เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 380

ที่โต๊ะทานข้าว แอเรียนหมุนสปาเก็ตตี้บนจานอย่างกระสับกระส่ายด้วยส้อมขณะที่เธอเหลือบมองมาร์คที่กำลังดื่มด่ำกับอาหารมื้อเย็นของเขา หลังจากที่อดกลั้นมานานในที่สุดเธอก็พูดว่า “บางที… ฉันควรไปหาทิฟฟ์ที่โรงพยาบาล ยิ่งฉันประวิงเวลานานเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้นเท่านั้น”

มาร์คหยุดการเคลื่อนไหวของส้อมเขา “เธอจะไปจริงเหรอ?”

แอรียนรู้ดีว่ามาร์คอาจไม่ค่อยอยากเจออีธานเท่าไหร่เนื่องจากพวกเขาเป็นพี่น้องกัน การได้เห็นอีธานจะทำให้ความทรงจำที่ไม่พึงประสงค์กลับคืนมาอย่างแน่นอน

“ฉันจะรีบกลับมา ไม่ว่าอีธานจะประสบอุบัติเหตุจริง ๆ หรือไม่ เขาก็คงไม่สามารถทำอะไรฉันในโรงพยาบาลได้ ถูกไหม? ไม่ต้องกังวล ถ้าคุณกังวลขนาดนั้นคุณก็ให้ไบรอันไปกับฉันหรือส่งบอดี้การ์ดสองคนติดตามฉันไปก็ได้” แอเรียนประนีประนอมอย่างเต็มที่เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอมีความมุ่งมั่นที่จะไปโรงพยาบาลแค่ไหน

“เดี๋ยวฉันไปกับเธอเอง กินให้หมด” มาร์คพูดอย่างเยือกเย็นพร้อมตักเนื้อใส่จานให้เธอ

การกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกผิดมากกว่าเดิม ท้ายที่สุดเธอเคยบอกเขาว่าเธอไม่ต้องการเห็นหน้าเขาอีกตอนที่เธออยู่ในโรงพยาบาลหลังจากที่เธอแท้ง แอเรียนสงสัยว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น นั่นทำให้เขาเจ็บปวดเพียงเล็กน้อยหรือเปล่า? แม้ว่า แอรี่ คินซีย์ จะเป็นคนที่ผิดเรื่องที่เธอแท้ง แต่มันอาจไม่ใช่ผลลัพธ์ที่มาร์คต้องการแม้เขาจะมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับแอรี่ก็ตาม

แอเรียนก้มหัวลงเพื่อที่มาร์คจะได้ไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเธอ ความรู้สึกที่ไม่ได้พูดถึงเป็นเรื่องที่ปกติระหว่างสมาชิกในครอบครัว ไม่ว่าเธอจะโกรธแค่ไหน ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป แม้ว่าพวกเขาจะหย่ากันจริง ๆ และเธอออกจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าจะไม่คิดถึงเขาอีก อย่างไรก็ตาม มาร์คอยู่ในชีวิตของเธอมานานกว่าสองทศวรรษแล้ว เขาเป็นส่วนสำคัญในชีวิตของเธอ การดำรงอยู่ของเขาฝังแน่นอยู่ในจิตใจของเธอ

หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเสร็จ มาร์คก็ขับรถพาแอเรียนไปที่โรงพยาบาลที่อีธานรักษาตัวอยู่

เพื่อป้องกันไม่ให้อีธานใช้มาตรการป้องกันใด ๆ หากอีธานรู้ว่าพวกเขากำลังจะไป แอเรียนจึงไม่ได้แจ้งทิฟฟานี่ล่วงหน้าว่าพวกเขากำลังจะไปที่โรงพยาบาล

