เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 27

แม้ว่าเธอจะมองเห็นหน้าหนานกงเฉินไม่ชัด แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงอาการเกร็งของร่างกาย สงสัยคง......แทงใจดำเขาเป็นแน่?"

ทำยังไงดี? เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ!

สักพัก หนานกงเฉินจึงยิ้มอย่างไม่แยแส: "ทำไมไม่พูดต่อ? ขี้เหร่หรอ?"

"ขอโทษ......อื้อ......" คำขอโทษของไป๋มู่ชิงถูกกลืนกลับไป มาพร้อมกับสัมผัสหยาบๆของเขา

ก็รู้อยู่แล้วไม่ควรทำให้เขาโกรธ

ไป๋มู่ชิงรู้สึกเสียใจ แต่ก็สายเกินไปแล้ว!

ส่วนหนานกงเฉินเมื่อเสร็จกิจก็ลุกขึ้นนั่งเหมือนทุกครั้ง เตรียมจะลงจากเตียงแล้วจากไป คล้ายกับถ้าเธอไม่ไปผมไปเอง

เสียงฝนและฟ้าร้องเงียบไปแล้ว ข้างนอกไม่ได้น่ากลัวเหมือนเดิม แต่ไป๋มู่ชิงยังคงยื่นมือไปดึงมือเขาแล้วพูดว่า: "คุณผู้ชาย ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ"

ในความมืด สีหน้าของหนานกงเฉินหงุดหงิดขึ้นมาแวบหนึ่ง ไม่หันหน้ากลับไปพร้อมถามว่า: "เรื่องอะไร?"

"ฉัน......คืออย่างนี้ วันที่ 20 เดือนหน้าน้องสาวฉันจะหมั้นกับแฟนของเธอ ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะไม่ไปงาน แต่แม่เลี้ยงฉันนำการ์ดเชิญมาให้ถึงบ้านตระกูลหนานกงวันก่อน และกำชับว่าพวกเราที่เป็นพี่สาวและและพี่เขยควรไปร่วมงานพร้อมกัน"

เธอพูดอย่างลังเลเล็กน้อย กลัวหนานกงเฉินจะปฏิเสธ

"แล้วยังไงหรอ?" หนานกงเฉินพูดอย่างไม่แยแส

"ดังนั้น......ฉันอยากให้คุณไปร่วมงานกับฉัน" ไป๋มู่ชิงถามอย่างระมัดระวัง: "ได้ไหม......"

"คุณชาย......"ไป๋มู่ชิงคว้ามือเขาไว้อีกครั้ง หนานกงเฉินหันหน้ามาอีกครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด: "มีอะไรอีก?"

ไป๋มู่ชิงนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า สุขภาพเขาไม่ค่อยดีอยู่แล้วถ้าเป็นหวัดอีกคงจะแย่ เธอหยิบผ้าห่มข้างนึงห่มบนให้เขา และใช้มือข้างเดิมแตะข้างแก้มเขาเบาเบา: "คุณผู้ชาย จริงๆ แล้วสายตาของคนภายนอกไม่ได้น่ากลัวนะ หน้าตาของเราติดตัวมาตั้งแต่เกิด เป็นสิ่งที่แม่เสี่ยงชีวิตมอบให้กับพวกเรา แม้ว่าข่าวลือข้างนอกจะไม่น่าฟังเลย แต่คุณก็ไม่ควรหลบอยู่ในมุมมืดไม่เจอผู้คนเลยเพราะเรื่องนี้ หน้าตาขี้เหร่ไม่ใช่เวรกรรม ไม่ได้ผิดกฎหมาย จริงไหม"

"จริงหรอ? เมื่อกี้เธอเพิ่งแสดงความรังเกียจไป?"

"ฉันเปล่า ก็คุณทำให้ฉันโกรธก่อน เลยพูดไม่ทันคิด"

หนานกงเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย: "แล้วเธอคิดว่าฉันควรทำยังไง? ออกไปเจอหน้าผู้คนอย่างเปิดเผยพร้อมประกาศว่า 'ผมขี้เหร่ผมภูมิใจ'เหรอ?"

"นั่นก็ดีกว่า คุณแอบในมุมมืดแล้วประกาศว่า'ผมขี้เหร่ผมละอายใจ'นะ"ไป๋มู่ชิงตอบพึมพำ