เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 120

ผาต้วนเตาขึ้นง่ายกว่าลง

ลงไปยิ่งยาก

ใกล้ตะวันตกดินซ่งซานสี่ถึงลงมาถึงด้านล่างหน้าผาแล้ว

เวลานั้นมือ เท้าต่างก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทา

นี่ก็ไม่ใช่ตกใจกลัวแต่เป็นการแสดงออกของการหมดแรงแล้ว

ก็ดูเหมือนหลังคุณทำสควอทจั๊มพ์หนึ่งร้อยครั้ง เดินขาสั่น

จากนั้นยังต้องออกจากเขากลับถึงรถ

ท้องฟ้าใกล้มืดในป่าดั้งเดิมถนนลื่นจริง ๆ

ซ่งซานสี่ยังล้มไม่น้อยแล้ว

ในที่สุดไม่มีปัญหาใหญ่อะไร แต่ทั้งตัวขีดข่วนบาดแผลเล็ก

ตอนที่กลับถึงในรถทั้งตัวสกปรกแล้ว เสื้อกางเกงต่างก็กลายเป็นผ้าทอแล้ว

สภาพนั่นก็คือย่ำแย่มาก

ก็ไม่ทันกลับบ้านทำอาหารเย็นแล้ว

อยากที่จะโทรหาซูโหย่วชิงพูดขอโทษคำหนึ่ง

แต่ในเขาไม่มีสัญญาณ

ขับรถอยู่รีบมุ่งหน้ากลับ

รอถึงจุดที่มีสัญญาณแล้วค่อยโทรหาซูโหย่วชิงอีก

น้ำเสียงของซูโหย่วชิงมีความเย็นชาเล็กน้อย“คุณยุ่งของคุณเถอะ อาหารเย็นฉันและเถียนเถียนกินนานแล้ว”

พูดจบไม่รอซ่งซานสี่พูด หล่อนวางสายแล้ว

ผู้หญิงในช่วงเวลาตั้งครรภ์เป็นราชินีเอาแต่ใจจริง ๆ

ซ่งซานสี่ไม่รู้จะทำยังไงเล็กน้อยทำได้เพียงบ่งบอกว่าเข้าใจ

มองดูความสกปรก ชำรุดทั้งตัวก็โทรหาหลินลั่วเจียวแล้ว

จัดเตรียมสักหน่อย ขอให้หล่อนช่วยซื้อเสื้อผ้าให้เล็กน้อย

หลินลั่วเจียวเห็นเวลานี้ได้เป็นเวลาค่ำสองทุ่มแล้ว ไม่มีวิธีอื่นทำได้เพียงพูด“คุณซ่ง มาที่บ้านของฉันแล้วกัน เสื้อผ้าของเยว่ช่าวหยุนก่อนหน้านี้คุณน่าจะสามารถใส่ได้”

ซ่งซานสี่พูด“ได้ ใช่แล้ว ในบ้านของคุณมีหม้อต้มไหม？ผมหมายถึงต้มยาโดยเฉพาะชนิดนั้น”

“มี คุณถึงเมื่อไหร่？”

“ประมาณหลังสองชั่วโมงมั้ง！”

“อืม ฉันรอคุณ”

ในความเป็นจริงแล้วหลินลั่วเจียวขับรถกลับบ้านแม่ไป หยิบเอาหม้อมาแล้ว

ซ่งซานสี่คือต้องการต้มยา หล่อนเข้าใจ

ดังนั้นไม่ว่าเขามีความต้องการอะไร หล่อนต่างก็ให้ความพึงพอใจอย่างเต็มที่

ซ่งซานสี่มาถึงในบ้านของหลินลั่วเจียวก็ได้เป็นเวลาตอนค่ำสี่ทุ่มกว่าแล้ว

เขาสภาพอย่างนั้นเอาหลินลั่วเจียวต่างก็ทำให้ตกใจมากแล้ว

“คุณซ่ง โอ้พระเจ้า คุณนี่คือเป็นอะไรแล้ว？ได้รับบาดเจ็บแล้วเหรอ ร้ายแรงไหม？”

ซ่งซานสี่ยิ้ม ๆ มองแม่หม้ายใส่คอเล็กชั่นชุดนอนท้อสีชมพูคนนี้ที่อยู่ด้านหน้า ในใจมีความร้อนเล็กน้อย

“ไปในเขาเก็บยาแล้วล้มเล็กน้อย ไม่มีปัญหาอะไรหม้อล่ะ？ผมต้มยาก่อน”

“ยังไงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อยก่อนเถอะ ต่างก็เตรียมให้คุณเรียบร้อยแล้ว”

ซ่งซานสี่ก็ไม่พูดมาก ไปในห้องอาบน้ำแล้ว

ห้องอาบน้ำกลิ่นหอมสดชื่นมากทำให้คนมีความคึกคักเล็กน้อย

อาบน้ำเสร็จออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าของเยว่ช่าวหยุน

ดูขึ้นมาแล้วยังพอดีตัวมาก

เขาแอบรู้สึกผู้หญิงคนนี้ยังกำลังคิดถึงเยว่ช่าวหยุนอยู่

แต่เยว่ช่าวหยุนได้……

ซ่งซานสี่ขอบคุณหลินลั่วเจียวแล้ว เข้าไปในห้องครัวต้มยาแล้ว

หลินลั่วเจียวเดินมามองเขาล้างทำความสะอาดยาอะไรอย่างชำนาญอยู่ อดไม่ได้พูด“คุณซ่ง คุณต้มยานี้ให้ใครเหรอ？”

