เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 152

บทที่ 52 ซ่งหรูอี้

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ประตูบ้านหน้าลานของตระกูลซ่ง

แม้ว่าในตระกูลซ่งจะมีลูกสาวหลายคน แต่มีเป็นเพียงคนเดียวที่มีคุณสมบัติิเหมาะสมที่จะถูกเรียกว่า "คุณหนู"เท่านั้น

ซ่งหรูอี้！

“รองหัวหน้า！”

ดวงตาของเฟิ่งหวงเป็นประกาย หล่อนรู้อดีตของรองหัวหน้า และรู้ว่าศัตรูที่ใหญ่ที่สุดก็คือ หญิงคนนี้！

ถังเฉายกมือห้าม เพื่อหยุดเจตนาที่ต้องการจะฆ่าของเฟิ่งหวง

นอกจากใบหน้าที่สงแล้วยังแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่ตลกและดูซับซ้อนนัก

“ซ่งหรูอี้ มาสักทีนะ...”

“หรูอี้มาแล้ว！”

เมื่อได้ยินสามคำนี้ ซ่งสวินก็เหมือนได้ยินเสียงสวรรค์ หัวใจที่พองโตของเขาตอนนี้ได้ปล่อยมันลงมาแล้ว

รุ่นน้องตระกูลซ่ง ต่างมีความตื่นเต้นอยู่ในแววตา จากนั้นก็เหมือนกับมีความมั่นใจขึ้นมา มองไปที่ถังเฉาด้วยความดุดัน

“ถังเฉา นายตายแน่！”

เฟิ่งหวงมองไปที่ประตูใหญ่ หล่อนไม่เข้าใจว่าเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมพวกเขาถึงได้มีอาการคึกขนาดนี้？

อย่างไรก็ตามสิ่งนี้กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเฟิ่งหวง ที่อยากรู้ว่าผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้หน้าตาเป็นยังไง

กึก กึก...

กึก กึก...

หลังจากนั้น ทุกคนก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้น

ร่างสูงสง่าเดินเข้ามาท่ามกลางกลุ่มชาย

เสื้อสูทสีดำปกคลุมเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆด้านใน หล่อนไม่ได้สวมกระโปรงแต่อย่างใด หากแต่เป็นกางเกงทรงตรงที่ดูหลวมนิดหน่อย เผยให้เห็นเรียวขาที่ขาวดุจหิมะ

ผ้าพันคอเนื้อนุ่มพันอยู่รอบคอของหล่อน นี่เป็นสิ่งประดับชิ้นเดียวที่อยู่บนตัว

อย่างไรก็ตาม ผู้คนต่างรู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่ามันเหมือนกับเวทมนตร์ ใส่เสื้อผ้าธรรมดาเรียบง่ายแต่กลับดูเป็นหญิงสาวที่ดูมีชนชั้น

ในขณะที่หล่อนเดินเข้ามา งานเลี้ยงที่เสียงดังก็กลับเงียบสงัด ผู้คนต่างมาด้วยความหวาดกลัว ยกเว้นถังเฉาและเฟิ่งหวง

“ประธานซ่ง！”

ซ่งหมิงเวยรีบเดินมาข้างหน้า และทักทายซ่งหรูอี้

ซงหรูอี้พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เดินตรงต่อไป

เมื่อเดินผ่านถังเฉาและเฟิ่งหวง หล่อนได้หยุดฝีเท้า แล้วมาอยู่ตรงหน้าของพวกเขา

โดยที่ไม่ต้องหันศีรษะไป เพียงแค่เหลือบมองอย่างขี้เล่นไปที่ถังเฉา

เฟิ่งหวงมองหล่อนอย่างไม่เป็นมิตร แต่หล่อนไม่รู้สึกรู้สาอะไร กลับก็ได้แต่ยิ้มและยังคงมองไปข้างหน้า--ราวกับว่ากำลังมองหมาตัวหนึ่งที่กำลังเห่าใส่หล่อน

หลังจากยืนแช่เป็นเวลาหนึ่งวินาที ซ่งหรูอี้ก็ถอนสายตาออก พร้อมกับเดินตรงต่อไปที่ตรงกลางของงานเลี้ยง

