เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 128

ช่วงเช้าวันนั้น ซ่งซานสี่มุ่งหน้าไปที่ซาท์ฮิลส์คลับ

ถ้วยรางวัลต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ เป็นการแข่งขันนัดสุดท้าย ที่ยังต้องแข่งให้เสร็จ

และเขาก็ได้คว้าแชมป์ไปอย่างง่ายดาย

มีผู้บรรยายและได้ออกอากาศสด ทั้งกล่าวชื่นชมและโอ้อวดอีกครั้ง

ซ่งซานสี่อยู่ในหน้าจอถ่ายทอดสด แล้วขึ้นเวทีเพื่อรับรางวัลอย่างใจเย็น

สปอนเซอร์ยังถามเขาด้วยว่า เงินรางวัลเลือกที่จะให้จ่ายเป็นแบบไหน รับเป็นเช็ค เงินสด หรือว่าจะให้โอนเงิน

ซ่งซานสี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมา พร้อมส่งไปให้แล้วกล่าวว่า "ส่งไปที่บัตรธนาคารภรรยาของผมก็แล้วกัน นี่คือเลขบัญชีของเธอ"

ชั่วพริบตานั้น ก็ทำให้คนที่อยู่ในงานตื่นตะลึง

พิธีกรหัวเราะออกมาเบา ๆ "ดูท่าแล้ว คุณซ่งจะเป็นคนที่รักภรรยามากจริง ๆ ภรรยาของท่าน จะต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมากคนหนึ่งแน่นอน!"

ซ่งซานสี่ยิ้มออกมาน้อย ๆ "ผมหวังว่าเธอจะมีความสุขตลอดไป เงินไม่สามารถแทนอะไรได้ แต่ก็ยังสามารถที่จะอธิบายบางอย่างได้ ต้องขอบคุณครอบครัวและเพื่อนของผม ที่คอยให้อภัยและสนับสนุนผม ขอบคุณทุกคน ณ ที่แห่งนี้ที่ให้ความสนใจและให้กำลังใจ ขอบคุณครับ! "

เขาโค้งคำนับ หลังจากนั้นก็จากไปอย่างสง่างามท่ามกลางเสียงปรบมือ

ซูโหย่วชิงที่กำลังดูการถ่ายทอดสดอยู่ที่บ้าน ดวงตาของเธอชื้นแฉะเล็กน้อย

น้องสาว เธอเห็นแล้วใช่ไหม สามีของเธอ ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

แน่นอนว่าเงินไม่ได้แทนถึงสิ่งใดเลย แต่ก็สามารถที่จะอธิบายอะไรได้

ซ่งซานสี่พูดได้ถูกต้องแล้ว

ที่ห่างไกลในเมืองหลวง ซูโหย่วหรงก็กำลังดูการถ่ายทอดสดอยู่ ต่างก็รู้สึกซาบซึ้งอยู่ภายในใจ

ผู้ชายคนนี้นี่นะ ให้เงินสองล้านกับฉันจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?

อ๋อ เขาเคยพูดว่า เงินของเขาก็คือของฉัน นี่ก็ไปขึ้นเงินได้เลยเหรอ?

แต่นั่นมันตั้งสองล้านเลยนะ!

ซูโหย่วหรง รู้สึกตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย

หลังจากนั้น ก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามา

"ซ่งซานสี่ คุณรักษาคำพูดอย่างนั้นเหรอ?"

“หากไม่รักษาคำพูด จะเป็นลูกผู้ชายอย่างนั้นเหรอ?”

"รอให้แจ้งเตือนบัญชีว่าฉันได้รับแล้ว ตอนนั้นถึงจะเชื่อคุณจริง ๆ "

"นับจากตอนนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าเมื่อไร เธอก็เลือกที่จะเชื่อฉันได้ ฉันจะพยายามหาเงินมาให้ได้ตามสัญญาของฉัน..."

