เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 130

โจวเหวินปิงครู่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะส่งข้อความไปให้ซ่งซานสี่

"คุณซ่ง ถ้าเกิดว่าซูโหย่วหรงและกู้ตงเป็นคนรักเก่ากันจริง ๆ อย่างเลวร้ายที่สุก คืนนี้เกิดเรื่องเรื่องอะไรขึ้น ผมควรที่จะต้องทำอะไรดีครับ?"

คำตอบของซ่งซานสี่ ถูกส่งกลับมาอย่างรวดเร็ว

"เดิมทีแล้วพวกเขาเป็นสามีภรรยากัน และควรที่จะได้แต่งงานกัน แต่ว่าถูก‘ผม’ทำให้พลัดพรากจากกัน ถ้าหากว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริง ๆ ผมก็คงทำอะไรไม่ได้ อย่างมากที่สุด ก็คงจะเร่งกระบวนการหย่าร้างของผมกับโหย่วหรงเท่านั้น เหวินปิง ถ้าหากว่าเป็นอย่างนั้น ก็แค่ยอมแพ้ให้กับความรัก แล้วก็สร้างกิจการให้ดี ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเลย"

โจวเหวินปิง ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

แล้วก็ไม่เข้าใจซ่งซานสี่มากขึ้นเรื่อย ๆ

นี่ยังถือว่าเป็นสามีอยู่หรือเปล่า?

"คุณซ่ง คุณไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อซูโหย่วหรงสักนิดเลยอย่างนั้นเหรอ?"

"พูดแล้วเรื่องมันยาว ผมละอายใจอย่างยิ่ง และพยายามที่จะชดเชยอยู่ ในความรู้สึกแล้ว หากเธอสามารถมีที่พักพิงที่ดียิ่งกว่านี้ได้ ผมก็คงทำได้เพียงแค่อวยพรให้เธอ แต่ทว่า หากมีใครคิดที่จะมารังแกเธอแล้วละก็ ผมไม่มีทางปล่อยไว้แน่ รวมถึงคุณด้วย"

โจวเหวินปิง ก็ตะลึงงันไปอีกครั้ง

นี่ เรียกว่ายังมีความรู้สึกอยู่สินะ!

เขาคิดว่า สามีของซูโหย่วหรงดูยอดเยี่ยมมากในตอนนี้ จนเขาเทียบไม่ติดเลย

แม้แต่แฟนเก่าของซูโหย่วหรง ที่ดูแล้ว ก็มีบรรยากาศที่ไม่ธรรมดา และก็ยังเทียบไม่ติดอีกเช่นกัน

เขารู้สึกปวดใจเล็กน้อย

แต่ทว่าเรื่องนี้ ก็ยังเป็นเรื่องที่ต้องทำ

ถึงแม้เขาจะเชื่อว่า การติดตามซ่งซานสี่ อาจจะมีอนาคตที่ดี

และความรัก ก็เป็นสิ่งที่ใคร ๆ ก็ต้องการ

ในเวลาที่คาดไม่ถึง ความเจริญรุ่งเรืองและร่ำรวยมหาศาล ก็เป็นแรงดึงดูดอย่างหนึ่งด้วยไม่ใช่หรือ?

ส่วนทางด้านของซ่งซานสี่ ไม่มีความกดดันอะไรทั้งนั้น

รถยนต์ถูกจอดไว้ตรงที่ลานจอดรถหน้าโรงเรียนอนุบาล ทันทีที่ลงจากรถ ก็มีแววตาที่อิจฉาจ้องมองมา

“รถสวยดีนี่!”

"นั่นไม่ใช่คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์สับปะรังเคคนนั้นหรือ? ชื่อว่าอะไรแล้วนะ?"

