เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 417

โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น มันเป็นสายจากแจ็คสัน เธอปฏิเสธสายโดยไม่มีเจตนาที่จะรับมัน จิตใจของเธอยุ่งเหยิง เธอไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับตัวเองอีกแล้ว

สองนาทีต่อมาเธอได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เธอ เธอหันไปรอบ ๆ โดยสัญชาตญาณและพบกับการจ้องมองที่รุนแรงของแจ็คสัน เธอรู้สึกผิดเล็กน้อยในตอนนี้และสอดโทรศัพท์ของเธอลงในกระเป๋าด้วยใบหน้านิ่งขณะที่เธอพูดว่า “ฉัน…โทรศัพท์ของฉันแบตหมด…”

เขาเลิกคิ้ว “ถ้าแบตเตอรี่คุณหมด สายของผมก็ไม่น่าถูกเชื่อมต่อ มันตัดการเชื่อมต่อระหว่างการโทรได้อย่างไร? คุณคิดว่าผมเป็นเด็กสามขวบหรอ?”

ทิฟฟานี่ไม่ตอบกลับ เธอก้มศีรษะลงและจ้องไปที่เท้าของเธอ ถ้าเธอสามารถพบเพียงหลุมบนพื้นดินเธอยินดีที่จะฝังตัวเองลงไป!

แจ็คสันไม่ได้อยากทะเลาะกับเธอเรื่องการปฏิเสธสายของเขา แต่เขาหัวเราะเบา ๆ “ลืมมันซะ ผมจะพาคุณกลับบ้าน”

เมื่อเธอเห็นเขาดึงกุญแจรถออกมา ทิฟฟานี่ก็เตือนเขาทันทีว่า “คุณดื่มไปสองสามแก้วแล้ว คุณไม่ควรขับรถ”

เขาจ้องมองเธออย่างไม่ใส่ใจ “คุณแน่ใจหรือว่าผมดื่มไม่กี่แก้ว?”

ดวงตาของเธอพมองไปรอบ ๆ อย่างฉุนเฉียวเพื่อปฏิเสธที่จะมองเขา เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาดื่มแอลกอฮอล์ไม่กี่แก้วถ้าเขาไม่จูบเธอ? เพราะเธอได้ลิ้มรสแอลกอฮอล์ในปากของเขาเป็นการส่วนตัว นอกจากนี้ เป็นไปไม่ได้ที่ใครจะมาที่สถานที่เช่นนี้และไม่ดื่มแอลกอฮอล์ “คุณจะบอกฉันว่าคุณมาที่นี่เพื่อดื่มน้ำเปล่าอย่างงั้นเหรอ?”

ในที่สุดเขาก็ยอมจำนนและจ้างคนขับรถที่ถูกกำหนดมา อาจเป็นเพราะเขาเห็นความลำบากใจบนใบหน้าของเธอ เธอจะรู้สึกสบายใจมากขึ้นเมื่อมีคนนอกอยู่รอบ ๆ

ทั้งสองฝ่ายต่างหลับตาพักผ่อนตลอดทาง พวกเขาไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกันมากเกินไป เพราะรู้สึกอึดอัดจากการดื่มมากเกินไป

เมื่อรถมาถึงชั้นล่างของอาคารทิฟฟานี่ เขาก็ผลักเธอเมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่แสดงอาการว่าจะขยับ "ถึงแล้ว"

เธอลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียและมองไปข้างนอกเพื่อยืนยันว่าเธออยู่ในสถานที่ที่คุ้นเคย จากนั้นเธอก็กล่าวขอบคุณคนขับและลงจากรถ เธอกลัวเกินกว่าจะหันกลับมาโดยรู้ว่าแจ็คสันยังอยู่ที่นั่น เธอสงสัยว่าเหล้าที่เธอดื่มนั้นถูกเจือจางด้วยน้ำเปล่า มิฉะนั้นเธอจะมีสติเช่นนี้ได้อย่างไร?