เมื่อพวกเขาไปถึงที่โรงพยาบาล พวกเขาก็ถามพยาบาลทันทีว่าอีธานพักอยู่ห้องไหน

พวกเขารีบไปที่ห้องของอีธานทันที แต่พอไปถึงพวกเขาก็ค้นพบว่าห้องนั้นว่างเปล่า เตียงถูกจัดแจงไว้อย่างเรียบรอย และโต๊ะข้างเตียงก็ว่างเปล่า

ฉากต่อหน้าทำให้พวกเขาตกตะลึง มาร์คเป็นคนแรกที่หายจากอาการช็อกและไปถามพยาบาลทันทีว่าอีธานออกจากโรงพยาบาลหรือยัง

พยาบาลตรวจดูการบันทึกและบอกเขาว่า “ไม่นะ เขาอาจจะออกไปเดินเล่นมั้ง”

ในขณะนี้แอเรียนตัดสินใจโทรหาทิฟฟานี่เพียงเพื่อพบว่าโทรศัพท์ของเธอนั้นปิดเครื่องไว้

อีธานมองเธออย่างไม่พอใจ “ถนนเส้นนี้ไม่ค่อยมีคนเดินหรอก ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ ดังนั้นเลิกบ่น ดูสิ ดวงดาวออกไปแล้ว!”

ทิฟฟานี่เงยหน้าขึ้นและเห็นดวงดาวสองสามดวงกระจัดกระจายอยู่บนท้องฟ้าเหมือนที่อีธานได้บอกไว้ ในเมืองที่พวกเขาอยู่การที่จะได้เห็นดาวนั้นเป็นเรื่องที่หาได้ยากมาก และนั้นเป็นสัญญาณว่าคืนนี้อากาศจะดีด้วย เธอถอนสายตาจากการมองดาวหลังจากที่มองเพียงแวบเดียว “เอาล่ะ กลับลงไปข้างล่างกันเถอะ ก่อนหน้านี้คุณดูอ่อนแอมาก แต่คุณยังดึงฉันขึ้นมาที่นี่เพื่อดูดาว ถ้าหมอไม่บอกฉันว่าคุณอาจเวียนหัวหรือเป็นลมได้ฉันคงจะไม่อยู่ต่อหรอก”

ทันใดนั้นอีธานก็เดินเข้ามาหาเธอจากด้านหลังและโอบแขนรอบตัวเธอ “ทิฟฟ์ ได้โปรด แต่งงานกับฉันได้ไหม?”

ทิฟฟานี่ตกใจมากที่เขามากอดเธออย่างกะทันหันจนเธอตัวแข็งแทนที่จะดิ้นรนเพื่อหลุดพ้นจากอ้อมแขนของเขา เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะลุกลี้ลุกลน “นี่อยู่ ๆ นายพูดอะไรออกมาเนี่ย?”

“ตอนนั้นเราจะหมั้นกันเมื่อเรากลับมาที่ประเทศนี้ แต่มันล้มเหลวเพราะฉัน ตอนนั้นฉันต้องการที่จะเริ่มต้นใหม่ในอาชีพของฉัน เพราะฉันไม่ต้องการให้ใครพูดว่าฉันกำลังเกาะครอบครัวเธอ ฉันไม่คาดคิดเลยว่ามันจะใช้เวลานานขนาดนี้ ตอนนี้ฉันไม่อยากปล่อยคุณไปอีกแล้ว เราทำเหมือนกับว่าเราไม่ได้เลิกกันได้นะ ได้โปรดแต่งงานกันฉันได้ไหม?" เขากระซิบคำพูดที่รักใคร่เข้าหูของเธอ แม้ในความมืดนั้นความมุ่งมั่นในดวงตาของเขาก็ยังคงชัดเจนอย่างน่ากลัว

“ฉันว่ามันเร็วเกินไป…” ทิฟฟ์เริ่มพูดขึ้น

อย่างไรก็ตาม อีธานคัดจังหวะเธอก่อน “ไม่ มันไม่เร็วไปเลย! มันช้าไปสำหรับฉัน!”