เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 453

“จงใจเลือกเวลาที่ฉันไม่อยู่เพื่อกลับมา... เธออยากจะหลีกเลี่ยงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าเธอกำลังจะจากไป อย่างน้อยเธอควรบอกลากัน“

การแยกแยะอารมณ์ในน้ำเสียงของเขาเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ แต่ภายใต้สีหน้าที่สงบนิ่งของเขา

มีความทุกข์ทรมานที่ยิ่งใหญ่อยู่

เธอไม่ได้หันหลังกลับเพราะเธอไม่แน่ใจว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร เธอควรจะพูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมาและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร?

หลังจากที่เธอเงียบไปสักพัก เขาก็หยิบกระเป๋าของเธอและลงไปข้างล่าง

สิ่งนี้ทำให้เธอประหลาดใจ

เธอคิดว่าเขาจะห้ามไม่ให้เธอจากไป จำกัดเธอด้วยทุกวิถีทาง เหมือนคนบ้าที่เขาเคยเป็นมาก่อน และบังคับให้เธออยู่กับเขา เธอยอมรับตามตรงว่าเธอกลัวเรื่องนั้น อย่างไรก็ตาม เธอแปลกใจที่เขาดูสงบ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยที่สุด เธอก็สามารถพูดจาดี ๆ กับเขาได้สักสองสามคำ

แอเรียนทัดผมของเธอไว้ด้านหลังใบหูขณะที่เธอเดินตามเขาลงบันได เธอก้มศีรษะลงและพึมพำ “ฉันแค่เอาของที่เป็นของฉันไป ฉันทิ้งทุกอย่างที่เป็นของคุณไว้บนเตียง คุณกับแมรี่จะใจดีดูแลข้าวปั้นให้ฉันได้ไหม? คุณสามารถแสร้งทำเป็นว่ามันไม่มีตัวตนถ้าคุณไม่มีความสุขกับมัน คุณจะคืนมันให้ฉันเมื่อฉันกลับมาในอนาคตไหม?”

มาร์คพยักหน้าโดยไม่ตอบอะไร ใต้ดวงตาที่สงบนิ่งของเขามีน้ำตาคลื่นลูกใหญ่ เขาไม่มีทางสื่อสารกับเธอนอกจากแสร้งทำเป็นว่าทุกอย่างปกติดี แม้ว่าเขาจะส่งเธอไปตามทางของเธอ เขาก็ทำได้เพียงพูดกับเธอเพียงไม่กี่คำเท่านั้น

เขาวางสัมภาระของเธอไว้ที่ด้านหลังรถของเขา “ฉันจะขับไปส่งเธอ”

แอเรียนต้องการปฏิเสธข้อเสนอของเขา แต่เธอไม่ทำ เธอคิดว่ามันเป็นการสร้างความทรงจำครั้งสุดท้ายกับเขา ความทรงจำนี้เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ความสุภาพอ่อนโยนแบบนี้ไม่ได้มาง่าย ๆ และเธอได้ปรารถนามันมาโดยตลอดตั้งแต่ที่ยังเด็ก…

แมรี่และเฮนรี่อุ้มข้าวปั้นพลางยืนอยู่ที่ทางเข้าประตูและมองดูพวกเขาจากไป ในที่สุดแอเรียนก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอเอื้อมมือออกไปนอกหน้าต่างตามท้องถนนอันเงียบสงบ ใบไม้ร่วงหล่นจากกิ่งไม้ท่ามกลางสายลมในฤดูใบไม้ร่วงพลางหมุนวนไปในอากาศชั่วครู่ก่อนจะร่อนลงสู่พื้นดิน นี่แหละชีวิต

สุดท้ายแล้วใบไม้เหล่านั้นก็จะกลายเป็นปุ๋ย และอยู่กับต้นไม้ใหญ่ตลอดฤดูหนาวอันขมขื่น จากนั้นในฤดูใบไม้ผลิของปีถัดไป ต้นใหม่ก็จะเกิดขึ้น