“ฉัน…ช่างมันเถอะ ฉันไปทำงานต่อแล้ว”

ซูโหย่วหรงนึกถึงคำที่เขาเคยพูดได้ อยากจะบอกว่าหาเงินให้ได้หนึ่งพันล้านแล้วจะหย่าใช่ไหม?

แต่เธอไม่ได้พูด แล้ววางสายไปก่อน

หรือว่าเขานอกจากความละอายใจและต้องการที่จะชดเชยต่อเธอแล้ว ก็ไม่ได้มีความรู้สึกเลยอย่างนั้นเหรอ?

หัวใจของเขา เปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?

เขา สามารถทนต่อความเจ็บป่วยของเขาได้จริง ๆ เหรอ?

ซูโหย่วหรง ไม่เชื่อ!

ซูโหย่วชิงก็โทรศัพท์มาหาเช่นนั้น เธอโทรมาเพื่อแสดงความยินดีที่ซ่งซานสี่ชนะการแข่งขัน

"ซานสี่ ฉันเห็นว่านายปฏิบัติต่อโหย่วหรงเช่นนี้ ฉันก็รู้สึกดีใจมาก จากนี้ไป พวกเธอทั้งสองจะต้องมีชีวิตที่ดีต่อไปอย่างแน่นอน เงินมากมายขนาดนี้ สามารถใช้ชีวิตที่ดีได้ หวังว่า นายจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป มียอดเยี่ยมมากจริง ๆ !"

"พี่ใหญ่ ผมจะทำให้ดีมากกว่านี้"

"จากนี้ไป ที่ไหนมีการแข่งขันกอล์ฟ ผมจะไปเข้าร่วมทั้งหมดเลย! ตอนนี้ผมพึ่งจะมารู้ว่า เข้าร่วมแข่งขันอย่างนี้ ถึงสามารถหาเงินได้อย่างมากมายขนาดนี้! ฮิๆ ..."

"เดินไปไกลแล้ว ผมคงจะคิดถึงบ้าน ผมไม่อยากที่จะไปแข่งทุกที่แล้ว เงินอย่างไรก็สามารถหาได้"

"โอ้ นานนี่นะ...มีโอกาสทำเงินได้มากขนาดนี้ จะต้องคว้ามันไว้ให้ได้นะ! บางคนที่ออกไปทำงานอยู่ต่างประเทศ ไม่คิดถึงบ้านบ้างหรือไง?"

"แต่ว่าผม คงจะคิดถึงลูกชายที่ยังไม่ลืมตาดุโลกของใครบางคน ลูกชายทูนหัวของผม ก่อนที่จะเกิดมา ก็อยากที่จะให้เขาตั้งครรภ์อย่างปลอดภัย แล้วอยู่ภายในสายตาของผม..."

"นาย...เฮ้อ..."

ซูโหย่วชิงหัวเราะและถอนหายใจอย่างปลง ๆ แล้วพูดว่า "อย่างนั้นนายควรจะยิ่งหาเงินมากขึ้น เพื่อลูกชายบุญธรรมนะ! นายคนนี้เป็นพ่อบุญธรรมนี่ ไม่ค่อยเหมาะเท่าไรเลย!"จุดจบที่

"ไม่เหมาะที่จะเป็น แต่ก็เป็นได้ มีใครบางคนขอโทษผม แล้วเชิญผมไปกินไปดื่ม..."

"ฮ่า ๆ !" ซูโหย่วชิงหัวเราะออกมาแล้ว "ตอนเที่ยงกลับมากินข้าวหรือเปล่า ฉันจะได้ไปซื้อของ..."

"คงไม่ ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำนิดหน่อย พี่ดูแลตัวเองให้ดีด้วย..."

“อ๋อ…”

"อืม พี่ซุยเป็นคนสนุกสนาน อารมณ์ดี ผมนับถือพี่จริง ๆ "

อาหารมื้อนี้ ทำให้ดีอกดีใจกันทุกคน

อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนโรงเรียนของซูโหย่วซิน ก็สามารถพูดคุยไปได้อย่างง่ายดาย

ซุยหย่งเหนียนแสดงออกว่า เป็นแค่เรื่องที่ต้องพูดแค่คำเดียวเท่านั้น

เวลาบ่ายสามโมง

ณ สำนักจัดการที่อยู่อาศัยจงไห่

เฉียนหยงหงมาเพียงคนเดียว

หวงชางหยงเพียงค่าจ่ายเงินส่วนต่างให้เขาและหวางฮุยเท่านั้น จึงไม่มาแน่นอนอยู่แล้ว

หวางฮุย ไม่มีหน้าที่จะมา จึงได้เรียกให้ทนายส่วนตัวมาแทน

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง วิลล่าทั้งสองหลัง ล้วนก็กลายมาเป็นทรัพย์สินภายใต้ชื่อของซ่งซานสี่

กุญแจทั้งหมดต่างได้ส่งมอบให้เขาแล้ว

อย่างไรก็ตาม เฉียนหยงหงที่ไร้ยางอาย หัวเราะกับเขา "น้องซานสี่ รอเดี๋ยวก่อน มีเรื่องเล็กน้อยที่อยากจะปรึกษาสักหน่อยได้ไหม?"

ซ่งซานสี่พยักหน้าเล็กน้อย "เรื่องอะไรเหรอ?"

เฉียนหยงหงรีบร้อนไปที่ภายในรถบีเอ็มดับเบิลยู 750คันใหม่คันหนึ่ง แล้วหยิบเอาบุหรี่จงฮั๋วออกมาสองมวน

แล้วใช้มือทั้งสองข้างส่งให้ซ่งซานสี่ "น้องซานสี่ นี่เป็นจงหวาแบบพิเศษ คนธรรมดาไม่สามารถสูบได้ พ่อของหวางฮุยไปประชุมที่เยี่ยนจิง แล้วถือโอกาสไปเยี่ยมเยือนบ้านชายชราคนหนึ่ง แล้วชายชราคนนั้นก็ได้มอบมันให้กับเขา ฮ่า ๆ นายเอาไปสูบเถอะ"

ซ่งซานสี่รับเอาบุหรี่มาแล้ว ก็มองเฉียนหยงหงตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางยิ้มแล้วกล่าวว่า "บุหรี่ที่ดีถึงขนาดนี้ พี่มีเจตนาอะไรแอบแฝงอยู่หรือเปล่า?"

"ฮ่า ๆ ที่ไหนกันล่ะ..." เฉียนหยงหงเป็นหัวขโมย แต่ใจกลับว่างเปล่า การแสดงออกเป็นธรรมชาติมาก "นายน้อยฮุยและฉัน ยังมีเฟอร์นิเจอร์ไม้มะฮอกกานีบางอย่างอยู่ข้างในวิลล่า อยากที่จะค้นย้ายออกมาสักนิดหน่อย ดังนั้น จึงได้เอาบุหรี่มาขอความกรุณาจากน้องซานสี่"

"อ่อ ได้สิ เอากุญแจของแต่ละคนไปเถอะ อยากจะย้ายก็ย้ายได้เลย!"

"ดีเลย ขอบคุณมากน้องซานสี่ พวกเราจะเข้าไปย้ายตอนบ่าย จบเรื่องแล้ว จะฝากกุญแจไว้ที่คนเฝ้าประตู บุหรี่นี้ สูบดีมาก มันจะรู้สึกสนุก เมื่อนายสูบมัน หลังจากนั้นอีกไม่นาน ทางนายน้อยฮุยยังพอมีอีก ฉันจะให้เขาทำให้อีกสองมวน"

“ตกลง ขอบคุณมาก”

เขาหยิบกุญแจไป เฉียนหยงหงแอบดีใจกับตัวเอง แล้วแยกตัวออกมา

ภายในใจของเขาคิดว่า หลายชาย หากนายกล้าที่จะสูบบุหรี่นี้ นายต้องจบเห่จริง ๆ แน่...