เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 3

เธอรู้ว่าคนนั้นคือหนานกงเฉินเจ้าบ่าวของเธอ ที่พวกเธอพึ่งจะมาอยู่ด้วยกันด้วยความบ้าคลั่งของทั้งสอง!

เธอรักษาพรหมจรรย์มาตั้งนาน แต่กลับต้องมาเสียให้กับคนเลวที่ป่าเถื่อนแบบนี้ คิดแล้วรู้สึกทรมานไม่น้อย

แขนของหนานกงเฉินนั้นยังวางอยู่ที่เอวของเธอ เธอขมวดคิ้วแล้วพยายามอย่างระมัดระวังเพื่อที่จะเอามือของเขานั้นออกจากตัวเธอ และเธอรู้สึกว่าหนานกงเฉินเหมือนจะมีอะไรผิดปกติ

เขาเป็นอะไรล่ะ?ทำไมเขาถึงตัวสั่นกันนะ?

ถึงแม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืน แต่เธอก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหนานกงเฉินตัวสั่นอยู่ มีสีหน้าที่ทุกข์ทรมาน ราวกับว่ากำลังทนอยู่กับเรื่องราวที่ยากจะทนไหว

เล่ากันว่าหนานกงเฉินร่างกายอ่อนแอ หรือว่านี่จะเป็นลักษณะของอาการที่กำเริบกันนะ?

ตามสัญชาตญาณของไป๋มู่ชิง ก็ได้ขยับไปอยู่ข้างเขาและยังมองเขาด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว คนที่บ้านหนานกงไม่ได้บอกเธอว่าต้องรับมืออย่างไรกับเหตุการณ์แบบนี้！

เธอลนลานไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ทันใดนั้นหนานกงเฉินได้พุ่งเข้าไปบีบคอของเธอ และก็ยังกัดฟันพูดว่า“ทำไมต้องทรมานฉัน…...ทำไมกัน......ทำไม?”

“ฉัน......ช่วยด้วย.....！”ไป๋มู่ชิงได้พยายามดิ้นรนและร้องขอความช่วยเหลือ

ตอนนั้นเองหนานกงเฉินเหมือนกับกำลังจะเป็นบ้า เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ แรงของเขาเยอะจนทำให้เธอไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลย

ในที่สุดคนในบ้านก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนของเธอ ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้าอึกกทึกครึกโครม หลังจากนั้นมีเงามากมายปรากฎอยู่อยู่ตรงหน้าของเธอ

ไป๋มู่ชิงไม่รู้จักผู้ที่ดูแลบ้านและไม่รู้ด้วยว่าพวกเขานั้นเป็นใคร ทันใดนั้นก็มีคนมาช่วยเอามือของเธอออกจากปากของหนานกงเฉิน และไม่มีใครสนใจเธอเพราะว่าทุกคนนั้นมัวแต่ยุ่งอยู่กับหนานกงเฉิน

หมอ คนในบ้าน คนใช้......มาวนเวียนสับเปลี่ยนไปมาอยู่ใกล้ๆกับเธอ จนกระทั่งพวกเขาได้พาตัวหนานกงเฉินออกไปจากห้อง เธอได้ขดตัวอยู่ตรงมุมห้องเพราะทำอะไรไม่ถูก

ในที่สุดในห้องก็ได้สงบลง ไป๋มู่ชิงก็ได้ยกมือของตัวเองที่ชาอยู่ขึ้นมาอย่างลำบาก รู้สึกว่ามือของเธอนั้นเต็มไปด้วยเลือด

ไป๋มู่ชิงนั่งตรงมุมห้องอยู่สักพักหนึ่งก็ได้เผลอหลับไปและไม่รู้ด้วยว่าหลับไปนานแค่ไหน จนกระทั้งมีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกของประตู ก็ทำให้เธอตกใจและได้รู้ว่าฟ้าสว่างแล้ว ตอนที่เธอกำลังจะลุกไปเปิดประตูนั้นได้มีคนพังประตูเข้ามา พบว่าเป็นเป็นแม่บ้านที่พาคนใช้มาด้วยสองคน ก็ได้ชี้นิ้วไปที่เธอว่า“จับตัวเธอไว้”