เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 449

แอเรียนพยักหน้า “ใช่ ทิฟฟ์บอกว่าเธอจะไปกับฉัน เรากำลังวางแผนที่จะเปิดร้านขนมแต่เรายังไม่แน่ใจ หากทุกอย่างล้มเหลวเราจะหางานทำและเลี้ยงตัวเอง”

เมื่อได้ยินว่าทิฟฟานี่จะไปด้วย รอยยิ้มบนใบหน้าของแจ็คสันก็จางลง “โอ้… พวกคุณสาว ๆ คิดหรือยังว่าจะไปที่ไหนกัน?”

แอเรียนส่ายหัว "ยัง เราไม่ได้รีบร้อน มันกะทันหันเกินไป และเรายังไม่ได้ตัดสินใจอะไรมากด้วย เอ่อ คุณขอให้มาร์คคืนข้าวปั้นให้ฉันได้ไหม? ฉันต้องเอามันไปด้วย มาร์คไม่ชอบมัน”

จู่ ๆ แจ็คสันก็คิดว่าเพื่อนสนิทของเขาน่าสงสาร สำหรับแอเรียน มาร์คมีค่าน้อยกว่าแมวเสียอีก “เธอไม่คิดจะเอาผู้ชายคนนั้นด้วยเหรอ? เอาแค่แมวเหรอ?”

แอเรียนตอบอย่างจริงจังว่า “หยุดล้อเล่นได้แล้ว ฉันไม่ต้องการมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกตลอดชีวิตที่เหลือของฉัน ฉันจะไม่เปิดเผยต่อสาธารณะว่าพ่อของฉันเป็นผู้บริสุทธิ์ ฉันจะไม่ตรวจสอบคดีอีกครั้งและเปิดโปงเขา ฉันแค่ไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กับเขาได้อีกต่อไปจริง ๆ”

แจ็คสันเกาหัวและถามเธอว่า “แล้วถ้า… ถ้าจริง ๆ มาร์คไม่ใช่คนที่ทำอย่างนั้นล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันเป็นเพียงความเข้าใจผิดที่เศร้าโศกที่ไม่ได้ปรับความเข้าใจกันระหว่างคุณและเขา?

แอเรียนไม่เคยพิจารณาถึงความเป็นไปได้เหล่านี้ “ไม่มีคำว่าถ้า จัดการกับขนมให้ฉันด้วย ฉันจะไปงีบล่ะ”

เมื่อเห็นเธอปิดประตูห้อง แจ็คสันก็โทรหามาร์คและพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า “เจ้าหญิงน้อยของนายไม่ยอมรับน้ำใจของนายและขอให้ฉันจัดการกับของหวานด้วย และเธอให้ฉันขอแมวจากนายด้วย”

ในสาย มาร์คเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “บอกเธอว่าฉันไม่ให้”

แล้วสายก็สิ้นสุดไป

แจ็คสันถอนหายใจยาวและเอนกายลงบนโซฟาเพื่อกินของหวานทีละหนึ่งช้อนเต็ม ๆ ใบหน้าของเขาไม่มีความสุขเลย เขาแบกรับความยุ่งยากทั้งหมดไว้คนเดียว เขาเคยเป็นผู้ชายที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระมาโดยตลอด แต่ต่อจากนี้ไป อย่างน้อยหนึ่งเดือน เขาต้องกลับบ้านตรงเวลาเพื่อทำอาหารเย็นทุกวันและไม่สามารถออกไปสนุกได้อีก มันเป็นการทรมานอย่างแท้ที่สุด! ถ้าแอเรียนจากไปจากที่นี้ คนที่จะทรมานเขาต่อก็คือมาร์ค

…

สำหรับตอนนี้ ทิฟฟานี่ไม่ได้วางแผนที่จะบอกลิเลียนว่าเธอกำลังจะจากไป เธอเก็บไว้บอกในภายหลัง วันนี้เป็นหนึ่งในวันที่แตกต่างสำหรับลิเลียนเพราะเธอไม่ได้ออกไปเล่นไพ่นกกระจอก แต่พาทิฟฟานี่ไปเยี่ยมบ้านใหม่ของพวกเขาในตอนบ่ายแทน มันยังอยู่ระหว่างการปรับปรุงจึงไม่มีอะไรให้ดูมากนัก แต่มันจะเป็นบ้านในอนาคตของพวกเขา

ลิเลียนพึมพำอะไรบางอย่างและลงลิฟต์ไปพร้อมกับทิฟฟานี่

ทิฟฟานี่ไปที่ทางแยกเพื่อรออีธานต่อเมื่อเธอเห็นรถของลิเลียนออกไปแล้ว อีธานรอเธออยู่ในรถอยู่แล้ว เธอบังคับตัวเองให้ซ่อนความไม่เต็มใจและความกลัวในตัวเธอก่อนที่จะเปิดประตูออกและลงไปนั่งที่เบาะหลัง "นายต้องการอะไร?"

อีธานมองเธอจากกระจกมองหลังด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เขาแต่งตัวดีและดูอ่อนโยน ราวกับทายาทผู้ใจกว้างและชอบธรรมของตระกูลที่ร่ำรวย “อย่าทำเกินจริงไปหน่อยเลย ฉันแค่อยากจะเลี้ยงอาหารเธอ ฉันรู้ว่าเธอปฏิบัติตัวดีและไม่ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ฉันจะรักษาสัญญาของฉันเช่นกันและจะไม่ทำให้ชีวิตของเธอน่าสังเวช”

ทั้งคู่ไม่มีปฏิสัมพันธ์ระหว่างทาง จนกระทั่งรถหยุดจอด ทิฟฟานี่ค้นพบว่าที่นี่เป็นที่อยู่เก่าของเธอ ซึ่งเป็นบ้านที่ธนาคารยึดคืนหลังจากที่ครอบครัวของเธอล้มละลาย เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าอีธานจะประมูลมัน เธอจับที่จับประตูรถ “นายพาฉันมาที่นี่ทำไม? นี่คือบ้านของนายแล้วใช่ไหม? เราไม่ได้ไปทานอาหารเย็นกันเหรอ? เรามาทำอะไรที่นี่?”

อีธานอธิบายอย่างอดทนว่า “ฉันซื้อบ้านหลังนี้ให้เธอ เธอโตมาที่นี่ ดังนั้นเธอน่าจะคิดถึงมัน ฉันพาเธอมาที่นี่เพื่อทานอาหารเย็น ต้องตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ? ลงมาสิ"

ทิฟฟานี่ไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำว่าอีธานอาจจะเปลี่ยนไปเป็นอีกคนเมื่อเข้าไปในบ้าน ทิฟฟานี่กล่าวว่า “เราไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารก็ได้ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียวกับนาย!”