยา----”

เหวินเหวยเฉินโกรธมากจนวางตัวไม่ถูก เวลานี้ แขกเหรื่อที่มาในงานมีคู่เต้นเกือบทุกคน มีเขาที่หลงเหลืออยู่เพียงคนเดียว

“พี่เหวยเฉิน ฉันผิดไปแล้ว คุณยกโทษให้ฉันเถอะ” ด้านหลังมีเสียงของหลินฉ่ายเวยดังขึ้น

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำอะไรผิด ทำให้เหวินเหวยเฉินไม่ยอมไปเต้นรำกับเธอ แต่ว่าเอ่ยปากขอโทษก่อนค่อยว่ากัน

มองดูหลินฉ่ายเวยยืนอยู่ด้านข้าง และหันไปมองฟางหย่าที่อยู่ในอ้อมแขนของถังเฉา นำทั้งสองมาเปรียบเทียบกับ ดั่งฟ้ากับดิน ยิ่งทำให้เหวินเหวยเฉินเดือดดาลขึ้นหลายเท่า

เขาเป็นถึงนายน้อยตระกูลเหวิน ไม่เคยได้รับการดูหมิ่นเหยียดหยามเช่นนี้

แต่ว่าในเวลานี้ เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

ผู้คนโดยรอบต่างก็หยุดเต้น ใช้สายตาตกตะลึงมองดูคู่เต้นฟางหย่ากับถังเฉาเต้นรำ

แสงสปอร์ตไลท์ในฟลอร์เต้นรำโฟกัส และส่องไปที่คู่เต้นฟางหย่ากับถังเฉา

หลินฉ่ายเวย เหวินเหวยเฉิน ซุนเสว่ ซ่งเทียนซาน ต่างเบิกตากว้าง ถึงแม้จะเป็นพวกเขา ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเต้น มองดูคู่เต้นฟางหย่ากับถังเฉาเต้นรำ

แสงเงาทอดกันสลับไปมา ประกอบจังหวะดนตรีช้าเร็ว ทุกคนมองเห็นแต่เพียงร่างของคนทั้งสองเต้นตามจังหวะสลับไปมาพลิ้วไหว แสดงท่วงท่าม้าสวรรค์เหินเวหา รอจนช่วงที่พวกเขารู้สึกตัว เสียงดนตรีก็ได้เข้าสู่เพลงต่อไปแล้ว ทั้งหมดนี้ เหมือนดั่งโลกแห่งความฝัน

เพลงแรกจบ ถังเฉาลืมตาขึ้น แน่นอนว่าต้องคลายมือออกจากเอวฟางหย่า เดินออกจากฟลอร์เต้นรำโดยไม่ลังเล เหมือนดั่งไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน

ฟางหย่ายืนบนฟลอร์เต้นรำอยู่พักหนึ่ง ถึงคืนสติ เดินตามถังเฉา ซักถามว่า “จังหวะเต้นคุณเรียนมาจากที่ไหน? มีแต่กลุ่มราชวงศ์ชนชั้นสูงทางตะวันตกถึงจะสามารถเต้นเป็น!”

เมื่อครั้งฟางหย่าเรียนมหาวิทยาลัยชำนาญเป็นพิเศษก็คือจรรยามารยาท ดังนั้นจึงรู้เรื่องจำพวกนี้เป็นอย่างดี

ถังเฉายิ้มเล็กน้อย ไม่ยอมปริปากพูด

ในฐานะที่เป็นเทพสงคราม เขาจะมีความสามารถแค่จับปืนฆ่าฟันผู้คนได้อย่างไร ด้านอื่น ก็มีความสำคัญเช่นกัน

การเป็นทหารมาห้าปี เขาสำเร็จภารกิจลับที่ไม่อาจทำได้มาหลายครั้ง บางภารกิจในนั้นก็มีงานที่ต้องติดต่อเชื่อมสัมพันธ์กับชนชั้นสูงจากต่างประเทศ ไม่รู้จักการเต้นบอลรูมแดนซ์เป็นไปได้อย่างไร?

เขาเป็นเทพสงครามที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ และก็เป็นสุภาพบุรุษที่สุภาพอ่อนโยน

จะแปลงร่างเป็นเทพสวรรค์หรือจอมมาร ต้องอยู่ที่ว่าคุณคือใคร

งานเต้นรำจบลง หลินฉ่ายเวย ซุนเสว่ และคนอื่น ๆ คืนสติกลับมา สีหน้าของทุกคนล้วนหมองคล้ำ เหมือนกับว่าถูกใครบางคนตบไปที่ใบหน้าอย่างดุดัน

เดิมทีคิดว่าถังเฉาเต้นรำไม่เป็น เฝ้าคอยให้เขามาที่ฟลอร์เต้นรำ คาดไม่ถึงว่าเขากลับเป็นดาวเด่นในการเต้นรำครั้งนี้

กลับมาที่งานเลี้ยงอีกครั้ง ทุกคนต่างก็แยกกันไปนั่งประจำที่ของตน

แน่นอนว่าถังเฉากลับไปนั่งเก้าอี้ทองคำอีกครั้ง สีหน้าราบเรียบ ท่วงท่าสง่างามไม่มีที่ท่าหวั่นไหว

เหวินเหวยเฉินเดินมาพร้อมกับซ่งเทียนซานและหลินฉ่ายเวย เห็นเก้าอี้ของตนเองถูกคนอื่นแย่งไปนั่งแล้ว สีหน้าถมึงทึงขึ้นทันที

“เจ้ากล้าดียังไงนั่งที่นั่งของข้า?”