“อ่อ น้องสาวของภรรยา”

“น้องสาวภรรยา？หล่อนเป็นอะไรแล้ว？”

ซ่งซานสี่กลับไม่ได้ปิดบัง ต่างก็พูดออกมาแล้ว

หลินลั่วเจียวฟังอยู่ตกตะลึงจริง ๆ ทั้งรู้สึกดีใจอีก

“น้องสาวโหย่วซินโชคดีจริง ๆ มีพี่เขยที่ดีอย่างคุณแบบนี้ สามารถระบายความคับข้องในใจแทนหล่อนออกมา คุณก็คือเก็บยาอันตรายมากแล้วจริง ๆ ！”

ซ่งซานสี่ยิ้มอย่างถ่อมตัว“คนในครอบครัวเป็นความรับผิดชอบส่วนใน ผู้ชายก็ควรจะแบกรับภาระหน้าที่”

ใกล้เที่ยงคืนแล้วในที่สุดยาก็ต้มเสร็จแล้ว

ขณะที่อยู่ในบ้านของหลินลั่วเจียวหาขวดแก้วใส่ลงแล้ว

ยังคงเป็นเข้มข้นเหนียวชนิดนั้น มีกลิ่นหอมที่ไม่เหมือนกัน

หลินลั่วเจียวที่อยากนอนเล็กน้อยต่างก็อดที่จะพูดไม่ได้“คุณซ่งเป็นหมอเทวดาจริง ๆ ยาต่างก็ไม่เหมือนใคร”

“นอนเร็วเถอะผมไปโรงพยาบาลรอบหนึ่งแล้ว อ้อ ใช่แล้ว ขอบคุณสำหรับเสื้อผ้าของคุณ”

“ไม่เป็นไร คุณใส่พอดีตัวก็พอแล้ว”

ถึงหน้าประตูแล้วซ่งซานสี่ถึงหันหน้าพูดต่อหลินลั่วเจียวที่ส่งเขา

“มีบางคน มีบางเรื่องกำหนดต้องกลายเป็นแขก ชีวิตคน อดีตไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ให้มั่นใจในปัจจุบัน ใช้มุมมองในปัจจุบันไปมองการพัฒนาในอนาคต เคารพคำพูดนี้ให้กำลังใจและพยายามไปด้วยกันกับคุณ”

หลินลั่วเจียวดวงตาแดงเป็นวงแล้วเกือบจะน้ำตาไหล

หล่อนยืนหยัดด้วยรอยยิ้ม“คุณซ่ง ขอบคุณรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจฉันมากกว่าคุณ”

ซ่งซานสี่ยิ้มใจกว้าง“ต่างก็เป็นคนที่พบเจอด้วยตัวเองเข้าใจเหล่านี้อยู่แล้ว เก็บเสื้อผ้าไว้ได้แต่เก็บคนไม่ได้ อาจจะมีวันหนึ่งคุณจะหาความสุขของคุณเจอใหม่ ผมอวยพรด้วยมิตรภาพที่ลึกซึ้ง”

หลินลั่วเจียวฟังเสียงแม่เหล็กที่ทำให้คนมึนเมานี้ สีหน้าอดไม่ได้ที่จะแดงเล็กน้อย ยิ้มแล้ว

“ขอบคุณคุณผู้ชาย คุณผู้ชายขับรถระวังหน่อย”

“ตกลง แล้วเจอกัน！”

ถึงโรงพยาบาลทางนั้นแล้ว ในห้องเดี่ยวระดับสูง

ซูโหย่วซินหลับอยู่บาดแผลที่กระดูกหักเจ็บปวดจนตื่นแล้ว

เจ็บจนน้ำตาไหล น่าสังเวชมาก

พยาบาลที่เฝ้าดูแลอยู่ปลอบหล่อนก็ไม่มีประโยชน์

กระทั่งพยาบาลอยากยื่นคำขอใช้ยาแก้ปวดต่อหมอเวร

แต่ช่วงเวลานั้นซ่งซานสี่เอายาที่เขาต้มเข้ามาแล้ว

มองเห็นสภาพการณ์ ใจของพี่เขยรองก็อ่อนโยนมาก

เขารีบพูด“มา น้องพยาบาลช่วยหน่อย ผมที่นี่มียาใช้ได้ภายนอกและภายในลดความเจ็บปวดได้ สามารถลดการอักเสบกระดูกที่บาดเจ็บ”

พูดจบขวดแก้ววางที่หัวเตียงแล้ว

ซูโหย่วซินเหมือนมองเห็นผู้ที่ช่วยชีวิต ร้องไห้ใหญ่“พี่เขย ฉันเจ็บมาก เจ็บมาก……”

พยาบาลตกใจเล็กน้อย พูดอย่างตำหนิออกมา“คุณซ่ง ยาอย่างนี้ของคุณไม่เหมาะสมกฏกติกา ถ้ามีผลข้างเคียงพวกเรารับภาระความรับผิดชอบไม่ไหว ทางที่ดีที่สุดให้หมอเวรเห็นด้วยแล้วค่อยใช้”