เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 428

มาร์คส่ายหัว "ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงพวกเขาหรอก เขาจะไม่ทำอะไรโดยประมาทแม้ว่าเขาจะไม่ส่งเธอกลับบ้านก็ตาม”

แอเรียนไม่ได้กังวลขนาดนั้นเมื่อรู้ว่าทิฟฟานี่อยู่กับแจ็คสัน เธอกังวลเพียงว่ามันจะอันตรายเนื่องจากทั้งคู่เมาแล้ว “โอเค… เอ่อ… คุณเคยไปที่บาร์นั้นบ่อย ๆ ใช่ไหม? คนที่นั่นดูเหมือนจะคุ้นเคยกับคุณ…” แน่นอน ผู้หญิงเจ้าชู้คนนั้นจับเนื้อต้องตัวเขาอยู่แล้ว!

"หึงเหรอ?" มาร์คถามแทนที่จะตอบ

“ไม่ใช่ซะหน่อย! นอนกันเถอะ” แอเรียนปฏิเสธพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

มาร์คปรับตำแหน่งของพวกเขาและรับแอเรียนเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างเต็มที่ “พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปพักผ่อนในวันหยุด เธอห้ามปฏิเสธ” เขาเคยคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว ด้วยการเลิกราของอีธานและทิฟฟานี่ เขาทำได้เพียงชะลอเรื่องต่าง ๆ พาแอเรียนไปที่อื่นและป้องกันไม่ให้เธอติดต่อกับอีธานและจดหมายนั้น เขาจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ได้ในการยืดเรื่องนี้ออกไป

แอเรียนไม่ได้ปฏิเสธเขา แต่เธอมีเงื่อนไขเช่นกัน “เราพาทิฟฟานี่ไปด้วยได้ไหม? เธอเพิ่งเลิกกับอีธาน ดังนั้นเธอจึงต้องการหนีจากความฟุ้งซ่านด้วย นอกจากนี้… มันจะอึดอัดถ้าฉันต้องไปกับคุณคนเดียว เราทำเช่นนั้นได้ไหม?”

มาร์คตกลงหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "โอเค…"

เขากลัวว่าเธอจะไม่อยากไป ตราบใดที่เธอตกลงที่จะไปจากที่นี่กับเขาชั่วคราว ไม่ว่าแต่ทิฟฟานี่ เขาจะตอบตกลงแม้ว่าพวกเขาจะต้องเอาข้าวปั้นไปด้วยก็ตาม

เมื่อเทียบกับความสะดวกสบายของพวกเขา แจ็คสันกำลังตกนรก บ้านของเขาเป็นหลังเดียวที่ยังสว่างไสวในบรรดาวิลล่าอื่น ๆ ใน ไวท์ วอเตอร์ เบย์ ทิฟฟานี่อาเจียนตั้งแต่เธอมาถึงและเขาก็ได้แค่ช่วยเธอพยุงอย่างดีเท่านั้นเพราะกลัวว่าเธอจะตกโถส้วม...

หลังจากอาเจียนจนหมดตัว ทิฟฟานี่ก็รังเกียจตัวเองและยืนกรานที่จะอาบน้ำ แจ็คสันรอเธออยู่ที่ประตูโดยถือเสื้อคลุมอาบน้ำรอ เมื่อใดก็ตามที่ไม่มีเสียงมาจากห้องน้ำเขาก็จะเคาะประตูจนกว่าเขาจะได้รับคำตอบจากเธอ

ทันใดนั้นเมื่อได้ยินเสียงแปรงฟันข้างในห้องน้ำ แจ็คสันก็หวั่น “อย่าบอกนะว่าคุณใช้แปรงสีฟันของผม!”

ทิฟฟานี่ที่คลุมผ้าขนหนูอยู่เปิดประตูเล็กน้อยและโผล่หัวออกมา ยังมีฟองยาสีฟันสีขาวอยู่ในปากของเธอ “แปรงสีฟันของคุณเหรอ? นี่บ้านฉันไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่เป็นไร… แปรงฟันไปเถอะ ผมเพิ่งเปลี่ยนแปรงสีฟันพอดี ตราบใดที่คุณไม่ติดที่ว่าผมเคยใช้มันมาก่อน…”

เมื่อเห็นว่าเธอนั่งทำท่าทีวาาจะนอนบนโซฟาแจ็คสันจึงปิดไฟและเดินไปที่ห้องนอนของเขา เขาไม่ชอบนอนบนโซฟาอยู่แล้ว นี่คือสิ่งที่ดีที่สุด เมื่อเข้ามาในห้องเขาก็เห็นว่าผ้าห่มถูกเตะลงไปกองกับพื้น เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ และเข้านอน ก่อนที่เขาจะหลับสนิท ทิฟฟานี่ก็เข้ามาอีกครั้ง “เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าผ้าห่มอยู่กับคุณ…”

ด้วยความไม่สามารถรั้งตัวเองได้อีกต่อไปแจ็คสันดึงเธอลงไปที่เตียง “ถ้าคุณเอะอะอีกครั้งผมจะไม่ใจดีแล้วนะ!”

ทิฟฟานี่ยั่วโมโหเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “ถ้าอย่างนั้นก็อย่าใจดีสิ… ฉันรู้ว่าคุณสู้มันได้เพราะคุณเก่งเรื่องนั้นมาก ลองทำอะไรฉันสิ?”

คำพูดที่ไม่หยุดหย่อนของเธอทำให้แจ็คสันเสียหลักขณะที่เขาขยับไปข้างหน้าเพื่อหยุดปากของเธอด้วยปากของเขา เขารู้สึกหงุดหงิดและกระสับกระส่ายเล็กน้อย แต่เมื่อริมฝีปากของเขาสัมผัสกับปากนุ่ม ๆ ของเธอ ท้องน้อยของเขาก็เกร็งขณะที่มือของเขาเลื่อนไปที่เอวของเธออย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเขาเห็นแอเรียน เขาคิดว่าเธอมักจะผอมและดูอ่อนแอ แต่เธอก็ดูสดใสในความสวยของเธอ สำหรับทิฟฟานี่แล้ว เมื่อมองแวบแรกเธอไม่ได้สวยจนน่าทึ่ง แต่ยิ่งเขามองเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสวยขึ้นเท่านั้น เธอเป็นคนรูปร่างธรรมดา แต่กลับมีความรู้สึกผอมเมื่อเขาสัมผัสเธอ

บางทีอาจเพราะเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองไม่สามารถขยับตัวได้อีกต่อไปทิฟฟานี่จึงเริ่มดิ้นรน “อืมมม… ปล่อย… ปล่อย…”