เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 131

ตอนที่ 131 แค่ช่วยเธอ2

โทมัสยิ้มอย่างกระหยิ่มกระหย่อง ดวงตาสีฟ้าเบนไปที่กู้ฮอนแล้วตอบยิ้มๆ “ฮ่ะ ๆ ตาถึงจริงๆ! บนตัวของสาวงามตะวันออกคนนี้ยังสวมสร้อยราคาเทียบเท่าเมืองเมืองหนึ่งด้วยนะครับ...”

กู้ฮอนตะลึง จ้องโทมัสอย่างดุร้าย!

เห็นชัดๆว่าสร้อยที่เธอสวมไม่ได้มีราคาขนาดนั้น มาตอนนี้ยังเอามันมาเล่นตลกอีก หลอกลวง!

เจ้าเศษเดนคนนี้!

เธอเม้มปาก โกรธจนพูดอะไรไม่ออก

แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ผู้ชมคนนั้นได้ฟังว่าเธอสวมสร้อยราคาสูงขนาดนั้นก็ตาโตเป็นไข่ห่านอย่างดีใจ-----

“สองแสนดอลล่า!”

“ห้าแสนดอลล่า!”

“ผมให้หนึ่งล้านดอลล่า...”

วินาทีนั้นท่ามกลางผู้หญิงทั้งสี่ราคาของเธอก็ไต่ขึ้นจนสูงสุด

โทมัสยิ้ม แววตาเต็มไปด้วยความโลภ!

อยู่ ๆ เสียง ‘ปัง’ ก็ดังสนั่น!

ดังจนราวกับลานกล้างแห่งนั้นถูกเขย่า!

ทุกคนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

หัวคิ้วของโทมัสย่นเข้าหากันแน่น

ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใดๆ ด้านล่างลานกว้างก็ปรากฏทางออกของแต่ละที่ จากนั้นผู้คนในชุดทหารกลุ่มหนึ่งก็ทะลักออกมา-----

“ห้ามใครขยับ! พวกคุณได้ถูกล้อมไว้หมดแล้ว!”

ต่อมาทั้งสนามก็มีเสียงกรีดร้องแหลม วิ่งพล่านจ้าละหวั่นราวกับหนูติดจั่น

โทมัสเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วคิดจะหนีไปในกลุ่มคน

ท่ามกลางความอลหม่าน ได้ยินเพียงเสียงปืนดังขึ้น “อา...” ทุกคนตกใจจนเงียบลง ขดอยู่ที่เดิมของตนไม่กล้าขยับ!

ร่างของกู้ฮอนเกร็งขึงจนค่อยๆแข็งไปแล้ว

จากนั้นดวงตาแวววาวของเธอก็ลืมขึ้นมองเห็นกลุ่มคนในเครื่องแบบทหารที่ทะลักเข้ามากำลังจัดแถวอย่างรวดเร็ว แบ่งเป็นสองแถว เหลือตรงกลางเป็นทางเดินหนึ่งสาย

ใบหน้าเย็นชา เคร่งเครียด ตั้งมั่นเข้าสู่สายตาของเธอ พุ่งเข้าไปกลางใจของเธออย่างรุนแรง...

เป่หมิงโม่-----

ต่อมากู้ฮอนถึงค่อยระลึกขึ้นได้ วันนี้ผู้ชายคนนี้สวมชุดสักซิโด้สูงศักดิ์หรูหรา ตอนที่ย่างก้าวมาหาเธอทีละก้าวนั้นความหวาดกลัวทั้งหมดของเธอก็ถูกปัดเป่าหายในทันที คล้ายกับว่าจมลึกเข้าไปในโคลนเหนียว นับตั้งแต่นั้นเธอก็เข้าใจขึ้นมา เป่หมิงโม่ ชื่อนี้ได้สลักลึกเข้าไปในกระดูกของเธอจนไม่สามารถถอนออกมาได้แล้ว

เขามาตรงหน้าเธอ พัดพาลมเย็นมาสายหนึ่ง ปลายนิ้วเย็นเฉียบสัมผัสหน้าผากขาวซีดของเธอ

ที่สัมผัสได้ ก็คือน้ำตาร้อนลวกของเธอ

“ไม่ได้บอกไปแล้วเหรอว่าห้ามไปไหนซี้ซั้ว?”

ตอนที่เขาเอ่ยประโยคอันงดงามนี้ด้วยน้ำเสียงราวกับเชลโล่ ยามที่ความอ่อนโยนนั่นปัดผ่านใบหูของเธอ-----

กระทั่งออกมาจากสนาม ม่านราตรีปกคลุม สายลมเย็นพัดผ่าน

เป่หมิงโม่ชำเลืองมองคนในอ้อมกอดของตนที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุดก็เอ่ยเสียงเย็นอย่างไม่สบายใจออกมาอีกครั้ง-----

“กู้ฮอน คุณตกใจกับเรื่องแค่นี้เองงั้นรึ?”

กู้ฮอนเกือบสำลักในลำคอ เหลือบตาแดงราวกับกระต่ายตัวน้อยขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคนนั้นที่อยู่เหนือหัว “คุณ...คุณลองถูกคนมัดไว้กับเสา ถูกกระทิงชนจนตายหรือไม่ก็ถูกคนเอาไปขายดูสิ...ลองดูหน่อยว่าคุณจะตกใจแค่ไหน...ฮือ...”

เขาเงียบลง ไม่เอ่ยวาจา

ทำเพียงกอดเธอแน่นขึ้น

กู้ฮอนค่อยๆสงบลง ขดอยู่ในอ้อมกอดของเขา พอได้ฟังเสียงจังหวะหัวใจเต้นหนักแน่นร่างกายที่สั่นเทาขดเกร็งก็เริ่มผ่อนคลายลง

นิ้วมือกำสร้อยคอที่ห้อยอยู่ในอก เธอเหลือบตาขึ้นมองหนวดหรอมแหรมที่เริ่มขึ้นตามคางของเขาอย่างแค้นเคือง-----

“ฮึ ยังกล้าห้ามฉันถอดมันอีก! เป่หมิงโม่ ฉันถูกสร้อยเส้นนี้ของคุณทำเอาเดือดร้อนไปหมดแล้ว!”

เขาหรี่ตา ท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรีเช่นนี้กลับมีประกายวาดผ่าน

เขาอุ้มเธอเดินต่อไป ไม่ยอมเอ่ยคำเช่นเดิม

ราวกับเธอเองก็คุ้นชินนิสัยเย็นชาพูดจาน้อยคำของเขาแล้ว ก็เลยพูดพร่ำต่อไป “วิศวกรอัจฉริยะ V.Q อะไรกัน! ไม่รู้ก็ไม่ต้องพูดออกมา! เดี๋ยวก็พูดว่าราคาเท่าเมือง เดี๋ยวก็พูดว่าไม่คุ้มตังค์...เฮ้อ เป่หมิงโม่ ต่อให้คุณห้ามไม่ให้ฉันถอดมันออก แต่ก็ควรบอกฉันหน่อย การที่ฉันสวมมันแบบนี้มันมีประโยชน์อะไร? ฉันไม่อยากถูกมันทำลำบากอีกครั้งแล้ว...ไม่ใช่บอกว่ามันเสียรูปเสียร่างไปแล้วเหรอ อย่างกับเครื่องมือความตะ...”

คำว่า ‘ตาย’ ยังไม่ทันออกมาจากปาก ทันใดนั้นกลีบปากเย็นชืดก็ปิดเธอแน่น

“อื้อ...”