เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 88

เมื่อพูดถึงเรื่องตั้งท้องขึ้นมา ซูโหย่วหรงยังรู้สึกตื่นเต้นดีใจ

ซูโหย่วชิง บนใบหน้าเป็นสีแดงเขินอายขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่หรอก อาจจะเป็นเพราะตอนบ่ายตากลม เป็นหวัดนิดหน่อย ท้องไส้ไม่ดี ดื่มน้ำอุ่นนิดหน่อยก็......แหว่ะ......”

พูดไป เธอก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ คลื่นไส้ขึ้นมาทันที

ไม่สามารถอาเจียนออกมาได้ ก็คือมีแต่น้ำลายที่ไหลออกมา

โหย่วหรง ถือว่าเป็นคนที่มีประสบการณ์มาก่อน

เธอรีบหยิบกระดาษเช็ดหน้า ช่วยเช็ดให้พี่สาวด้วยความดีใจ ยิ้มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ

“พี่ เห็นได้ชัดว่านี่พี่คือปฏิกิริยาของการท้องอ่อนๆนะ!”

ซูโหย่วชิงภายในใจพังทลาย “นี่มันจะเป็นไปได้ยังไงกันละ? ไม่ใช่ ไม่ใช่......”

“ซื้อที่ตรวจครรภ์สักอัน ตรวจดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ? หรือว่า ไปโรงพยาบาล......”

นี่......”ซูโหย่วชิงอึ้งไปทันที “พรุ่งนี้เถอะ! อีกเดี๋ยวฉัน ก็ดีขึ้นแล้ว อาจจะ เป็นแค่ไข้หวัดจริงๆก็ได้”

“นั่นก็ต้องตรวจดูถึงจะรู้พี่สาวคนดีของฉัน......”ซูโหย่วหรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ “ถ้าหากท้องจริงๆ คลอดออกมา ต่อไปเถียนเถียนก็มีเพื่อนเล่นแล้ว ฮิฮิ......”

เมื่อเป็นเธอ กลับดีใจแทนพี่สาว

แต่สำหรับซูโหย่วชิง ภายในใจกลัดกลุ้มใจแสนสาหัส

ภายในใจของเธอ เข้าใจดี!

เมื่อย้อนคำนวณตามเวลา ถ้าหากตั้งท้อง ไม่ใช่ลูกของตู้ไห่ผิงอย่างแน่นอน

ซูโหย่วชิง รู้สึกไม่ดีไปหมดแล้ว

เธอยังพูดกับซูโหย่วหรง: “เอาละ โหย่วชิง ไม่ต้องดีใจขนาดนี้หรอก! กลับบ้านพวกเรา ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ รอตรวจก่อนค่อยว่ากันเถอะ! จะได้ไม่ ทำให้พี่เขยของเธอดีใจเก้อ”

“ได้ ฉันจะช่วยพี่เก็บเป็นความลับก่อน!”

ซูโหย่วหรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง เหมือนกับสาวน้อยคนหนึ่ง

เมื่อมองไปที่พี่สาวคนโต ภายในใจเป็นทุกข์จริงๆ

เมื่อกลับถึงด้านในห้อง กลับไม่ได้มีปฏิกิริยาผิดปกติอะไรแล้ว

กลิ่นหอมของอาหาร ช่างน่าดึงดูดจริงๆ

ทั้งสองครอบครัว นั่งอยู่ที่โต๊ะ เหมือนกับกินข้าวกันพร้อมหน้าอย่างเป็นทางการ

เถียนเถียน เพิ่งจะถูกเรียกให้ตื่น

ท่าทางงัวเงีย เมื่อเผชิญหน้ากับอาหารเลิศรส ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที

“ว้าว! ปะป๊าสุดยอดเลยค่ะ ทำของอร่อยเยอะแยะอีกแล้ว......”

เจ้าหญิงที่น่ารัก ตบมือเล็กอย่างมีความสุข พวกผู้ใหญ่ก็มีความสุขตามไปด้วย

นั่งลง เป็นครั้งแรกที่ทานอาหารอย่างมีความสุข สมบูรณ์แบบขนาดนี้

ตู้ไห่ผิงยิ่งไม่ต้องพูดถึง จะดื่มเหล้าคารวะซ่งซานสี่สองแก้วให้ได้

เรียกซานสี่น้องชายอย่างเต็มปากเต็มคำ เรียกอย่างสนิทสนมมาก

เถียนเถียนยังพูดว่า: “คุณลุงเขย คุณลุงกับปะป๊าของหนู นับถือกันเป็นพี่น้องที่ดีแล้วหรือคะ? ตอนนี้ ดีกันขนาดนี้แล้วหรือคะ? ดีกันขนาดนี้แล้วหรือคะ? ดีกันขนาดนี้แล้วหรือคะ?”

การพูดจาของเด็กน้อยอายุสามขวบ แท้ที่จริงแล้ว ชอบพูดซ้ำ

“แน่นอนสิจ๊ะ! ยังมีปลอมได้อีกหรือ?”ตู้ไห่ผิงเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง

“พวกคุณ ต่อไปจะไม่ตีกันแล้วใช่ไหมคะ? จะไม่ตีกันแล้วใช่ไหมคะ?”

