เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 25

บทที่ 25 รู้ไหมว่าวันนี้คือวันอะไร?

เสียงตะโกนของเถ่จู้ ราวกับเสียงฟ้าร้อง ทำให้มีเสียงดังอยู่ในแก้วหูทุกคน

ไม่เพียงเซียกางเท่านั้นที่ตะลึง ซ่งเทียนซานก็ตะลึงเช่นกัน และหลินฉ่ายเวย โจวเหม่ยหยูน หลินเจิ้นสง และในที่เกิดเหตุทุกคนต่างตะลึงเช่นกัน

ซ่งเทียนซานมีเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลออกจากหน้าผาก สีหน้าลำบากใจ จิตวิทยาของความหวาดกลัวได้ทำลายความภาคภูมิใจที่ติดตามตัวเองมาตลอดทั้งชีวิตเหมือนน้ำท่วมล้นตลิ่ง

ชายร่างใหญ่เหล่านั้นเป็นใคร?

ทำไมทุกคนถึงมีปืนพก?

สมัยนี้ ทำไมปืนพกกลายเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป?

หรือว่า พวกเขากับพี่เซียเป็นพวกเดียวกัน มาจากเขตทหาร… …

ซ่งเทียนซานขาสั่น เมื่อกี้ตอนที่กลุ่มชายร่างใหญ่ปรากฏตัว เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ

แต่ไม่สบายใจตรงไหน ก็บอกไม่ถูก

จนถึงวินาทีนี้ เขาพึ่งเข้าใจ ตัวเองได้ไปล่วงเกินคนที่ไม่ควรไปล่วงเกิน

ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม คนที่กล้าอวดปืนในที่สาธารณะ ล้วนมีภูมิหลังที่ยอดเยี่ยม

ยังมีประโยคหนึ่ง

ใครกล้าขยับ กูก็จะยิงนัดเดียวให้ตาย!

สัญชาตญาณบอกซ่งเทียนซานว่า นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น พวกเขากล้ายิงจริงๆ... …

คนพวกนี้เป็นเทพมาจากไหน?

ขาทั้งสองข้างของซ่งเทียนซานสั่น ความกลัวในใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เซียกางก็ตกใจจนหน้าซีด ถูกปืนเยอะขนาดนี้จ่อหัว บอกว่าไม่กลัวนั่นคงเป็นเรื่องโกหก

ไม่มีทางเลือก เขาจึงต้องหยิบปืนออกมา และเล็งไปที่เถ่จู้

แต่ว่า เถ่จู้ทำราวกับว่ามองไม่เห็น ยังคงเดินมาด้วยสายตาเฉยชา

เสียงดังเอี๊ยด ----

เสียงดังเอี๊ยด ----

รองเท้าบูทพิเศษเหยียบลงบนพื้น ส่งเสียงแปลกๆ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังกล่าว หัวใจของเซียกางเต้นรัวๆ และแทบจะหายใจไม่ออก

“อย่าเข้ามา!”

เขาจ่อไปที่หัวของเถ่จู้ และตะโกน

เถ่จู้ทำเหมือนไม่ได้ยิน และเดินต่อไป

ไม่เพียงเถ่จู้ที่แสร้งไม่ได้ยิน แม้กลุ่มชายร่างใหญ่ที่อยู่ข้างหลัง ก็ทำเหมือนไม่เห็นอะไร และยังหัวเราะอย่างดูถูก

ดูเหมือนว่าสิ่งที่เซียกางถือไม่ใช่ปืนจริง แต่เป็นปืนของเล่นที่ไร้สาระ

“ฉันบอกแล้ว อย่าเข้ามา!”

เซียกางตะโกนด้วยความตกใจและโกรธ ในท้ายที่สุด เขาก็หยิบบัตรทหารของเขาออกมา “ผมเป็นคนของเขตกองทัพทหาร ผมมีสิทธิ์ที่จะยิง!”

“คุณลองยิงไหม?”