"อ๋อ ซ่งซานสี่ อา นี่เปลี่ยนไปใช้ของดีขึ้นแล้วเหรอ"

"ห๊ะ? เขาไม่ใช่แชมป์กอล์ฟถ้วยรางวัลต้อนรับฤดูใบไม้ผลิหรอกเหรอ ที่เอาเงินรางวัลสองล้านให้ภรรยาคนนั้นน่ะนะ?"

“เป็นเขาจริง ๆ ด้วย!”

สิ่งที่ทุกคนต่างพูดกัน ซ่งซานสี่ก็ได้ยิน

เขาอยู่ข้างรถด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แล้วรอลูกสาวเลิกเรียนอย่างสงบ

หลังจากนั้นไม่นาน กู้หยุนม่งก็ขับรถบีเอ็มดับเบิลยูคันใหม่ของเฉียนหยงหง เพื่อมารับเฉียนเสี่ยวเฉียงแล้ว

ทันทีที่เธอลงรถมา ก็เห็นซ่งซานสี่และรถของเขา

ณ สถานที่นั่น กู้หยุนม่งต่างก็จ้องมองด้วยความตกใจ และก็ไม่อยากจะเชื่อในสายตาของตนเอง

เธอไม่ใจเต้นเหรอ? โกหกแล้ว!

เมื่อคิดว่าเขามีเงินมากมายแค่ไหน ความจริงก็คือ...ใจสั่นและจ้องตาเป็นมันเลยล่ะ!

ร่างที่สวยงามในชุดทำงาน ที่พกกระเป๋าใบเล็กเดินเข้ามา ด้วยย่างก้าวที่สบาย ๆ

มีผู้ชายมากมายที่มองอยู่ ต่างก็พากันกลืนน้ำลาย

"อุ๊ย...ซานสี่ พอมีเงินแล้ว ก็เปลี่ยนรถที่ดีขนาดนี้เลยเหรอ?"

ซ่งซานสี่ยิ้มอย่างเฉยเมย แล้วกระซิบกล่าวว่า "ก่อนหน้านี้เสียมันไป ตอนนี้ชนะได้คืนกลับมาแล้วเท่านั้นเอง"

"นาย..."ณ สถานที่ตรงนั้นกู้หยุนม่งมองด้วยสายตาที่รังเกียจ แต่ใจกลับเต้นอยู่เล็กน้อย และกล่าวปลอบขวัญว่า "หากมองในส่วนของเพื่อนร่วมชั้นแล้ว นายน่ะ อย่าเล่นการพนันอีกเลยได้ไหม? เล่นหุ้นแล้วทำเงินได้มากขนาดนั้น แข่งขันตีกอล์ฟก็ชนะได้เงินมาอีก ยังทำอะไรได้ไม่ดีอีกเหรอ ทำไมต้องไปเล่นพนันด้วยล่ะ?"

"ชีวิตของคนเราก็คือการเดิมพันอย่างหนึ่ง เธอ วางแผนว่าจะอยู่กับเฉียนหยงหงตลอดไปอย่างนั้นเหรอ?"

"ถ้าอย่างนั้นจะเป็นอย่างไรล่ะ? งานนี้ มันค่อนข้างที่จะดีอยู่แล้วน่ะ"

ซ่งซานสี่ลูบคางของตัวเอง พลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ถ้าหากว่า เธอเชื่อฉันแล้วละก็ ก็สามารถลาออกได้ แล้วฉันจะแนะนำงานดี ๆ ให้เธอเอง"

"นายเหรอ?"กู้หยุนม่งไม่ค่อยอย่างจะเชื่อเท่าไรนัก

“อืม ฉันเอง”

"ยังไงก็ลืมไปเถอะ! นายยังเล่นการพนันอยู่เลย ฉันไม่อยากที่จะติดกับไปด้วยหรอก"

ซ่งซานสี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋า แล้วยื่นนามบัตรให้ใบหนึ่ง "เอาไปสิ พรุ่งนี้โทรไปเบอร์นี้ ผู้จัดการหลินจะจัดเตรียมสายงานที่เหมาะสมกับเธอไว้ให้"

"นายนี่..."กู้หยุนม่งลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ก็ยังรับนามบัตรนั้นมา เธอเหลือบมองดู "อสังหาฯหรงซี ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย!"