ตู้ไห่ผิงมีความเขินอายเล็กน้อย เกาหัว ฉีกยิ้ม “แน่นอนว่าไม่ตีกันแล้วจ้ะ! พ่อของหนูตีไม่ชนะลุง ลุงจะทำให้เขาบาดเจ็บอีกไม่ได้แล้ว เฮอะเฮอะ......”

พูดไป ยังหันหน้าไปหัวเราะกับซ่งซานสี่

พี่น้องตระกูลซู ทำได้แค่เพียงยิ้ม

ลองมาคิดๆดู ทั้งสองคนทะเลาะวิวาทกัน ซ่งซานสี่ก็เคยชนะแค่ครั้งเดียว

ตู้ไห่ผิง ต่อยตีเก่งจริงๆ

ซ่งซานสี่หัวเราะเฮอะเฮอะ ไม่ได้พูดอะไร

อย่างไรก็ตาม ตู้ไห่ผิงสิบคน ตอนนี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

แข่งแพ้ชนะกับเขา ไม่มีความหมายอะไร

ที่ชนะครั้งนั้น ของที่ต้องแลกเปลี่ยนไม่น้อยเลย รถบีเอ็มดับเบิลยูซีรีส์750หนึ่งคัน ห้องหนึ่งชุด ก่อนหน้าเงินสดห้าหมื่น ตอนนี้อีกหนึ่งล้าน

เมื่อครู่ ตอนอยู่ที่ห้องครัว ซ่งซานสี่นำเรื่องเงินค่ารักษาพยาบาลที่ประเทศเยอรมัน โอนไปให้ตู้ไห่ผิงแล้ว

ตู้ไห่ผิงเองก็ตื่นเต้น จองตั๋วเครื่องบินแล้ว เป็นการร่วมเดินทางไปประเยอรมันกับกรุปทัวร์ วันมะรืนออกเดินทาง

ซ่งซานสี่เองก็บอกเขาแล้ว ให้ไปโรงพยาบาลเบอร์ลินรัสเซลล์ก็พอแล้ว

ตู้ไห่ผิงยังพูดอีกว่า รู้แล้วรู้แล้ว โรงพยาบาลเบอร์ลินรัสเซลล์ฮึ่ วันนี้ที่นายพูด ฉันก็เคยหามาแล้ว เฮอะเฮอะ......

เขาดีใจ เอาแต่ใจตัวเอง แย่งทำก่อน

ครอบครัวนี้ มีสถานการณ์ปรองดองกันอย่างผิดปกติบางอย่าง

ซ่งซานสี่กอดเถียนเถียน ให้เธอดูการ์ตูน ช่วยนวดท้องให้เธอ

กินข้าวจนท้องป่อง จึงจำเป็นต้องนวดเพื่อช่วยย่อย

วิธีของเขา อ่อนโยน ละเอียดอ่อน เถียนเถียนรู้สึกสบายมาก ซุกอยู่ในอ้อมกอดของบิดาอย่างมีความสุข

แต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อน

สองพี่น้องตระกูลซู มองฉากนี้ สบตากันแวบหนึ่ง ต่างคนต่างระลึกถึงเรื่องเก่าในหัวใจ

ซ่งซานสี่ที่เป็นแบบนี้ ดีมากจริงๆ......

เถียนเถียนผล็อยหลับไป อย่างไม่รู้ตัว

ซ่งซานสี่นำเธอวางลงบนเตียงนอน ห่มผ้าให้อย่างระมัดระวัง

ซูโหย่วหรงเดิมตามเข้ามา รู้สึกว่าตนเองก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว

คนที่เป็นพ่อคนนี้ ทำได้ดีมากแล้ว

ไม่เคยเห็นเขา ปฏิบัติกับลูกสาวแบบนี้มาก่อน

ราวกับว่า เถียนเถียนก็คือส่วนที่อ่อนโยนที่สุด ในชีวิตของเขา

เขา รักและทะนุถนอมเธอขนาดนั้น

เหมือนบิดาที่เมตตาอ่อนโยน ตามแบบฉบับ

ซ่งซานสี่จูบเบาๆที่บนหน้าผากของเถียนเถียน หลังจากนั้นก็หันหลังกลับ ยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าว: “ผมก็จะกลับไปที่บ้านเดิมแล้ว คุณ รีบนอนไวๆเถอะ!”

ซูโหย่วหรงอึ้งไปทันที “คุณ กลับไปคนเดียว? ไม่อยากให้ฉันกลับไปกับคุณด้วยหรือคะ?”

“ผม......”ซ่งซานสี่กลับงุนงงไปเล็กน้อย “ที่นี่สภาพแวดล้อมดี คุณก็สามารถอยู่เป็นเพื่อนเถียนเถียนได้ ทำไมผมต้องอยากให้คุณกลับไปกับผมด้วย? กลับไปรับโทษหรือ? รอสักวันหนึ่ง ผมจะซื้อคฤหาสน์สักหลัง”

เขา ท่าทางเอาจริงเอาจัง

“คุณ......เรื่องคฤหาสน์ ค่อยว่ากันคราวหลัง”ซูโหย่วหรงตื่นตะลึง กล่าวอย่างตำหนิเล็กๆนิดหน่อย “หรือว่า คุณก็......ไม่อยากหรือ?”

“อยากอะไร?”

ซูโหย่วหรง: “......”

กระทืบเท้าเบาๆทีหนึ่ง “คุณกลายเป็นท่อนไม้แล้วหรือไง?”