เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 271

ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เธอพูด ภรรยาของลูกชายคนโตทนไม่ได้กับวิธีการที่น่ารังเกียจของน้องสะใภ้และพูดอย่างเหยียดหยามว่า “อย่าลากเรื่องที่ไม่น่ารู้ของคุณมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แบบนั้นเกรงว่าเราจะจบลงด้วยการถังแตกเพราะความโง่เขลา"

ภรรยาของลูกชายคนที่สองจ้องมองเธอ “คุณกำลังพูดอะไร? เรื่องที่ไม่น่ารู้คืออะไร? ฉันกำลังแนะนำให้เราโน้มน้าวให้ภรรยาของมาร์คหักหลังเอริก ตอนนั้นเอริกจะต้องตัดสัมพันธ์กับมาร์คแน่นอน หากเอริกมีปัญหากับภรรยาของมาร์ค มาร์คจะต้องมีปัญหากับเขาเช่นกัน ในเวลานั้นเราสามารถใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้และพยายามล่อให้มาร์คมาอยู่ข้างเรา ฉันแน่ใจว่ามาร์คจะต้องไม่ติดที่จะร่วมงานกับเราเพื่อแก้แค้นเอริก!”

ดวงตาของลูกชายคนโตโตขึ้น “คุณพ่อ ผมคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ไม่เลว ลิลลี่ยังคงอยู่ใน ไกลด์ ผมจะคุยกับเธอ เราจะเริ่มแผนอย่างนี้ ภรรยาของมาร์คอาจไม่ทรยศต่อเอริก แต่ลิลลี่สามารถทำแทนเธอได้ คุณพ่อคิดอย่างไร?"

คุณนาธาเนียลพยักหน้าอย่างหนักหลังจากที่คิดไตร่ตรอง “นั่นเป็นวิธีเดียวในตอนนี้ ฉันจะให้แกเป็นคนจัดการเรื่องนี้ ฉันจะกังวลน้อยลงถ้าแกเป็นผู้รับผิดชอบ”

ลูกชายคนรองรู้สึกรำคาญ “ทำไมเขาถึงได้รับอนุญาตให้ทำตามแผนของเรา? คุณพ่อลำเอียง!”

คุณนาธาเนียลจ้องมองไปที่เขา “นายทำอะไรไม่เป็นสักอย่างนอกจากจะกินเก่ง ไอ้โง่!”

…

ณ บริษัท ไกลด์ ซีไซน์

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันคนอื่น ๆ ก็ทยอยกันกลับไปที่สำนักงาน ในขณะนี้แอเรียนก็ตื่นขึ้นเช่นกัน เธอเหลือบไปที่โต๊ะทำงานของลิลลี่โดยสัญชาตญาณ โดยปกติแล้วลิลลี่จะต้องกลับมาเป็นชาติแล้ว เวลาทำงานจะเริ่มในอีกห้านาที แต่เธอกลับไร้วี่แวว ไม่ใช่ว่าเธอตั้งใจติดตามการเคลื่อนไหวของลิลลี่นะ แต่เธอก็รู้สึกระแวดระวังนับตั้งแต่ที่เอริกบอกว่าลิลลี่ถูกส่งมาโดยครอบครัวนาธาเนียล แม้ว่าเอริกจะบอกว่าลิลลี่กำลังทำงานให้กับเขา แต่แอเรียนก็ยังไม่อาจหยุดจับตาดูเธอได้

ครั้งนี้ลิลลี่มาสายสิบห้านาที เรื่องนี้จะไม่แปลกหากว่าเป็นผู้อื่นกระทำ อย่างไรก็ตาม สำหรับลิลลี่ที่ขยันขันแข็งและมีสติสัมปชัญญะมันเป็นเรื่องที่แปลกมาก

ปกติแล้วแอเรียนไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ ลิลลี่เป็นหัวหน้า ไม่ว่าจะใครหรือแม้แต่เอริกเองก็ไม่ต่อว่าเธอเวลาเธอมาสาย

เมื่อแอเรียนกลับมาถึงบ้านจากการทำงานล่วงเวลาที่สำนักงานตอนกลางคืนก็เป็นเวลาหลังสี่ทุ่ม มาร์คยังไม่กลับบ้านและ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ก็รู้สึกไร้ชีวิตชีวา ไฟดูไม่สว่างพอและเธอรู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาด