เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 128

หลังจากยืนยันว่าปูไม่ได้อยู่นอกขอบเขตโดยสิ้นเชิง แต่ควรกินในปริมาณที่พอเหมาะเท่านั้นเธอก็ผ่อนคลายลง เธอสนใจอาหารทะเลเป็นพิเศษในช่วงปลายปี

ที่โต๊ะอาหารเย็น แอเรียนกินขาปูสองอันและหยุดกินปู แต่เธอมุ่งเน้นไปที่การกินอาหารอื่น ๆ

“รสชาติไม่ถูกใจคุณหรือเปล่าคะ นายหญิง?” แมรี่ถามเมื่อเธอเห็นสิ่งนี้

แอเรียนส่ายหัว “ไม่ค่ะ มันอร่อยมาก”

แมรี่ขมวดคิ้ว “จากจำนวนกุ้งที่คุณกินก่อนหน้านี้ ปูตัวนี้น่าจะไม่เพียงพอสำหรับคุณ คุณควรจะกินมากกว่านี้…” มาร์คไม่ชอบอาหารทะเลดังนั้นถ้าแอเรียนไม่กินอาหารพวกเขาก็จะถูกโยนทิ้งไป แมรี่ทั้งทำงานหนักและประหยัดเรื่องภายในบ้าน ดังนั้นหัวใจของเธอจึงปวดร้าวเมื่อคิดว่ามันสิ้นเปลือง

แอเรียนเหลือบมองไปที่มาร์คและอธิบายอย่างเชื่องช้า “วันนี้ฉันไม่ค่อยรู้สึกอยากกินน่ะ…”

นี่เป็นข้อแก้ตัวเดียวที่เธอต้องเผชิญกับสถานการณ์ ดังนั้นเธอจึงกลัวเกินกว่าที่จะขอความช่วยเหลือครั้งที่สองและมีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

หลังอาหารค่ำ มาร์คนั่งลงบนโซฟาและเล่นโทรศัพท์ราวกับว่าเขากำลังรอสาย แอเรียนรู้ว่าคืนนี้เขาจะออกไปข้างนอก ไม่ว่าเขาจะไปพบใครหรือกำลังทำอะไรเธอไม่อยากรู้

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเธอรินน้ำอุ่นให้ตัวเองหนึ่งถ้วยเดินกลับไปที่ห้องและเอากรดโฟลิกที่ซ่อนไว้ออกไป เธอเกือบจะเปิดเผยว่าเธอท้องครั้งที่แล้ว เธอยังคงบอบช้ำอยู่ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะไม่เปิดเผยอะไรเกี่ยวกับเด็กก่อนที่ทุกอย่างจะถูกตัดสิน

แอเรียนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเธอเห็นเขาเก็บเอกสารและจากไป ตอนนี้เธอหลั่งเหงื่อออกมา กรดโฟลิกในขวดทะลักออกมาจนหมด เธอจะต้องได้รับมากกว่านี้จากโรงพยาบาล ...

หลังจากกินกรดโฟลิกเข้าไปไม่นานเธอก็รู้สึกหิวอีกครั้ง ถ้าเธอลงไปหาอาหารตอนนี้แมรี่จะถามเธอ เธอรอจนดึกดื่นเมื่อทุกอย่างเงียบลงก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างไปที่ห้องครัวและทำบะหมี่กึ่งให้ตัวเอง

ขณะที่เธอกินบะหมี่ในชามขณะที่กำลังมุ่งหน้าไปยังห้องอาหาร เธอก็พบว่าจู่ ๆ ไฟในบ้านก็เปิดขึ้น มีไฟเพียงดวงเดียวเมื่อเธอลงมาถึงชั้นล่าง ...

เธอกำลังสับสนกับความสับสนเมื่อจู่ ๆ เสียงของมาร์คก็ดังขึ้นจากห้องนั่งเล่นว่า “คุณไม่อิ่มจากมื้อเย็นเหรอ?”