เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 220

ชายคนนั้นเงียบ

ทิฟฟานี่ก่นด่าภายในใจ ทำไมเขาถึงทำตัวห่างเหินเมื่อมาสถานที่แบบนี้เพื่อหาความสนุกสนาน? เธอยังใหม่สำหรับงานนี้ ตอนนี้บรรยากาศเริ่มอึดอัดเธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอย่างไร

เธอนึกถึงคำสอนของมาดามในสถานที่แห่งนี้และเดาว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอคงจะชอบคนที่น่าหลงใหลและขี้เล่น เมื่อนึกถึงกระเป๋าสตางค์ที่ว่างเปล่าของเธอและเงิน1,200 ดอลล่าร์ที่ลิเลียนเพิ่งใช้ไปเมื่อเช้านี้ เธอกัดฟันและบังคับตัวเองให้เข้าไปจับแขนของชายคนนั้น “ทำไมถึงเงียบจังเลยคะ? ฉันขอโทษ ฉันเพิ่งเริ่มงานที่นี่ ฉันยังเอาใจแขกไม่เก่งนัก คุณอยากเรียกสาว ๆ อีกสองสามคนมาที่นี่เพื่อมาสนุกด้วยกันไหมคะ?”

อย่างไรก็ตามทิฟฟานี่ตื่นตระหนกเมื่อชายคนนั้นคว้ามือที่เธอวางไว้ที่แผ่นอกของเขา เธอทำอะไรออกนอกลู่นอกทางหรือ? อย่างไรก็ตามในพริบตา ชายคนนั้นก็ปล่อยมือของเธอและพูดว่า “คุณเงินไม่พอใช้จริง ๆ หรือ?”

ทิฟฟานี่เริ่มคิด เธอไม่คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นแจ็คสัน เวสต์ เขาตามเธอมาที่นี่เหรอ? หรือเขาบังเอิญมาที่นี่เพื่อผ่อยคลาย? เธออยากจะเปิดไฟจริง ๆ ทว่ามันจะมีแต่ทำให้สิ่งต่าง ๆ น่าอึดอัดมากขึ้น ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะลืมมันไป หลังจากที่เธอหายจากอาการตกใจ เธอก็ตอบอย่างใจเย็น “ใช่ ฉันเงินไม่พอใช้ อย่าบอกนะว่าคุณตามฉันมาที่นี่ ถ้าคุณมาที่นี่เพื่อความสนุก จากนั้นฉันจะใช้มันเป็นการสร้างรายได้จากคนสนิทและเล่นโดยไม่รู้สึกอึดอัดใจ แต่ถ้าคุณตามฉันมาที่นี่ คุณควรออกไปเดี๋ยวนี้”

แจ็คสันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะพูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน 6,000 ดอลล่าร์คืน ผมจะไม่หักออกจากเงินเดือนของคุณ ด้วยวิธีนี้คุณจะไม่ต้องทำงานที่นี่ต่อใช่ไหม? เท่าที่ผมรู้คุณพ่อของคุณเสียชีวิตไปแล้ว และมาร์คไม่ได้บังคับให้คุณใช้หนี้ แม้ว่าพื้นฐานการใช้ชีวิตของคุณและแม่ของคุณจะลดลง แต่ผมคิดว่าคุณไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองขนาดนี้”

ทิฟฟานี่รู้สึกแน่นหน้าอกและหายใจไม่ออก เธอไม่ต้องการแสดงด้านที่แย่ที่สุดของเธอต่อผู้คนหรือพูดถึงสิ่งที่ตกต่ำเหล่านั้น อย่างไรก็ตาม เธอทนไม่ได้ที่ถูกบอกว่าเธอถือตัว “ถือตัว? ฉัน? ฉันจะถือตัวได้อย่างไร? คุณตัดสินฉันจากการที่ฉันใช้เงิน 6,000 ดอลล่าร์ไปก่อนหน้านี้ใช่ไหม? ก็ถูกของคุณ ฉันไม่สมควรทานอาหารแบบนั้นในสถานการณ์ปัจจุบันของฉัน และฉันไม่มีแผนที่จะกินอาหารในร้านอาหารระดับไฮเอนด์อีกแล้ว! ฉันถูกหลอกเพราะแม่ของฉันนัดบอดให้กับคนแปลกหน้า! ถ้าฉันถือตัวจริง ๆ ฉันคงหนีไปกับไอ้หัวล้านโง่ ๆ นั่นแล้ว!”

เธอพูดต่อว่า “คุณเป็นลูกชายของตระกูลเวสต์ แน่นอนว่าคุณคงไม่เข้าใจความทุกข์ของคนอย่างฉัน และฉันก็ไม่สนใจที่จะคุยเรื่องนี้กับคุยด้วย! ฉันทำให้ตัวเองเสื่อมเสียแค่ไหนจากการทำงานที่นี่? คุณว่าดีไหมสำหรับการแสวงหาความบันเทิงในสถานที่แบบนี้? ไม่ใช่ว่าฉันกำลังขายบริการทางเพศและนอนเฉย ๆ ! ฉันต้องดื่มจนถึงตีสองทุกวัน ถ้าโชคดีฉันจะได้รับเงินสด 150 ดอลล่าร์ สิ่งเหล่านี้สามารถใช้เพื่อครอบคลุมค่าครองชีพและค่าสารธารณูปโภคของคุณได้หรือไม่? ฉันไม่ได้ถือตัว!”