เถ่จู้เดินไปตรงหน้าเซียกาง และมองเซียกางอย่างเย็นชา

เพียงแค่มองแวบเดียว เซียกางก็เหมือนตกอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง ราวกับว่าถูกโยนเข้าไปในมิติที่เงียบงัน ด้วยความรู้สึกสิ้นหวังไปตลอดชีวิต

ถังเฉาจิบไวน์แดง และทานอาหารทะเลและปลาสักสองสามคำ ซึ่งพอใจมาก

“พวกเขามีปืน ทำไมนายถึงทำยังกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น… …”

หลินเจิ้นสงตกใจกับกลุ่มคนของเถ่จู้ หันหัวกลับมา และพบว่าถังเฉายังคงกินและดื่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชั่วขณะก็กังวลอย่างมาก

“แล้วฉันควรจะมีปฏิกิริยายังไง? ทำเหมือนพวกเขาตกใจจนฉี่ราดกางเกง?”

ถังเฉาชี้ไปข้างๆชายชนชั้นสูงสองสามคนที่มีกางเกงเปียกโชก และพูดด้วยรอยยิ้ม

หลังจากหยุดชั่วขณะ เขาลดเสียงเบาลง พูดกับหลินเจิ้นสง “คุณพ่อ บอกความลับอย่างหนึ่งให้คุณพ่อฟัง ผมรู้จักพวกเขา”

“นาย… …”

หลินเจิ้นสงตะลึงและมองถังเฉาที่ยังคงยิ้มและดื่มอย่างมีความสุข เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ถังเฉามีการติดต่อกับนายใหญ่เหล่านี้ในเขตทหารจริงๆ

พัฟ!

ทันใดนั้น ขาทั้งสองข้างของเซียกางก็อ่อนแรง มือและเท้าหมดแรงล้มลงบนพื้น มองไปที่เถ่จู้อย่างตะลึง “ถ้าอย่างนั้นคุณคือ… …”

คนเหล่านี้เหมือนกับเขา มาจากเขตกองทัพทหารหมิงจู

เพียงแค่ ยศทหารของเขาสูงกว่าเขามาก ปกติจะเห็นหน้า ยังไม่มีโอกาส ชายหนุ่มรูปร่างสูงผิวสีคล้ำคนนี้ เป็นหัวหน้าของพวกเขา แล้วเขาก็คือ… …

เห็นเถ่จู้พูดโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ผมชื่อหลี่เถ่ พี่น้องทุกคนเรียกผมว่าเถ่จู้”

ตูม!

ทันใดนั้น ร่างกายของเซียกางก็สั่น เหมือนโดนกระแทกอย่างแรง

เขาไม่เคยพบผู้นำเขตกองทัพทหารหมิงจูมาก่อน แต่เคยได้ยินชื่อของเขา ชื่อหลี่เถ่

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เซียกางหัวใจเฉื่อยชา หันกลับไปมองซ่งเทียนซานที่ยังตะลึงอยู่

ไอ้บ้าสมควรตาย ทำลายตำแหน่งทหารของฉัน!

ให้ตายสิเขาไม่คาดคิด คนที่เขาล่วงเกิน เป็นนายใหญ่ของเขตกองทัพทหารหมิงจู หลี่เถ่

“พลโทหลี่ ผมไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆ ผมสมควรตาย เพราะผมมีตาหามีแววไม่ ได้ล่วงเกินท่าน และพี่น้องของท่าน”

มีเสียงตบดังกึกก้องในที่เกิดเหตุ เซียกางคุกเข่าลงบนพื้น โดยใช้มือทั้งสองข้างตบหน้าตัวเอง

ไม่นาน ใบหน้าของเขาก็บวมขึ้น

ดวงตาของเขาเป็นสีแดง และยังคงพูดประโยคซ้ำๆ นั่นคือ “ผมไม่รู้”

คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด เขาหวังว่าหลี่เถ่จะให้อภัยตัวเอง

จากนั้น เถ่จู้มองเขาอย่างเย็นชา และถามว่า “นายรู้ไหมว่าวันนี้คือวันอะไร?”

เซียกางสายตาว่างเปล่า ส่ายหัว “วันอะไร?”

“วันนี้เป็นวันแต่งงานของเจ้ามังกร” ทันใดนั้นเสียงของเถ่จู้ก็หดหู่และเย็นชา