เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 132

บทที่ 132 ผู้บ้าการค้า

ลิฟต์ขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงชั้นบนสุดของอาคารซึ่งก็คือสมาคมการค้าหงยิงสาขาหมิงจู

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก มีชายที่อยู่ในชุดสูทเรียบกริบยืนต้อนรับอยู่ “คุณถังเฉา ผู้ที่รับผิดชอบกำลังจะมาถึงแล้วครับ”

“โอเค”

ถังเฉายิ้มบางๆ จากนั้นก็ยืนรออยู่ที่หน้าประตูลิฟต์กับเฟิ่งหวง

ไม่นานหลัวปู้พาหูอีซานกับเจิงเทียนเสียงเดินเข้ามา

“บอสใหญ่!”

ถังเฉาพยักหน้า จากนั้นจึงถามขึ้นว่า “ฉางหงเทียนมาหรือยัง”

หลัวปู้พยักหน้า “อยู่ในห้องประชุมแล้วครับ อีกห้านาทีจะถึงเวลาประชุมครับ”

“เตรียมที่นั่งให้ฉันกับเฟิ่งหวงด้วย ฉันจะนั่งฟังการประชุมสมาชิกด้วย”

หูอีซานกับเจิงเทียนเสียงตัวสั่นเทา และมองถังเฉาด้วยความหวาดระแวง นี่เขาจะดูความหายนะของฉางหงเทียนด้วยตาตัวเองสินะ

“ครับ”

หลัวปู้รู้ว่าบอสเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน เขาคงจะไม่จัดที่นั่งไว้ในห้องประชุมโดยตรง จากนั้นเขาจึงถามขึ้นอย่างนอบน้อมว่า “บอสครับ ห้องประชุมเชื่อมกับห้องข้างๆ ระหว่างการประชุมจะมีจอโปรเจคเตอร์ฉายไปที่คอมพิวเตอร์ของคุณ”

“ดีมาก”

ถังเฉาพยักหน้า แล้วพาเฟิ่งหวงไปห้องที่อยู่ข้างห้องประชุม

อย่าเรียกห้องนี้ว่าห้องทำงานเลย นี่มันวังชัดๆ

รูปภาพที่มีชื่อเสียงระดับโลกแขวนอยู่บนกำแพงรอบๆ ห้อง อีกทั้งยังมีวัตถุโบราณที่มีอายุกว่าร้อยปี ห้องทำงานนี้ราวกับห้องในสมัยโบราณที่พระราชาใช้ทำงาน

ถังเฉานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่วางอยู่ตรงกลาง เฟิ่งหวงไม่ได้นั่ง แต่เธอทำตัวเหมือนกับเงาที่ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ตามมุมห้อง เธอไม่ชินกับการที่ต้องนั่งในตำแหน่งเท่าเทียมกับรองหัวหน้า

ไม่นานการประชุมก็เริ่มขึ้น

ถังเฉาเห็นสมาชิกสมาคมการค้าผ่านจอคอมพิวเตอร์ได้อย่างชัดเจน

ชุดสูทเรียบกริบ สีหน้ากระปรี้กระเปร่า คนพวกนี้ล้วนเป็นคนใหญ่คนโตของแต่ละเมือง ที่มานั่งรวมตัวกันประชุมอยู่ที่นี่

หูอีซานกับเจิงเทียนเสียงก็เดินตามเข้ามาด้วยเช่นกัน หลัวปู้นั่งอยู่ตรงกลาง เขากวาดตามองไปรอบๆ ด้วยแววตาเรียบเฉย จากนั้นกูหยุดสายตาลงที่ชายคนหนึ่ง แววตาของเขาแปรเปลี่ยนแววตาดุดัน

ชายคนที่ว่าคือฉางหงเทียน

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นสมาชิกในการประชุม แต่สีหน้าของเขากลับซีดเผือด และตัวสั่นเบาๆ เขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

จูหาวไปมอบตัวที่สถานีตำรวจ และเปิดโปงความจริงของคดี 316 ตอนนี้ในอินเทอร์เน็ตต่างพากันรายงานข่าวนี้ เขาไม่มีทางที่จะไม่รู้

คนที่เป็นหนึ่งในผู้เกี่ยวข้องของคดี 316 อย่างเขาและบริษัทผลิตยาหงเทียนกำลังโดนการวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนในสังคมที่โหดร้ายและดุดัน

