เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 337

แอเรียนอดไม่ได้ที่อยากจะแบ่งปันความสุข มันเป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษ คนแรกที่เธอคิดถึงคือมาร์ค ทว่าเธอไม่ได้ส่งข้อความถึงเขา ด้วยเกรงว่าเขาจะยุ่ง แต่เธอสามารถบอกกับทิฟฟานี่ได้เท่านั้น

หลังจากที่พูดคุยกับทิฟฟานี่อยู่สักครู่หนึ่ง เธอก็รู้สึกว่าเปลือกตาของเธอหนักอึ้งเหลือเกินและหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัว

เธอไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอได้ยินเสียงคนเปิดประตูอย่างไม่ชัดเจน เธอยังไม่ชินกับเรื่องที่เธอเพิ่งกลับมาที่คฤหาสน์เทรมอนต์และหลับไปด้วยความคิดที่ว่าเธอยังอยู่ในอพาร์ทเม้นต์ของเธอ เธอระมัดระวังเป็นพิเศษเมื่อเธออยู่ตามลำพัง กังวลว่าพวกอันธพาลจะเข้ามาหา เธอจึงตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจในทันที “ใครน่ะ?!”

จู่ ๆ ไฟภายในห้องเปิดสว่างขึ้นขณะที่มาร์คมองมาที่เธอด้วยความเหนื่อยล้า เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างระมัดระวังโดยที่ไม่ก้าวไปข้างหน้า “ฉันเอง กลับไปนอนเถอะ ฉันกำลังจะไปอาบน้ำ”

เมื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก แอเรียนปรับตัวและนอนลงพลางหลับตาลงอีกครั้ง

จากนั้นมาร์คก็เดินไปที่ห้องน้ำ เขาตกใจเหมือนกัน เขาเป็นคนทำอะไรเบามากอยู่แล้ว จึงรู้สึกแปลกใจที่แอเรียนยังคงตกใจ

เมื่อฟังเสียงภายในห้องน้ำ แอเรียนก็ไม่อาจหลับลงได้อีกครั้ง เธอคาดไม่ถึงว่ามาร์คจะกลับมาในคืนนี้ และคิดว่าเขาคงจะอยู่ที่ต่างประเทศอีกสักพัก

หลังจากที่อาบน้ำแล้ว มาร์ครู้สึกแปลกในเล็กน้อยที่เห็นแอเรียนยังคงตื่นอยู่ “ฉันจะไปที่ห้องทำงานและจะนอนที่นั่นเลย เตียงนี้เป็นของเธอ”

ความเหนื่อยล้าฉายแววในดวงตาของเขาอย่างชัดเจนโดยที่แอเรียนสามารถมองเห็นได้ เธอขยับตัวไปด้านข้างเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับเขา “ทำงานพรุ่งนี้เถอะนะคะ มานอนก่อน”

มาร์คยังคงยืนอยู่ “ไม่… ไม่เหมาะสม” เขากลัวเมื่อมองไปที่ท้องของเธอ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาบังเอิญไปชนเข้าตอนที่เขาหลับ เขาไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการ ซ้ำร้ายตอนนี้แอเรียนเป็นคนหลับง่าย เธออาจจะตื่นขึ้นมาจากการที่เขาขยับพลิกตัว

ราวกับตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง แอเรียนจึงหาข้ออ้าง “ฉันปวดหลังด้านล่างน่ะ ฉันเลยนอนไม่หลับ”

ในตอนนั้นเองมาร์คนั่งลงบนเตียงแล้วลูบแผ่นหลังส่วนล่างของเธออย่างแผ่วเบา

ประมาณสองนาทีต่อมา แอเรียนก็พูดขึ้น “ดีขึ้นแล้วค่ะ ไปนอนเถอะนะคะ ฉันจะปลุกคุณถ้าฉันรู้สึกปวดขึ้นมาอีกในภายหลังค่ะ”

“คุณมาทำอะไรที่นี่?” แอเรียนนั่งลงตรงหน้าของเธอและถามด้วยความเย็นชา

แอรี่เม้มริมฝีปากของเธอ “ฉันมาหาเธอไม่ได้เหรอถ้าไม่มีอะไร? แต่ความจริงแล้วฉันก็มีเรื่องบางอย่าง แม่ของฉันให้เธอไปเยอะเลยหรือไง? เธอไม่ได้ให้เงินฉันจากทรัพย์สินที่ได้มาจากการหย่าร้าง ฉันขอเธอ แต่เธอบอกว่าเธอไม่มีแล้ว มันอาจจะถูกยกให้เธอ ฉันพูดถูกใช่ไหม?”

แอเรียนไม่ได้สนใจสมบัติของเฮเลนแต่ถ้าแอรี่มาถามถึงเรื่องนั้นกับเธอ เธอก็ไม่คิดที่จะสนใจ “ใช่ เฮเลนมอบทรัพย์สินและบัตรธนาคารให้กับฉัน ฉันไม่ได้ตรวจสอบว่ามันมาเท่าไร แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะมีมากอะไร พวกคินซีย์เกือบจะล้มละลายมานานแค่ไหนแล้ว? การฟื้นฟูไม่ได้เกิดขึ้นเร็วขนาดนั้น ถ้าฉันเป็นเฮเลน ฉันจะไม่หย่าเร็ว ๆ นี้ ไม่ใช่ว่าฉันจะได้ผลประโยชน์อะไรมากมาย”

แอรี่ซีดเผือด “เธอกล้ามากสำหรับเด็กกำพร้าที่พี่มาร์ครับไปเลี้ยง ไม่คิดว่ามันมากอย่างนั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้ว่าบัตรที่เฮเลนให้เธอไปมีเงินอย่างน้อยหลายแสนดอลล่าร์และทรัพย์สินที่เธอได้มาก็คือวิลล่าที่มูลค่ามากกว่าแสนดอลล่าร์เหมือนกัน!”

แอเรียนไหวไหล่พลางถามขึ้น “แล้วอย่างไร? เธอจะขอมันกลับไปจากฉันเหรอ? เฮเลนออกจากคินซีย์แล้ว สิ่งที่เธอได้รับควรเป็นของเธอ คุณไม่สามารถเข้ามายุ่งวุ่นวายกับคนที่เธอต้องการมอบให้ได้ ที่มาหาฉันตอนนี้ ฉันมองเห็นเพียงความไร้สาระของคุณ”

แอเรียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความโกรธของเธอ เธอยังคงมีถือไพ่เหนือกว่า “อย่าเพิ่งได้ใจไป ฉันจะมาเอาคืนไม่ช้าก็เร็ว แม่ของฉันมีลูกสาวเพียงคนเดียว นั่นก็คือฉัน เธอมันก็แค่คนที่น่าหัวเราะเยาะ เธอบอกว่าเธอไม่ต้องการอะไรจากแม่ แต่เธอยอมรับเงินที่แม่ให้เธอ หน้าด้าน! และที่นี่ฉันคิดว่าเธอคงจะภูมิใจ! เธอมันเสแสร้ง! มีอีกเรื่องที่ฉันมาในวันนี้...” ขณะที่แอรี่พูดอยู่ เธอก็หยิบนาฬิกาออกมาจากกระเป๋าเงิน “มาร์คลืมสิ่งนี้เอาไว้ มันเป็นนาฬิกาเรือนโปรดของเขาอีกด้วย คืนมันให้ฉันหน่อยนะ”