เมื่อเห็นว่ามีพนักงานรักษาความปลอดภัยของตระกูลซ่งยืนล้อมรอบอยู่ ซ่งอี้หรูก็บ่นเล็กน้อยว่า “คืนนี้เป็นการประชุมธุรกิจของฉัน จะมีพนักงานรักษาความปลอดภัยทำไมตั้งเยอะแยะ ออกไปให้ซะ！”

คำพูดของหล่อนนั้นราวกับฟ้าร้อง สีหน้าของทุกคนนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“หรูอี้ จำเขาได้ไหม เขาคือคนไร้ประประโยชน์ที่หนีงานแต่งงานเมื่อห้าปีก่อนไงไม่เพียงแต่ทำร้ายเทียนซานแต่ยังจะฆ่าฉันด้วย！”ชายวัยกลางคนกล่าวเบาๆกับซ่งหรูอี้

“งั้นเหรอ？”

ซ่งหรูอี้เหลือบไปมองถังเฉา จากนั้นก็พูดเบาๆว่า “รอให้งานประชุมทางธุรกิจของฉันเสร็จสิ้นลง แล้วฉันจะมาขอคำอธิบายก็แล้วกัน”

สีหน้าของคนในตระกูลซ่งนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก ซ่งหรูอี้ ไม่ได้คิดจะมาแก้แค้นแทนพวกเขาหรอกเหรอ？

เมื่อนึกถึงประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมานั้น ดวงตาของเขาก็ปรากฏความไม่พอใจขึ้น

ตระกูลซ่งตกอยู่ในมือของคนนอกเสียแล้ว！

แปะแปะ--

ทันใดนั้น ก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นมา

ทุกคนหันไปตามเสียง ก็พบถังเฉากำลังปรบมืออยู่เบาๆพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มขี้เล่นของเขา พร้อมกับพูดเสียงดังว่า “ท่านปู่นี่เป็นชายที่เยี่ยมยอดจริงๆยืดหยุ่นได้ดีมากๆ！”

“แก！”

เมื่อได้ยินที่ถังเฉาพูด ดวงตาของซ่งสวินก็แดงก่ำและกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แทบรอไม่ไหวที่จะเข้าไปทุบถังเฉา

เขาฟังไม่รู้เรื่องหรือไงว่าถังเฉากำลังแกล้งเขาอยู่？

เป็นชายที่เยี่ยมยอดจริงๆยืดหยุ่นได้ดีมากๆ นี่มันก็แค่คำพูดที่กดดันซ่งหรูอี้เท่านั้นเอง！

ซ่งหรูอี้มองถังเฉาอย่างละเอียดลึก จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปสงบลงและประกาศว่า “การประชุมธุรกิจกำลังจะเริ่มอย่างเป็นทางการแล้ว”

จากนั้นซ่งหรูอี้ก็ได้เป็นประธานในการประชุมเป็นการส่วนตัว ซ่งสวิน ซ่งเต้าหลิงและคนอื่นๆในตระกูลซ่งถอยหลังลงไปอย่างไม่เต็มใจ หัวหน้าแต่ละตระกูลก็พากันตั้งใจฟังอย่างดี

เฟิ่งหวงจ้องร่างของหล่อนอยู่ทุกวินาที จากนั้นก็ก้มศีรษะลง ส่ายหัวแล้วพูดว่า “รองหัวหน้า ฉันมองไม่เห็นหล่อนไม่ออกเลย”

ถังเฉาจิบชาอย่างสบายใจพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า “ถ้าหล่อนสามารถมองทะลุปรุโปร่งได้ หล่อนคงตายไปแล้วล่ะ”

เฟิ่งหวงรู้สึกตกใจ มีไม่มากคนนักที่รองหัวหน้าจะประเมินสูงเช่นนี้

หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ เฟิ่งหวงก็รวบรวมความกล้าถามออกไปว่า “ดูเหมือนว่ารองหัวหน้าจะไม่ได้เกลียดหล่อน？”

“ก็เกลียดแหละ แต่ที่มีมากกว่ามันคือความหวงแหน”

ถังเฉาบอกไปที่ร่างของซ่งหรูอี้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ว่า “มีเพียงศัตรูเท่านั้นที่รู้จักศัตรูดีที่สุด คนประเภทเดียวกันมักจะทำร้ายกันเป็นครั้งคราวเท่านั้น แต่สิ่งที่มากกว่าก็คือความอบอุ่น”