เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 115

แอรี่รู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่เธอก็ต้องรักษารอยยิ้มไว้ต่อหน้ามาร์ค “ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ไม่ดีนะพี่ใหญ่ เป็นไปได้ไหมว่าเมื่อวานนี้เธอออกไปข้างนอกทั้งคืนเพื่อพบกับคนที่เธอไม่ควรเจอ”

แอเรียนเหลือบมองไปที่มาร์คที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบ ๆ โดยไม่สนใจที่จะให้คำอธิบาย

เธอเห็นเอกสารบนโต๊ะกาแฟ เนื่องจากเฮเลนมาเป็นการส่วนตัวพวกเขาจึงต้องคุยเรื่องธุรกิจ อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ต้องการเห็นผู้หญิงสองคนที่เธอเกลียด

เนื่องจากความไม่สบายกายของเธอ เธอจึงนอนอยู่บนเตียงไม่สามารถนอนหลับได้ดี รู้สึกเหมือนว่าเธอนอนลงเพียงชั่วครู่เมื่อแมรี่เรียกเธอไปกินข้าว อย่างไรก็ตามเมื่อเธอลุกขึ้นและดูเวลานั้นก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

แอเรียนยกขาขึ้นอย่างระมัดระวังตอนที่เธอกำลังจะลุกจากเตียง เธอไม่ต้องการที่จะทำให้ทารกที่เติบโตในครรภ์ของเธอตกใจอีกแล้วในครั้งนี้

สิ่งแรกที่เธอทำทันทีที่ตื่นคือโทรหาทิฟฟานี่ จากการโทรเธอคิดว่าทิฟฟานี่และแม่ของเธอได้พบที่ใหม่ที่จะอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามหัวขโมยที่บุกเข้าไปในบ้านของเธอเมื่อคืนนี้ยังไม่ถูกจับ เรื่องแบบนี้มักเกิดขึ้นในพื้นที่นั้นและส่วนใหญ่ก็จบลงด้วยการไม่ได้รับการแก้ไข เนื่องจากพวกเขาไม่ได้สูญเสียเงินไปมากจากเงินสดหลายสิบดอลลาร์คดีจึงสรุปได้เช่นนั้น

เมื่อแอเรียนออกมาและได้ยินเสียงหัวเราะของแอรี่ที่ชั้นล่างเธอรู้ว่าทั้งคู่ยังคงอยู่ใกล้ ๆ และไม่อยากที่จะลงไป “แมรี่ ช่วยส่งอาหารไปที่ห้องของฉันด้วย”

แมรี่ฮัมตอบจากชั้นล่างจากนั้นเสียงเย็นชาของมาร์คก็ดังขึ้นในวินาทีถัดไป “คุณจะกินที่นี่หรือก็ไม่กินเลย”

แอเรียนเลือกอย่างหลังอย่างเด็ดขาด “แมรี่ ฉันไม่หิว ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน”

หลังจากถูกวางไว้ในจุดที่ยากลำบากเช่นนั้น แมรี่ก็เริ่มรู้สึกว่า เฮเลนและแอรี่เป็นที่จับตามองของเธอ เธอถึงกับนำจานมาที่โต๊ะด้วยใบหน้าที่บูดเบี้ยว

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นแมรี่จึงก้าวไปข้างหน้า “นายท่าน…นายหญิงไม่สบาย เธออดอาหารไม่ได้ เธอไม่เคยชอบคนแปลกหน้าในบ้าน คุณจะทำให้เธออดอาหารแบบนั้นไม่ได้ แล้ว… เธอก็ยังไม่ได้กัดสักคำเลยด้วยค่ะ”

มาร์ควางช้อนส้อมลงบนโต๊ะอย่างแรง น้ำเสียงของเขาเย็นชา “ให้เธอลงมา”

แมรี่ทนไม่ได้กับการแสดงออกอย่างสุภาพบนใบหน้าของแอรี่และเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยความโกรธ “แอริ นายท่านขอให้เธอลงไปชั้นล่าง ผู้หญิงคนนั้นเห็นฉันตอนที่ฉันนำอาหารลงไปชั้นล่าง”

แอเรียนถอนหายใจและยอมที่จะลงไป “ไม่เป็นไร หนูจะลงไป กลับไปทำงานเถอะแมรี่ อยู่นอกห้องอาหารเพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน”

แมรี่รู้สึกโกรธ “ฉันไม่ทุกข์ คุณคือคนที่ทุกข์ตังหาก นายท่านไม่แม้แต่จะให้ความเคารพเธอใด ๆ ต่อหน้าบุคคลภายนอก! ฉันโกรธมาก! แม่สาวแอรี่คนนั้นเรียกคุณว่าพี่ใหญ่ด้วยความรัก แต่ฉันรู้ว่าเธอทำเรื่องเลวร้ายลับหลัง เห็นได้ชัดว่าเธอนั่นต่ำช้า!”