เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 13

ถึงแม้คุณหญิงจะใส่แว่นอยู่ แต่ก็เห็นไม่ชัด คุณหญิงเลยย้ำถามอีกครั้งว่า “ใช่เธอจริงๆใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ......” เซิ่งซินตอบด้วยน้ำเสียงสั่น

“ไปจับตัวเธอกลับมาเดี๋ยวนี้!” คุณหญิงพูดเสียงดังพร้อมตบโต๊ะ จนพี่เหอกับเซิ่งซินสะดุ้งตกใจ

ที่เซิ่งซินไม่กล้าพูดตรงๆ ก็เพราะรู้ว่าแกจะโกรธมาก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ไป๋มู่ชิงก็ถูกนำตัวกลับมาที่บ้านตระกูลหนานกง

ในระหว่างทาง ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ก็คงเดาไม่ยากคงเกี่ยวกับเรื่องวันนี้ ต้องเป็นคนของตระกูลไป๋มาฟ้องแน่ๆ

การกลับบ้านหลังแต่งงานความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เธอกลับทำให้ตัวเองอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชเช่นนี้ ทั้งผ้าพันแผลเต็มหัวแล้วยังมีคราบเลือดเปื้อนตามเสื้อผ้า

เมื่อคุณหญิงเห็นสภาพเธอแบบนี้ก็อารมณ์ขึ้นจนใช้ไม้เท้าฟาดไปที่ตัวเธอพร้อมเอ่ยว่า “เอากฎตระกูลมาใช้!”

“คุณยายคะ......”ไป๋มู่ชิงล้มลุกคลุกคลานอยากจะขออภัยจากคุณหญิง

พี่เหอยื่นมือถือไปให้เธอดู “คุณหญิงน้อย ผู้หญิงในรูปใช่คุณหญิงน้อยหรือไม่?”

ไป๋มู่ชิงมองไปที่รูปในโทรศัพท์ ใจเธอตกวูบ มีรูปแบบนี้ได้ยังไงกัน

ตอนนั้นเธอเพียงแค่จะขอให้ผู้ชายในรูปช่วย เธอที่ยังบาดเจ็บแค่เอนตัวไปหาเขา แต่หน้ากลับไปโดนที่อกของเขาพอดี เป็นการกระทำที่จะเอาตัวรอดปกติ แต่ในสายตาคุณหญิงกลับโดนบอกเล่าจนเสียหาย ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นไป๋ยิ่งอันแน่ที่ส่งรูปมา

คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะใช้วิธีสกปรกอย่างนี้ ตอนนี้ถึงเธอจะมีคำอธิบายแก้ตัว ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วล่ะ

เธอพยายามพูด “คุณยายคะ มันไม่ใช่อย่างที่เห็น เขา.....”

“คุณพ่อจะมาว่าหนูทำไม หนูแค่อยากให้พ่อเห็นธาตุแท้ของเธอ” ไป๋ยิ่งอันเดินไปนั่งลงข้างๆ “คุณพ่อยังอุตส่าห์รู้สึกผิดกับเธอ กลัวเธอจะอยู่ที่บ้านหนานกงลำบาก ดูสิ ชีวิตนางดีแค่ไหน เพิ่งแต่งงานใหม่ๆก็ไปแอบมั่วกับผู้ชายคนอื่นแล้ว”

“นั่นสิ” ซูวยาหยงพูดเสียดขึ้น “คุณพี่ นังมู่ชิงหน้าไหว้หลังหลอก คุณพี่อย่าโดนหลอกนะคะ”

“อีกอย่าง ตระกูลหนานกงยังกล่าวโทษว่าบ้านเราเลี้ยงลูกสาวมายังไง จนตอนนั้นหนูอับอายจนไม่รู้จะตอบยังไง ชื่อเสียงเกียรติตระกูลของเราเสื่อมเสียหมด!”

ไป๋จิ้งผิงสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง “ตระกูลหนานกงหมายความว่ายังไงกัน?”

“ก็แค่ลงโทษเธอไป แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบว่าจะทำยังไง ฉันก็เลยบอกว่าเดี๋ยวจะอบรมสั่งสอนเธอเอง”

“งั้นหรือ พรุ่งนี้ก็ให้นางกลับมาที่บ้านแล้วกัน” ไป๋จิ้งผิงยันตัวลุกขึ้น แล้วเดินขึ้นบันไดไป

สองแม่ลูกที่ยังอยู่ก็มองหน้ากันแล้วหัวเราะอย่างสะใจ