เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 103

เมื่อได้ยินคำหัวเราะของหยางต้าหลี่ โจวเหวินปิงก็โกรธเป็นอย่างมาก

เกลียดจนแทบที่จะ กระโดดถีบประตูเปิดออก

ใช้ตีนถีบไปที่หัว เขาก็คิดออกมาได้

ไอบ้านี่มันคิดกับซูโหย่วหรงนั้น มีความคิดที่ไม่ดี น่ารังเกียจสุดๆ！

แต่ว่า เพื่อชามข้าว เขานั้นจึงทำได้แค่อดทนไว้

ก่อนที่จะเคาะประตู แล้วเอ่ยกับหยางต้าหลี่ด้วยสีหน้าปกติ

เขาเอ่ย หลานชายของเขาหยางจวิน วันมะรืนก็จะกลับมาจากต่างจังหวัดแล้ว มาทำงานที่โรงงาน

หยางจวินเมื่อก่อนเป็นพวกฝึกมวยจีน อีกทั้งยังเคยได้รางวัลชนะเลิศระดับเยาวชนของเมืองอีก

ตอนนี้ ที่โรงงานนั้น ได้เป็นร้องหัวหน้าของฝ่ายความมั่นคงและความปลอดภัย

หยางต้าหลี่นั้นได้เรียกโจวเหินปิงไป เพื่อที่จะไปทำงานให้กับรองหัวหน้าฝ่ายมั่นคงทั้งสองคน เพื่อเอาหนึ่งคนออก และเอาหลานของเขาขึ้นไป

หยางต้าหลี่ยังเอ่ยอีก วันมะรืน เขานั้นอยากที่จะเข้าร่วมงานเสื้อผ้าในเมืองอีกด้วย ประมาณสามวันถึงจะกลับมา

หลังจากที่กลับมา เขานั้นอยากที่จะเห็นหลายชายหยางจวินของเขานั้น ได้ทำงานเต็มตัวในโรงงาน

เลยเรียกให้โจวเหวินผิงนั้นมาจัดการเรื่อง และคอยฟังคำแนะนำของหยางจวิน

ตอนนี้ เมื่อซ่งซานสี่ได้ยินเข้า ในหัวและใจของเขานั้นก็โกรธจนควันแทบจะพุ่งออกมา

ไม่ว่าจะเอ่ยเช่นไร ซูโหย่วหรงนั้น ในนามนั้นเขานั้นก็เป็นภรรยาของเขา

ใคร ก็อย่าคิดที่จะมาเตะตัวเธอ！

แต่ว่า เขานั้นไม่เร่งรีบ ก่อนจะเอ่ยอย่างนุ่มนวล “โอเคคุณโจว ขอบคุณแกมาก พอจะมองออกแล้ว ว่าแกนั้นจริงใจกับโหย่วหรง ……”

“คุณซ่ง อย่ามาพูดอะไรพวกนี้เลยดีไหม？ซูโหย่วหรงกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ คุณจะทำยังไง？ผมโทรมาหาคุณเพื่อหาคำปรึกษาเกี่ยวกับการรับมือนะ？”โจวเหวินปิงนั้นเกร็งมาก ก่อนที่จะเอ่ยตักคำพูดของเขา

“ไม่ต้องรีบ ผมรู้สึกว่า ไอ้หยางจวินที่กลับมานี้ คุณต่างหากที่จะอันตรายที่สุด”

“ห้ะ？ผมหรอ……”โจวเหวินปิงนิ่งตะลึง ก่อนที่จะคิดไปมา แล้วเอ่ยอย่างขมขื่น “ช่างเถอะ ผมรู้แล้ว ว่าหยางจวินจะมาเป็นร้องหน้าหัวฝ่ายความปลอดภัย ใช่เวลาไม่กี่วัน ก็สามารถที่จะเป็นหัวหน้าทีมได้แล้ว แต่ว่า ชามข้าวของผม เมื่อเทียบกับความไร้เดียงสาของโหย่วหรงแล้ว ไม่เหมาะที่จะเอ่ย”

“โอเค！คุณโจว คุณตั้งใจทำงานเถอะ เรื่องงาน คุณจัดการไปก่อน ไม่อยากทำก็ได้นะ ผมจะแนะนำงานให้คุณเอง เป็นหัวหน้าแผนกความปลอดภัย ดีกว่าเป็นหัวหน้าทีมอยู่ที่นั่นเป็นไหนๆ”

“คุณซ่ง คุณนี่ ……จริงจังหน่อยสิ ผมพูดถึงเรื่องของโหย่วหรงนะ คุณเอ่ยเกี่ยวกับงานของผมทำไมกัน？”

“ไม่รีบหรอก！หยางต้าหลี่นั้น ไม่ใช่วันมะรืนเขาถึงจะมาที่ในเมืองหรอ？ เขาอยากจะทำเรื่องชั่วไ ก็รอให้ถึงคืนของวันมะรืน ไม่ใช่หรอ？”

“ไม่ใช่ พรุ่งนี้เช้าเขาก็จะไปแล้ว ยังมีเรื่องอื่นต้องทำในเมืองอีก วันมะรืนถึงจะไปเรื่องงานสมาคม。”

ซ่งซานสี่ภายในใจนั้นตื่นเต้นนิดหน่อย ก่อนที่จะพยายามเอ่ยอย่างนิ่งๆ “อือ ถึงแม้เวลาจะกระชั้นชิด แต่ว่าพวกเราจะต้องคิดหาวิธี เพื่อหยุดเขาไม้ให้เข้าไปที่ในเมืองก็พอแล้ว”

ในดวงตาของโจวเหวินปิงเปล่งประกาย “อือ คุณซ่ง คุณพูดก็ถูกนะ！งั้น ต้องคิดถึงวิธีไหนกันนะ？”

“ไม่ต้องกังวลใจไปหรอก คุณ รับผิดชอบเรื่องการกระทำของหยางต้าหลี่ก็พอ อย่างเช่น คืนนี้ เขานั้นจะไปที่ไหน ตอนนี้คุณยังเป็นหัวหน้า เวลาทำงานนั้นอิสระ งั้นก็คอยจ้องมองเขา！ดีที่สุด ในตอนที่เขานั้นอยู่ลำพัง

“เอ่อนี่……”

“ความไร้เดียงสาของโหย่วหรง ไม่ต้องลังเลเลย”

“ดี！งั้นข้าไปก่อนนะ！”

“ตั้งแต่ตอนนี้ คุณนั้นได้อยู่ในตำแหน่งหัวหน้ารักษาความปลอดภัย มองหลับไป เมื่อคุณออกจากโรงงาน และเริ่มงานในทันที เงินเดือน แน่นอนว่าจะต้องเยอะกว่าเดิมนะ”

“คุณซ่ง คุณนี่ ……”

“ไม่ต้องกังวล ไปทำเรื่องเถอะ！”

ซ่งซานสี่ เอ่ยแล้วตัดสายโทรศัพท์ไป

โจวเหวินปิงที่จับโทรศัพท์ และยังคงงงอยู่

นี่ คือซ่งซานสี่ที่เคยกินเหล้าติดพนันคนนั้นไหมนะ ？

สามีของซูโหย่วหรง จะเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอ？

นิ่ง สงบ และยังมีความกล้าหาญ！

อีกทั้ง ทำอาหารก็อร่อยอีก！

โจวเหวินปิงคิดแล้ว ภายในหัวก็แอบแสบๆ

แต่ว่าไม่ทันแล้ว เรื่องความไร้เดียงสาของโหย่วหรงนั้นต้องรีบแล้ว

รีบเถอะ รีบลงมือ แล้วไปคอยจับตามองหยางต้าหลี่ไอ้บ้านั่นกัน！

ซ่งซานสี่ทางด้านนี้ เขานั้นก็ได้ขับรถมายังบ้านของหลินลั่วเจียว

เป็นสถานที่ย่านเก่าแก่

แม่หลินนั้นคือหญิงเกษียณของรัฐ

คู่ชีวิตนั้น ก็เสียไปแล้วก่อนตั้งนาน

ซ่งซานสี่รีบเข้าไปดู ก่อนที่จะรีบควักยาออกมา แล้วค่อยๆป้อนให้เด็กทั้งสองคนกิน

แม่หลินที่อยู่ด้านข้าง ก็รู้สึกว่าตนเองนั้นช่วยเหลืออะไรไม่ได้

คุณซ่งคนนี้ ช่างจิตใจดีละเอียดอ่อนเช่นนี้

แปลกมาก ที่หลานสาวสองคนนี้ กลับชอบกินยาพวกนี้ อีกทั้งยังยิ้มแล้วมีชีวิตชีวาอีก เอ่ยได้ว่ายานี้มันดีจริงๆ