มาร์คชำเลืองมองเธอผ่านกระจกมองหลังเป็นครั้งคราว เพื่อเก็บภาพของเธอไปเป็นความทรงจำของเขา ความโหยหาในสายตาของเขาลึกยิ่งขึ้นเมื่อพวกเขาขับรถไกลออกไปจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ คำพูดมากมายที่เขาอยากจะพูดติดอยู่ที่มุมปากของเขา ขู่ว่าจะหลุดปากออกไป แต่เขากลับกลืนมันลงไป เขารู้ว่าเขาไม่สามารถเปลี่ยนใจเธอได้

ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกเมื่อเธอเดินเข้าไปในบ้านและปิดประตู เธอรั้งตัวเองไม่ได้ เธอเปิดมุมม่านออกเล็กน้อยและแอบมองออกไปนอกหน้าต่าง ร่างของชายผู้นี้สูงและน่าประทับใจเหมือนเคยภายใต้ดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วง เขาหล่อเหลาและสง่างามเหมือนครั้งแรกที่เธอเห็นเขาเมื่อเธออายุเพียงแปดขวบ เขาทำให้เธอประทับใจมาตลอดในช่วงครึ่งแรกของชีวิตของเธอ

เขาเคยเป็นทุกอย่างของเธอ ตอนนี้เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการโยนทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับโลกของเขาทิ้งไปและมุ่งหน้าไปยังจุดเริ่มต้นใหม่ เธอไม่รู้ว่าการเริ่มต้นโดยปราศจากเขานั้นสามารถถือเป็นจุดเริ่มต้นได้หรือไม่ หรือเป็นเพียงความพยายามอันน่าเศร้าที่จะหลบหนีเขาและยุ่งเหยิงคนเดียวไปตลอดชีวิต

เธอเอามือปิดปากขณะที่รถของมาร์คขับออกไปลับสายตาก่อนที่จะมองไปที่อื่น ลำคอของเธอสำลักเสียงร้องไห้ที่ไร้เสียง น้ำตาที่ส่องประกายระยิบระยับและโปร่งแสงก่อตัวเป็นหยดชื้นบนชุดสีขาวบริสุทธิ์ของเธอ

ในวันที่แอเรียนและทิฟฟานี่จะจากไป มาร์ค แจ็คสันและเอริกพากันไปไนท์คลับอีกครั้ง พวกเขารวมตัวกันและมีฉันทามติที่จะไม่เรียกพนักงานต้อนรับในบาร์มา

หนุ่มโสดที่เพรียบพร้อมสามคน ซึ่งทั้งหมดแทบจะเทียบเท่าราชวงศ์ เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจของทุกคน ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนก็ตาม ผู้หญิงในไนต์คลับต่างน้ำลายสอ บางคนถึงกับรวบรวมความกล้าพอที่จะมาจีบพวกเขา แต่พวกเธอถูกเอริกไล่ไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาเมาแล้วเอริกก็จ้องไปที่แอลกอฮอล์ในแก้วเหล้าแล้วถามว่า “ฉันเข้าใจการกระทำของมาร์คนะ ตอนนี้เขาคงจะรู้สึกหดหู่ใจ แต่ทำไมนายถึงทำตามเขาล่ะ แจ็คสัน? ปกติป่านนี้นายมักจะเมาโดยควงผู้หญิงข้างละคนไปแล้ว"

แจ็คสันหัวเราะเบา ๆ “ฉันขออยู่แบบนี้เป็นเพื่อนมาร์คไม่ได้เหรอ? มันไม่เหมาะสมที่จะเมาเมื่อพี่ชายของฉันกำลังผิดหวัง เรามาที่นี่เพื่อดื่มให้กับเขาเท่านั้น เลิกพยายามจะนินทาฉันเสียทีเถอะน่า”

มาร์คเหลือบมองแจ็คสันแต่ไม่ได้เรียกเขา มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน แจ็คสันกำลังจะเปลี่ยนแปลงตนเองใหม่