หลังจากนั้นไม่นานคนขับรถที่ถูกกำหนดก็ขับต่อไป แจ็คสันสร่างตั้งนานแล้ว ดวงตาของเขาสดใสและตื่นตัว “อีธานส่งคุณมาที่นี่ใช่ไหม? คนขับรถที่ฉันเรียกมายังมาไม่ถึงเลย คราวหน้าผมควรจะระมัดระวังมากกว่านี้”

“เขาอยากเจอคุณ” คนขับที่ถูกกำหนดมองเขาผ่านกระจกมองหลัง

ตอนนี้เธอเป็นคนเดียวบนเตียงซึ่งหมายความว่า มาร์คออกไปแล้ว อย่างน้อยเธอก็มีความสงบสุขในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขากลับมาบ้านนั้น...

ความไม่แน่นอนทำให้เธอไม่สามารถนอนต่อไปได้ เธอคลานออกจากเตียงโดยไม่สนใจข้อร้องเรียนของร่างกาย ขณะที่เท้าของเธอแตะพื้นเข่าของเธอก็เกือบจะทรุดลง โดยรู้สึกราวกับว่าพื้นนั้นทำจากผ้าฝ้าย สิ่งที่แปลกที่สุดคือเธอพบว่าเธอเปลือยเปล่า เธอบังคับตัวเองให้สงบและเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ เธอหันหน้าไปทางกระจกและพบร่องรอยของรอยดูดที่เห็นได้ชัดทั่วร่างกายของเธอเหมือนธงที่ปักอยู่บนทุกส่วนของร่างกายของเธอ เธอไม่ต้องเดาอีกต่อไปว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น สิ่งนี้อธิบายได้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บเช่นกัน น่าเสียดายที่เธอจำอะไรไม่ได้

ขณะนั้น เสียงของแมรี่ก็ดังขึ้นจากนอกห้องนอน “แอริ ตื่นหรือยัง? นายท่านบอกให้ฉันมาทำความสะอาดหลังจากที่เธอตื่น”

แอเรียนสงบสติอารมณ์และแสร้งทำเป็นเมินเฉยขณะที่เธอเปิดประตู

แมรี่ยิ้มอย่างมีเลศนัยทันทีที่เห็นเธอ "นายท่านเป็นห่วงเธอมาก ท่านขอให้ฉันรอให้เธอตื่นก่อนที่จะทำความสะอาดห้อง เขากลัวว่าฉันจะรบกวนการนอนของเธอ เธอดื่มเยอะมากเมื่อคืน นายท่านเป็นคนพาเธอขึ้นห้องและอาบน้ำให้เธอ ท่านเป็นคนค่อนข้างเกรงใจเนอะ”

แอเรียนไม่สามารถทำให้ตัวเองยิ้มได้ ร่างกายของเธอรู้สึกอึดอัดมาก ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงบอกว่าการดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไปจะทำให้เกิดปัญหาร้ายแรง “ถ้าอย่างนั้น… คุณสามารถไปทำความสะอาดได้เลย หนูจะลงไปกินข้าว”

แมรี่ฮึดฮัดตอบกลับแล้วเดินไปที่ถังขยะที่มุมห้อง นอกเหนือจากกองทิชชู่แล้วในถังขยะก็ไม่มีอะไรอีก แอเรียนเหลือบมองเห็นมัน จู่ ๆ หัวใจของเธอก็เต้นรัวเมื่อเห็นว่ามาร์คขอให้แมรี่ทำความสะอาดห้องนั่นหมายความว่าห้องนี้ยังไม่ได้รับการทำความสะอาดก่อนช่วงเวลานี้ ทำไมถึงไม่มีถุงยางอนามัยในถังขยะ? เมื่อคืนพวกเขาไม่ได้ใช้การคุมกำเนิดเลยหรือ?