เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 350

รถคันนึงวิ่งผ่านหน้าต่างไปด้วยความเร็วสูง เสียงของยางบนถนนดังแสบหู เสียงของมันดังขึ้นอย่างกะทันหันซึ่งขัดแย้งกันกับความเงียบในรถของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง

แอเรียนไม่ได้ตอบอะไร แต่การไม่ตอบของเธอก็เป็นคำตอบในตัวของมันเอง

“บัดซบ!” ทิฟฟานี่อุทาน “ฉันน่าจะรู้! ทีนี้ฉันก็เข้าใจละว่าทำไมเธอถึงไม่อาจตกหลุมรักผู้ชายที่หล่อเหล่าและรวยแบบมาร์คได้ เธอนะเหมือนลูกแกะตัวน้อยที่ไร้พิษภัยและเดียงสา แต่เขาเหมือนหมาป่าที่จะกัดแทะกินเธอได้ทุกเมื่อที่เขาไม่พอใจ แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังกตัญญูต่อเขาเพราะเขาเลี้ยงเธอมา!”

แอเรียนดูค่อนข้างสงบเมื่อเทียบกับความขุ่นเคืองโดยชอบธรรมของทิฟฟานี่ “มันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เธอคิด ฉันไม่ได้รักเขา ; สิ่งเดียวที่ฉันไม่ชอบในความสัมพันธ์ของเขาและแอรี่ก็คือตัวตนของเธอ เรื่องกิจการนอกสมรสของเขาฉันไม่ได้สนใจหรอก ฉันยอมรับว่าฉันก็เจ็บนะพอรู้ว่าเขาช่วยแอรี่ปกปิดความจริง แต่ฉัน… เกลียดเขาไม่ลง”

“เธอรู้ไหม หลังจากที่ฉันโดนจับได้ว่านอนอยู่บนเตียงกับวิล เขาบอกฉันว่าเขาเคยรักฉัน… ฉันทรยศผู้ชายคนนึงที่ผู้หญิงคนอื่นไม่กล้าทำให้ผิดหวัง เพราะฉะนั้นถ้าจะปล่อยให้เขาทำให้ฉันเจ็บบางก็คงจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม? มันไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้วเพราะถือว่าเราเจ๊ากัน ยังไงฉันก็ไม่ได้รักเขา… ฉันทำให้เขาเจ็บมากกว่าหนึ่งครั้ง โดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วทำไมฉันต้องทำตัวเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำด้วยล่ะ?

“ถึงวันนี้ฉันก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าใครเป็นคนลงรูปวิลกับฉันบนอินเตอร์เน็ต หรือใครที่ใส่ร้ายวิลตอนครั้งที่สอง ฉันทำผิดพลาดซ้ำถึงสองครั้ง ถึงฉันจะไม่ได้ตั้งใจก็จริง แต่ยังไงมันก็ผิดที่ฉันเองที่สะเพร่าปล่อยให้เรื่องมันบานปลายจนได้”

ทิฟฟานี่รับรู้ได้ถึงความวุ่นวายของหลาย ๆ ความรู้สึกหลังจากที่ฟังแอเรียนอธิบาย “หลังจากทุกอย่างที่เกิดขึ้นเธอยังคงปกป้องเขาอีกหรอ? ในโลกนี้ไม่มีอะไรยุติธรรมเลย เธอคิดจริง ๆ เหรอว่ายิ้มสู้และแบกรับปัญหาแบบนี้จะทำให้เธอสองคนเจ๊ากัน?”

แอเรียนเพียงจ้องมองไปยังทิวทัศน์ยามค่ำคืนผ่านหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ และเธอยังคงเงียบนับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นไป

วันต่อมา แอเรียนนอนยาวไปถึงบ่าย แมรี่กำลังเตรียมอาหารร้อนไว้ให้เพราะกลัวว่าเธอจะตื่นมาด้วยความหิว “แอริ กินเสร็จแล้วก็ไปเดินเล่นในสวนบ้างนะ มันจะดีหากเธอได้เคลื่อนไหวบ้าง เธอกำลังจะมีแฝดนะ อีกไม่นานตัวเธอจะหนักขึ้นมากจนเธออาจจะไม่สามารถเดินได้แม้ว่าเธอจะอยากเดินมากแค่ไหนก็ตาม”

แอเรียนนั่งลงที่โต๊ะทานอาหารและรอให้แมรี่ที่กำลังบ่นจู้จี้นำอาหารมาเสิร์ฟ “ที่บ้านตอนนี้มีเรื่องเยอะแยะมากมายไปหมดและนายท่านก็ไม่อาจดูแลเธอได้ในตอนนี้ เพราะฉะนั้นเธอจะต้องดูแลตัวเอง ตอนนี้ฉันก็แก่แล้ว มันจึงเป็นเรื่องยากสำหรับฉันหากจะต้องคอยดูแลทุกเรื่อง เธอนะ กำลังจะเป็นแม่คนแล้วนะ เพราะฉะนั้นก็เลิกทำตัวเป็นเด็กได้แล้ว”

แอเรียนไม่ถือสาการบ่นจู้จี้นี้นัก ตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกว่ามันดูจริงใจและอบอุ่นมาก “หนูเข้าใจค่ะแมรี่ คุณกำลังพูดถึงการที่หนูออกไปข้างนอกเมื่อคืนใช่ไหม? หนูไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นกับทิฟฟ์สะหน่อย หนูไปหามาร์คที่โรงพยาบาลมา”

แมรี่เปิดฝาหม้อดูและตอบ “ใช่แล้ว ใกล้จะเสร็จแล้วด้วย เหลือแค่รอให้มันเย็นลงนิดนึงเพื่อที่ฉันจะได้บรรจุมันลงในภาชนะและให้ไบรอันเอาไปส่งที่โรงพยาบาล แอริ เธอรู้ไหมว่าตอนที่เธออยู่โรงพยาบาลนายท่านอยู่ข้างเธอตลอดทั้งวันทั้งคืนเลยนะ เขาอาจจะพูดไม่ค่อยเก่ง แต่การกระทำเขามันฝ้องนะ เธอจะไปกับไบรอันไหมละ?”

เธอจ้องมองซุปไก่นั้นด้วยความเงียบ “ไม่ต้องไปรบกวนไบรอันหรอก เดี๋ยวหนูเอาไปให้มาร์คเอง หนูนัดกับทิฟฟ์ไว้ว่าจะไปช้อปปิ้งกัน เดี๋ยวเธอก็จะมาถึงละ”

แมรี่พยักหน้า “โอเค หอมล่ะสิ เธออยากทานไหม?”

แอเรียนทำหน้ามุ่ย “ไม่ล่ะ ขอบคุณค่ะ หนูเพิ่งจะกินไปเอง ถ้าหนูกินอีกหนูต้องอ้วกแน่ ๆ”

แมรี่โค้งริมฝีปากของเธออย่างตำหนิ “เป็นไปได้อย่างไร? เธอจะบอกว่าซุปฉันไม่อร่อยหรอ? เดี๋ยวฉันจะไปเอาภาชนะมาใส่เดี๋ยวนี้ อย่าลืมเอามันไปด้วยล่ะ”