เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 437

แม่บ้านทรุดตัวเข้ามุม กลัวเกินกว่าจะพูดอะไร เธอให้จดหมายนั้นกับแอเรียนแต่ไม่คิดว่าจะทำให้เกิดความโกลาหลเช่นนี้ เฮนรี่และแมรี่วิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นและเห็นทั้งหมด ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ ผู้รับใช้อย่างพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้

มาร์คค่อย ๆ เดินไปที่โซฟาและนั่งลง ใบหน้าของเขายังคงนั่ง เขายกมือที่สั่นขึ้นวางบนหน้าอกของเขา เขารู้สึกราวกับว่ามีมีดพันเล่มแทงทะลุหัวใจของเขา สิ่งหนึ่งที่เขากลัวที่สุดได้เกิดขึ้นในที่สุด…

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เขาบังคับตัวเองให้หายใจคงที่ “ส่งคนตามเธอไป ให้แน่ใจว่าเธอปลอดภัย…”

เฮนรี่ตกลงและเรียกบอดี้การ์ดมาคนนึงก่อนที่จะจากไปอย่างรวดเร็ว

แอเรียนตัวคนเดียว ทิฟฟานี่เป็นคนเดียวที่เธอสามารถพึ่งพาได้ เธอเดินไปที่สี่แยก โบกรถแท็กซี่ และบอกที่อยู่แก่คนขับ เธอไม่ได้สังเกตเห็นรถ Rolls-Royce สีดำข้างหลังเธอ

เธอสะอื้นขณะที่เธอเคาะประตูบ้านของทิฟฟานี่เมื่อเธอไปถึง เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขนกระเป๋าและสัมภาระของเธอ

ทิฟฟานี่ตกใจมากเมื่อเธอเปิดประตูออกและเห็นแอเรียน “เกิดอะไรขึ้นแอริ? มาร์คทำอะไรเธอ?”

เธอพูดไม่ได้ เธอฝังศีรษะของเธอไว้ในอ้อมแขนของทิฟฟานี่ ร้องไห้และสะอื้นอย่างดัง เธอคิดว่าเธอสามารถมีชีวิตที่ดีกับมาร์คได้ และทุกอย่างกำลังพัฒนาไปสู่ทิศทางที่ดี เขาจะปล่อยให้เธอเรียนรู้ที่จะรักเขา และเธอก็พยายามจริง ๆ ทั้งหมดกลับเป็นเพียงความสงบก่อนพายุจะมา เขาวางแผนทั้งหมดไว้นานแล้ว!

ที่ด้านล่าง เฮนรี่โทรหามารืค “นายท่าน นายหญิงอยู่กับคุณเลน”

เสียงของมาร์คจากปลายสายฟังดูหอบเหนื่อย “ให้ใครสักคนคอยตามเธอไปทุกที่ที่เธอไปและรับรองความปลอดภัยของเธอตลอด 24 ชั่วโมงทุกวัน จัดการให้เรียบร้อยแล้วค่อยกลับบ้าน…”

เฮนรี่ถอนหายใจ เขาบอกให้บอดี้การ์ดคอยอยู่ที่นั้นก่อนจะขับรถออกไป

เธอล้วงเข้าไปในตู้เสื้อผ้าของเธอและรู้ทันทีว่าลิเลียนได้ทิ้งเสื้อผ้าของเธอไปหมดแล้ว เพราะลิเลียนบอกกับเธอว่าไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บของเก่า ๆ จากอดีตไว้ พวกมันจะนำโชคร้ายมาให้เมื่อพวกเขาย้ายเข้าบ้านใหม่ เธอทำอะไรไม่ถูก เธอยังไม่ได้ซักเสื้อผ้าที่เธอนำไปซานย่าด้วย ดังนั้นตอนนี้เธอจึงไม่เหลืออะไรให้ใส่

เมื่อเห็นดั่งนั้น แอเรียนจึงชี้ไปที่กระเป๋าสัมภาระที่เธอนำติดตัวมาด้วย “ฉันมีเสื้อผ้าอยู่ในนั้น ฉันไม่ตั้งใจจะกลับไป ฉันเลยคว้ากระเป๋าสัมภาระใบนี้ทันที… ฉันลืมเรื่องข้าวปั้นไปเลย… หวังว่ามาร์คจะไม่ทำอะไรมัน…”

“มันไม่เป็นไรหรอก” ทิฟฟานี่ปลอบ “ถ้าเขาโหดร้ายพอที่จะฆ่าแมว… เขาก็สมควรตายจริง ๆ”

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ทิฟฟานี่ก็คว้ากุญแจและโทรศัพท์ของเธอและเดินออกจากประตูไป วันนี้ร้านสะดวกซื้อชั้นล่างปิดเร็ว เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินทางต่อไปเพื่อหาซื้อของ

บอดี้การ์ดที่มาร์คมอบหมายให้ดูแอเรียนคิดว่าเธอคือแอเรียน เพราะเธอสวมเสื้อผ้าของแอเรียนและตอนนั้นมันก็มืด เมื่อเขารู้ตัวว่าเขาคิดผิด เขาก็กลับไปยืนเฝ้าอยู่ใกล้ ๆ