แม่หลินแอบตะลึงเล็กน้อย ก่อนที่จะมองไปที่ซ่งซานสี่อย่างยกย่อง

มองแล้ว ที่ลูกสาวบอกว่าเขานั้นมีฝีมือทางการแพทย์ มองแล้วเหมือนจะเป็นจริงๆ ！

เมื่อให้ยาแล้ว สีหน้าของซ่งซานสี่นั้นก็ค่อยยิ้มออกมาให้เห็น

“หมิงหมิง หงหง นอนดีๆเถอะ ลุงซ่งจะอยู่ที่นี่สองชั่วโมง พวกแกจะต้องดีขึ้นแน่ๆ”

เด็กน้อยทั้งสองคนนั้น ต่างก็เชื่อฟัง ก่อนที่จะหลับตานอนลง

ซ่งซานสี่นั้นยังจับชีพจรของพวกเขา มองดูแล้วมืออาชีพมาก

หลังจากนั้นลุกขึ้น แล้วให้สัญญาณแม่หลิน แล้วไปเอ่ยด้านนอก

เมื่อมาถึงยังห้องโถง ซ่งซานสี่เอ่ยว่าเด็กทั้งสามคนนั้นหนาวและร่างกายอ่อนแรง เหมือนจะติดโรค เลยทำให้เกิดไข้ต่ำ

เขานั้นได้เอายาเม็ดทั้งหกที่เหลือนั้น วางไว้ในตู้เย็นของบ้านแม่เพื่อรักษาความสดใหม่

ทุกๆหกชั่วโมงให้หนึ่งเม็ด ใช้แก้วกระจกใส่ แล้วก็ใส่น้ำอุ่นๆก็สามารถที่จะดื่มได้แล้วล่ะ

แม่หลินรีบเอ่ยขอบคุณ ก่อนที่จะไปชงชา แล้วขอให้ซ่งซานสี่นั้นนั่งรอที่ห้องโถง

ทั้งสองคนนั้น ได้คุยไปทั่ว เรื่อยเปื่อย

คุณซ่ง นั้นพูดเก่งจริงๆ พูดได้หมด อีกทั้งยังสุขุม ไม่ใจร้อนอีก

แม่หลิน นั้นรู้สึกดีกับเขามากๆ

เธอเอ่ยอย่างเกรงใจ“เสี่ยวซ่ง มองดูแล้ว คุณนั้นเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ เป็นพ่อที่ดีด้วย น่าสงสารหมิงหมิงและหงหงนะ อ่า ……ในตอนนั้น ฉันรู้สึกว่าพ่อของพวกเขานั้นไม่น่าเชื่อถือ แต่ว่าลั่วเจียวนั้นกลับ ……”

เอ่ยแล้ว น้ำตาก็ได้หลั่งไล่ออกมา แล้วเช็ดที่หางตา

“คุณป้า คน ในตอนหนุ่มต่างก็ช่วงเวลาที่ร้อนรน ทำเรื่องผิดกันไว้ก็ยากที่จะหลีกหนี ตอนนี้ลั่วเจียวก็ผ่านมาได้แล้ว ยากที่จะเอ่ย ผ่านลำบากมามาก เลยสามารถที่จะต่อสู้และหวงแหนตัวเองได้แล้ว”

“เสี่ยวซ่งนั้นเอ่ยถามเป็นนะ เอ่ยแล้วไม่เหมือนกัน ลั่วเจียวนั้นชีวิตเธอลำบาก ตอนนี้ ยังนับว่าดี เป็นประธานในบริษัท หัวหน้าก็ดูแลเธอดี เงินรายได้ก็นับว่าสูงมาก อีกทั้งยังให้รถหรูคู่ใจอีก！ฉันเกรงว่า เป็นเพราะพวกท่านกรรมการพวกนั้นเขาจะสนใจในลั่วเจียวกันนะ？”