เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 135

ตอนที่ 135 วาดภาพริมชายหาด2

เขาทำเริ่มทำหน้าโมโห เป็นใบหน้าที่ตลกดีจริงๆ

“เอ้อโม่…” เธอบีบแก้มตัวเองพลางเรียกเขาอีก

ใครจะรู้ ว่านั่นทำให้เขาหันสายตาอันเฉียบคมมาหาเธอ!

“อ่า…” เธออมน้ำทะเลเข้าไปนิดนึงพลางตะโกน “โม่เอ๋อ…”

เขายังคงแข็งเป็นหินเหมือนเดิม แต่นิ้วของเขานั้นดังกรอบแกรบ

กู้ฮอนถอนหายใจ เธอยอมแพ้กับความน่าเบื่อของเขาแล้ว

เธอกลอกตาพลางบ้วนน้ำที่อมไว้ออกมา

“เอ๋อ…”

ฟั่บ~

เป่หมิงโม่โกรธจัด

ตาของเขาจ้องเขม็งไปที่กู้ฮอนพลางพูดกัดฟัน “ตะโกนอีกสิ!”

โอ้! สุดท้ายเขาก็ตอบโต้แฮะ! พอกู้ฮอนได้ยินอย่างนั้นก็ระรื่นขึ้นมาทันที!

เธอยิ้มเหมือนหมา พลางคลานเข้าไปหาเขา

เธอคลานเข้าไปกอดขาเขา ขนหน้าแข้งของเขาให้ความรู้สึกนุ่มนวล ดูเหมือนว่าขาที่เจ็บของเขาจะหายดีแล้ว

เธอกอดขาเขาพลางพูดอย่างน่าสงสาร “อย่าดุเลยนะ อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจอ่า ใครจะเอาชีวิตตัวเองมาล้อเล่นได้ จริงไหม~”

เป่หมิงโม่มองเธอพลางสะบัดขาออก “ออกไปเลย!”

เธอลูบขนหน้าแข้งเขาอย่างกับเขาเป็นหมา

“นี่…” เธอหัวเราะพลางเอามือออกจากขาของเขา เธอเข้าไปนั่งยองๆข้างๆเก้าอี้ชายหาดที่เขานั่งอยู่พลางพูด “อย่าโกรธเลยนะ จะทำโทษอะไรฉันก็ได้ ถ้ามันทำให้นายหายโกรธได้น่ะนะ…”

“ทำโทษอะไรก็ได้งั้นเหรอ…” เขาพูดเสียงต่ำ

เธอพยักหน้าอย่างเสียวสันหลัง

เธอรอว่าเขาจะทำโทษเธอยังไงอย่างใจจดใจจ่อ…

“ดี!” เขาพูดพลางหยิบที่วาดรูปอิเล็กทรอนิกส์ขึ้นมา “ถอยออกไปหน่อย ฉันจะวาดรูปเธอ”

“หา วาดรูปฉันเนี่ยนะ” เธอไม่คิดว่าการทำโทษของเขาจะง่ายดายขนาดนี้! เธอคิดอย่างงั้นได้เพียงแค่สองวิเท่านั้นก็พูดขึ้น “โอเคๆ”

จากนั้น กู้ฮอนก็ถอยออกไปจากเขาประมาณสี่ห้าก้าว

“ไกลอีกหน่อย” เขาพูดเสียงเย็น

เธอพึมพำเล็กน้อย พลางทำตามที่เขาบอกอย่างเชื่อฟัง

“นี่เธอเป็นกระต่ายรึไง ค่อยๆก้าวอยู่ได้ บอกให้ถอยไปอีกไง!” เขาสั่งอย่างกับเป็นวาทยกร

แล้วเธอก็เปรียบเหมือนเป็นนักดนตรีที่เล่นได้ไม่ดีอย่างที่เขาสั่ง

เธอขยับออกไปไกลจากเขาพอสมควร “ไกลพอยัง”

เขาไม่พูดไร แล้วหยิบปากกาขึ้นมาเริ่มวาด

พอเห็นอย่างนั้น เธอก็รู้สึกโล่งใจ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

กู้ฮอนก้มหน้าลงมองทรายนุ่มๆอย่างเบื่อหน่าย พลางวาดมือไปมาบนทรายนั่นเพื่อฆ่าเวลา

แสงแดดจากพระอาทิตย์มันยอดเยี่ยมมาก

เธอกวลัวน้ำใส่เข้าตัวเองนิดนึงให้พอรู้สึกสบาย

หึย เธอต้องอยู่แบบนี้อีกสินะ

ขุดอะไรล่ะ นายนี่หาว่าเธอเป็นหมารึไงกัน

พอเธอโผล่หัวขึ้นมา เธอก็พูดกับร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยเสียงแหบแห้ง “น้ำ…”

เขาถอนหายใจ

ทันใดนั้น เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาจากทราย

แล้วเดินกลับไปที่ร่มนั่น

เขาโยนเธอลงกับเก้าอี้ชายหาด พลางหยิบขวดน้ำออกมาจากเป้แล้วเปิดฝาให้เธอดื่ม

อื้มมม~

เธอกลืนน้ำอึกๆอย่างกระหาย

เป็นเวลานาน กว่าเธอจะรู้สึกดีขึ้น

เธอตบแก้มที่ถูกแดดเผาเบาๆพลางมองเขา “นายวาดนานมากเลย วาดดีป่ะเนี่ย”

เธออยากเห็นจริงๆว่าเขาจะวาดเธอออกมาเป็นยังไง

คงสวยน่าดูสินะ ฮิฮิฮิ

เขาเงยหน้าขึ้นมอง พลางส่งที่วาดรูปอิเล็กทรอนิกส์ให้เธอ “ดูเอาเองละกัน”

เธอรับมาดูอย่างตื่นเต้น แล้วปัดหน้าจอไปมา

ในนั้นล้วนมีแต่รูปทางสถาปัตยกรรมเยอะแยะเต็มไปหมด

“โห นี่นายวาดรูปทั้งหมดนี่ภายในเวลาแค่นั้นเนี่ยนะ”

เขาไม่ตอบอะไร พลางดื่มน้ำจากขวดที่เธอพึ่งจะดื่มไปเมื่อกี้นี้

“เป่หมิงโม่… นายเป็นถึงV.Q แต่ทำไมนายถึงไม่วาดโครงการ’หยิง’ด้วยตัวเองล่ะ ทำไมถึงให้บริษัทอื่นวาดแทน” ที่จริง เธออยากจะบอกเขาว่า ถ้าเขาวาดเอง มันจะต้องกลายเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามากแน่ๆ