เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 332

ระหว่างทางที่กลับบ้าน แอเรียนหันไปหามาร์คและถามขึ้น “คุณคุยกับแจ็คสันแล้วใช่ไหมคะ? ทำไมเขาถึงทำมันลงไป?”

มาร์คจึงบอกความจริงกับเธอ “ผู้ชายคนนั้นเป็นขยะ บอกให้ทิฟฟานี่อยู่ห่างจากเขา”

ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น “ทำไมคุณไม่พูดแบบนั้นตั้งแต่ทีแรกล่ะ? ฉันจะบอกทิฟฟ์ แต่ทำไมคุณถึงไม่อธิบายกับเธออย่างตรงไปตรงมา? เรื่องมันจะได้ง่ายกว่านี้”

เขาจ้องมองไปที่เธอราวกับว่าเขากำลังมองคนโง่ “บางครั้งการพูดอย่างตรงไปตรงมาก็ทำให้เธอเป็นเหมือนคนโง่เธอรู้ไหม? มันไม่ใช่เรื่องผิดที่จะมีไหวพริบ”

เวลาห้าทุ่มในคืนนั้น ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ ปิดทำการในวันนั้น แจ็คสันเดินไปที่โรงรถพร้อมกับกุญแจรถของเขาในมือ เขาเพิ่งมาถึงยังรถของเขา เมื่อจู่ ๆ ก็มีกลุ่มผู้ชายปรากฏตัวขึ้นในความมืด เคนโผล่ออกมาจากรถเบนซ์ของเขาด้วยท่าทางหยามใจ “เฮ้ ไอ้โง่ แกต่อยฉันสนุกไหม?”

แจ็คสันจ้องมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ตอนนี้แกคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลถ้าไม่มีใครมาห้ามฉันเอาไว้”

เคนแตะที่ใบหน้าของเขาซึ่งพันด้วยผ้าพันแผล แล้วเขาก็ถ่มน้ำลายลงกับพื้น “พูดมา แกต่อยฉันทำไม? ฉันไม่ได้คิดที่จะปล่อยแกไป แต่ฉันอยากรู้ว่าทำไม ฉันไม่คิดฉันเคยเจอแกมาก่อน เจ้าของร้านอาหารโทรม ๆ อย่างแกมีกึ๋นอะไรมาทำแบบนั้นที่ไหน?”

แจ็คสันยิ้มเยาะ “ฉันไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลในการต่อยใครสักคน แค่สู้สุดกำลัง”

เคนโบกมือของเขาและผู้ชายมากกว่าสิบคนก็ออกมาเป็นกลุ่ม เขาไปจ้างนักสู้ที่ได้รับการฝึกฝนมา เพราะก่อนหน้านี้เขาตัดสินว่าแจ็คสันเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงไม่อาจประมาทในเรื่องนี้ได้

ไม่ว่าแจ็คสันจะมีฝีมือมากแค่ไหน มันก็ยังเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัวกับผู้ชายมากกว่าสิบคนอยู่ดี ครึ่งชั่วโมงต่อมา เขาจัดการล้มคนอื่น ๆ ได้ นอกจากเคน อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีกว่า เขารู้สึกได้ว่าซี่โครงของเขาหักอย่างน้อยสองซี่และข้อมือซ้ายของเขาก็คงจะเคลื่อน โชคดีที่เขายังคงยืนอยู่ได้

เคนจ้องมองเขาราวกับกำลังมองดูสัตว์ประหลาด “แกโชคดีที่แกมันป่าเถื่อน!”

แจ็คสันเช็ดเลือดบนใบหน้าของเขาและเดินเข้าไปหาเคน “ตาแก”

เคนกะโพลกกะเผลกเข้าไปในรถของเขาและถอยกลับโดยการเหยียบคันเร่งความเร็วในรถของเขา ทว่าแจ็คสันไม่ได้วิ่งตาม แต่เขาพิงรถของเขาเอาไว้และทรุดลงไปแทน จากนั้นเขาก็โทรหามาร์ค เขาไม่ได้โทรหา911ในทันทีเพราะเขากลัวพวกสื่อและแม่ของเขา ซัมเมอร์ เวสต์ อาจจะรู้เข้าได้ เขาไม่อยากทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องอื้อฉาวใหญ่โต

แอเรียนเพิ่งหลับไปเมื่อโทรศัพท์ของมาร์คดังขึ้น เขากลัวว่าจะทำให้เธอตกใจจึงรับโทรศัพท์ไนวินาทีต่อมา เขาลดเสียงของเขาลงและถาม “เป็นอะไร?”

คุณนายเวสต์ยิ้มเยาะ “อย่าทำให้ยุ่งยากอย่างนั้นเหรอ? ตราบใดที่มันเกี่ยวกับลูก แม่จะต้องเข้าไปจัดการ แม่ชอบจริง ๆ ที่ได้เห็นสิ่งที่ผู้หญิงที่มีเสน่ห์คนนี้สามารถทำให้ลูกหลงเสน่ห์ได้จนสูญเสียไหวพริบสติปัญญา มันเกิดขึ้นได้จริง ๆ นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ลูกนอนอยู่บนเตียงแบบนี้ ในเมื่อลูกลงเอยแบบสะบักสะบอมและฟกช้ำดำเขียวเพราะผู้หญิงคนนี้ เธอควรจะเป็นคนมาดูแลลูก!”

คุณนายเวสต์เป็นคนรวดเร็วฉับไวเสมอและมีความเด็ดขาดในการกระทำของเธอ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ตามมันชัดเจนอยู่แล้ว แจ็คสันยอมจำนนต่อโชคชะตาของตัวเอง แม่ของเขาเป็นเวรกรรมเพียงอย่างเดียวที่เขามี โดยปกติแล้วคุณนายเวสต์เป็นคนใจดี มีคุณธรรม อบอุ่นและอ่อนโยนมาก อย่างไรก็ตาม เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนั้น อารมณ์ของเธอก็ระเบิดออกและเขาไม่อาจหยุดเธอได้!

ณ บ้านของทิฟฟานี่

ทิฟฟานี่ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เมื่อคิดว่าเป็นของที่มาส่งเธอจึงเปิดประตูออกไปทั้งชุดนอนที่หลวมโพกและผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง เธอตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นคุณนายเวสต์ มีเพียงวลีเดียวที่ผุดขึ้นในใจของเธอเหมือนเสียงระฆังปลุก – ผู้หญิงร่ำรวยที่พร้อมด้วยความสง่างามและมีเสน่ห์!

เมื่อเทียบกับลิเลียนแล้ว คุณนายเวสต์อยู่ในระดับที่แตกต่างที่ลิเลียนไม่อาจเทียบได้

“คุณผู้หญิงคะ ขออนุญาตถาม คุณมาหาใครที่นี่คะ?” ทิฟฟานี่ถามด้วยความระมัดระวัง

คุณนายเวสต์ไม่ได้ตอบคำถามเธอในทันที เธอมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จากนั้นเธอก็เข้าไปภายในบ้านทันที เธอกวาดสายตามองสิ่งรอบตัวก่อนจะตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันมาที่นี่เพื่อมาหาเธอ แจ็คสันของฉันได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ เธอจะต้องไปที่โรงพยาบาลและดูแลเขา ไม่ต้องถามว่าทำไม เขาสมัครใจที่จะเจ็บตัวเพราะเธอ ฉันไม่ได้อยากจะบ่นเขาในเรื่องนี้”