ซ่งซานสี่อาบน้ำ แล้วเตรียมตัวเข้านอน

คาดการว่าในเมืองหลวง ซูโหย่วหรงและกู้ตง อาจจะยังไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ได้ใช่ไหม?

ไม่อย่างนั้น โจวเหวินปิงก็คงจะส่งข้อมูลกลับมาให้ตั้งนานแล้ว

หลังจากที่อาบน้ำล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว ก็มีอีเมลมาแล้ว

ทันทีที่เปิดออก ก็เป็นไฟล์ของเครื่องมือรับส่งสัญาณและเฝ้าสังเกตที่โจวเหวินปิงจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว

ด้วยเหตุนี้ ซ่งซานสี่จึงได้ดูอย่างตั้งใจ

นึกแล้วว่าต้องเป็นกู้ตง

อดีตเคยเป็นนักเรียนยากจน แต่ผลคะแนนดีเยี่ยม และยังเข้ากันได้ดีกับซูโหย่วหรง

ในปีนั้น มีสวะคนหนึ่งตกหลุมรักซูโหย่วหรง แล้วทำให้ครอบครัวต้องพลัดพรากกัน

โชคดีที่ในเวลานั้น พ่อของซูโหย่วหรงป่วยหนัก ไม่มีเงินที่จะไปรักษา ตระกูลซ่งจึงออกไปช่วยให้รอดพ้นจากอันตราย เสียเงินไปราวครึ่งล้านหยวน

เพียงแต่ว่า ในเวลาต่อมา พ่อซูได้ถูกสวะคนนั้นทำให้โกรธจนตายไปแล้ว

กู้ตงในตอนนี้ ที่จริงแล้วก็ไม่ได้เป็นคนยากจนอีกต่อไปแล้ว

สวมเสื้อผ้าหรูหรา รูปร่างสวยงามสมส่วน เป็นร่างกายผู้ชายที่สมบูรณ์แข็งแรง

บวกกับหน้าตาที่ยังหล่อเหลา นี่ถือว่าไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ

ตอนเย็นหกโมงครึ่ง เขาและซูโหย่วหรง พบกันที่ร้านกาแฟฉังชิงเถิงที่อยู่ในเมืองหลวง

ที่นั่นเป็นสถานที่ที่ดูไฮโซเป็นอย่างมาก

มีดนตรีสดมาแสดง ตั้งแต่ร้ายเปิดยันร้านปิด

ซูโหย่วหรง ยังคงดูตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย ใบหน้าที่สวยงามแดงระเรือ

นั่งอยู่ตรงข้ามกับกู้ตง และไม่รู้เลยว่าพูดคุยอะไรกัน

กู้ตงที่แต่งตัวเรียบร้อยดูดี พร้อมใบหน้าที่มีรอยยิ้ม "โหย่วหรง ไม่คาดคิดเลยว่า จะผ่านไปห้าปีแล้ว เธอจะยังสวยถึงขนาดนี้อยู่เลย เธอเหมือนกับเมื่อก่อนเลยนะ"

ซูโหย่วหรงหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น แล้วกุมแก้วเอาไว้ "ใช่แล้ว ห้าปีแล้วสินะ นาย สบายดีไหม?"

"ฉันสบายดี" กู้ตงพยักหน้า ภายในสิ่งที่แสดงออกมา มีความภาคภูมิใจอยู่เล็กน้อย "แต่ที่ฉันยิ่งคาดไม่ถึง คือการที่เธอถูกซ่งซานสี่เจ้าคนสวะคนนั้นใช้วิถีทางข่มเหงรังแก ฉัน จะต้องให้เขาได้ชดใช้อย่างสาสมแน่นอน"