หลัวปู้เปิดวิดีโอในคอมพิวเตอร์

มันเป็นวิดีโอการพูดคุยของจูหาว

ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องประชุม ทุกคนต่างพากันกลั้นหายใจ และรู้สึกถึงเหตุการณ์ที่กรุ่นอยู่ภายใน

“คุณฉางหงเทียน ดูวิดีโอนี้แล้วมีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง”

วิดีโอเล่นจนจบ หลัวปู้ปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ทันใดนั้น สมาชิกคนอื่นต่างพากันหันไปมองฉางหงเทียนด้วยแววตาดุดัน

สีหน้าของฉางหงเทียนซีดเผือด เหงื่อไหลออกมาจนเปียกไปทั้งหลัง เหมือนเขาเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ

หลังจากเงียบอยู่นาน ฉางหงเทียนจึงเอ่ยขึ้นว่า “หัวหน้าหลัว ผมยอมรับความผิดครั้งนี้ แต่ผมทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ผมเชื่อคำลวงของซ่งเทียนซาน ผมจึงทำเรื่องแบบนั้น..”

“ยอมรับก็ดี”

หลัวปู้พูดขึ้นตัดบทฉางหงเทียน เขาพูดเนิบๆ ว่า “ถ้าคุณไม่ใช่สมาชิกของสมาคมการค้าหงยิง ไม่ว่าคุณจะทำเรื่องบาปหนาขนาดไหนก็ไม่เกี่ยวกับสมาคมการค้าหงยิง แต่นี่คุณเป็นคนของสมาคมการค้า พฤติกรรมของคุณที่อยู่ข้างนอก แสดงถึงหน้าตาของสมาคมการค้าหงยิง คุณกลับทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยได้เช่นนี้ ผมผิดหวังจริงๆ!”

ฉางหงเทียนไม่กล้าปริปากพูด

หลัวปู้แสยะยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “อย่าว่าแต่ฉันเลยที่ไม่ยอม ถึงฉันจะยอมแต่บอสไม่ยอมหรอก!”

เมื่อคำพูดนั้นออกมา ไม่ใช่แค่ฉางหงเทียนที่หวาดกลัว สมาชิกคนอื่นที่อยู่ในห้องประชุมต่างก็มีสีหน้าตกตะลึงแทบไม่อยากจะเชื่อ

คนที่สามารถทำให้หัวหน้าหลัวเรียกว่าบอสได้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้น!

ผู้สถาปนาแปดสมาคมการค้า หนึ่งในผู้บ้าการค้าในหัวเซี่ยชีชือ

“ผู้บ้าการค้าอยู่ที่หมิงจูเหรอ”

ทันใดนั้นสมาชิกทุกคนมองหน้ากันไปมา และถกเถียงกันเบาๆ

เหมือนหูอีซานกับเจิงเทียนเสียงพอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้บ้าการค้ากำลังขยายตลาดอยู่ที่ต่างแดน จะมาอยู่ที่หมิงจูอย่างกะทันหันได้อย่างไร

เพราะฉะนั้นจึงไม่ใช่ผู้บ้าการค้า

งั้นคนที่พอจะเป็นไปได้ก็เหลืออยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น

เมื่อคิดได้เช่นนั้น แววตาของหูอีซานกับเจิงเทียนเสียงแปรเปลี่ยนเป็นแววตาจริงจัง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลัวปู้แสยะยิ้มและเดินลงมาผลักประตูด้านหลังให้เปิดออก

เมื่อประตูถูกเปิดออก ทุกคนเห็นห้องทำงานที่หรูหราห้องหนึ่ง

ตรงกลางมีเงาของใครบางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้

แต่ทว่าเก้าอี้ตัวนั้นหันหลังอยู่ จึงไม่สามารถเห็นได้ว่าชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้คือใคร

“บอสครับ เชิญตัดสินได้เลยครับ!”

หลัวปู้โค้งตัวอย่างนอบน้อมและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

เมื่อคนที่อยู่ในห้องประชุมเห็นเช่นนั้น ก็พากันลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “บอสมางั้นเหรอ”

ฉางหงเทียนคุกเข่าลงต่อหน้าถังเฉา เขาพูดอ้อนวอนอย่างหน้าไม่อาย “บอสครับ ขอร้องล่ะครับ ปล่อยผมไปเถอะนะครับ!”