เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 141

ตอนที่ 141 ตัดขาดสัมพันธ์แห่งทศวรรษกาล2

เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นของมาม่า แต่ทันใดนั้นก็เต็มไปด้วยสภาพห้องที่มีความหรูหรา

และผสมผสานกับน้ำหอมชั้นเลิศของซูยิ่งหวั่น

กลิ่นนั้น........เหม็นเป็นที่สุด

เป่หมิงโม่นั้นไม่อาจจะทนไหว

แล้วก็ยืนขึ้น แล้วก็ไม่ได้มองซูยิ่งหวั่นเลย แล้วก็เดินไปยังห้องอาหาร

แล้วก็มองเห็นลูกชายนั้นถือมาม่าที่ใหญ่กว่าตัวของเขาเอง กินอย่างมีความสุข ทำให้เขานั้นมีสีหน้าที่ไม่พอใจ

“เป่หมิงซิเฉิง ใครอนุญาตให้กินอาหารขยะพวกนี้ ?”

หยางหยางนั้นไม่ได้พูดอะไรแล้ว แต่จมูกนั้นกลับมีเสียงกระแทกออกมา แต่ไม่ได้ออกเสียงดังมากมายแล้วก็กินต่อไป

เชฟนั้นเห็นแบบนี้ ก็เลยเข้าไปพูดว่า “คุณท่าน คุณชายน้อยหิวจนทนไม่ไหว ดังนั้น.....”

เป่หมิงโม่นั้นก็มองไปยังมาม่าที่มันย้อย ทำให้มีสีหน้าที่เริ่มไม่พอใจกว่าเดิม แล้วก็พูดออกมาอย่างตกใจว่า “กินเผ็ดรึ ? ”

หยางหยางก็ขี้เกียจไปสนใจการตกใจของเป่หมิงโม่ มือนั้นก็จับตะเกียบคีบกินอย่างอร่อย เผ็ดจนถึงที่สุดและมีความสุข

ใบหน้าที่น่ารักของเด็กน้อยนั้น เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

เป่หมิงโม่ก็มองเช่นนั้นไม่ขาดสายตา แล้วก็พูดไปถึงเชฟว่า

“ไปเอาตะเกียบและถ้วยมา”

พอฟังแล้ว ก็คิดไปว่าคุณท่านจะอยากลองชิมอาหารรสเผ็ดรึ ?

เชฟก็ไม่กล้าลีลา แล้วก็ไปยังห้องครัวเตรียมของ

หลังจากนั้น ก็อยู่ในสายตาที่ตกใจของเชฟและซูยิ่งหวั่น

ใช้มือไปจับตะเกียบ แล้วก็เดินไปยังถ้วยของเด็กคนนั้น แล้วก็ไปคีบมาม่าออกมา

หลังจากนั้น ก็เอามาไว้ที่ถ้วยของตัวเอง

มองไปหนึ่งรอบ แล้วก็รู้สึกลังเล หลังจากนั้นก็เลยกินเข้าไปดู

ท่าทางการกินนั้นทำให้รู้สึกว่าไม่ได้กินอาหารที่ไร้ราคา แต่เหมือนกับกำลังกินอาหารชั้นเลิศอยู่เช่นนั้น

และแน่นอนว่า เด็กน้อยคนนี้ก็โมโหเป็นที่เรียบร้อย

“ฮึ่ม พ่อเลว มาแย่งอาหารลูกกิน ไม่มีความเป็นผู้ดีสักนิดเลย”

ชัดเจนว่า เป่หมิงโม่นั้นไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ กู้ฮอนและลูกนั้นได้รับความรู้สึกเดียวกัน

ใครจะไปรู้ว่า เป่หมิงโม่นั้นก็มีท่าทางที่บอกว่า ฉันนั้นยอมเสียสละคุณค่าของฉันแล้วมากินมาม่าของคุณนั้น เป็นบุญยิ่งแล้ว

“ฉันจะชิมอยู่สิว่า อาหารขยะทำให้มันน่าดึงดูดขนาดนี้”

หลังจากที่เขานั้นได้ลิ้มลองรสชาติไปแล้ว รสชาติที่เผ็ดเช่นนั้นทำให้เขานั้นมีคิ้วที่ขมวดขึ้น

เชฟได้สังเกตเห็นสีหน้าของเป่หมิงโม่แล้วก็ได้รีบไปเอาน้ำมาให้

“คุณท่าน เชิญ ดื่มน้ำ”

“แล้วใครให้แกนั้นไร้มารยาทขนาดนี้ เรียกคนอื่นว่าไอ้จิ้งจอก” ผู้ชายคนนั้นมีน้ำเสียงที่หนักแน่น ทำให้เด็กน้อยนั้นไม่รู้และเข้าใจ

“ล่อ..ลวงคุณพ่อ นอกจากคุณแม่แล้ว คนอื่นก็คือจิ้งจอกไงล่ะ”

“เป่หมิงซิเฉิง เป็นลูกชาย ไม่ว่าพ่อนั้นจะมีผู้หญิงมากน้อยแค่ไหน ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะแส่เช่นนี้ เข้าใจ ? ” ผู้ชายคนนั้นก็พูดราวกับพูดเรื่องราวของตัวเองเช่นไรเช่นนั้น

แต่ เด็กผู้ชายอายุห้าขวบคนนี้เพิ่งจะห้าขวบ ดังนั้น เขาไม่รู้

สายตาของผู้ชายนั้นเต็มไปด้วยฟืนไฟ เขานั้นบ้าไปแล้วจึงจะมาพูดเรื่องเหตุผลกับเด็กอายุห้าขวบ “แกมันไม่มีแม่ ดังนั้นจิ้งจอกก็ไม่อาจจะเป็นได้”

“ฉันมีแม้” เด็กน้อยนั้นพูดอย่างเต็มปาก

หลังจากนั้นก็ได้กินมาม่าถ้วยนั้นต่อ

ผู้ชายนั้นก็มีสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ซึ่งไม่อยากจะถกปัญหานี้กับลูกชายอีก

ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียง และก็กินมาม่าต่อไป

เลยทำให้เป็นครั้งแรกที่พ่อลูกนั้นกินข้าวด้วยกัน แต่กลับกลายเป็นภาพที่มีความน่ากลัว

เชฟนั้นก็ตกใจอย่างมาก แต่ดีที่ว่าไม่ได้เกิดการปะทะกัน

แต่ซูยิ่งหวั่นนั้น ออกไปตอนไหน ? ไม่มีใครสังเกตเลย

เพียงแต่ บนโต๊ะน้ำชานั้นมีกุญแจวางอยู่

กู้ฮอนในคืนนั้นที่ลงจากเครื่องบิน ก็ได้ไปโรงเรียนเด็กดาว ไปรับเฉิงเฉิงกลับบ้าน

แม่ลูกไม่ได้เจอกันนาน รู้สึกถึงความคิดถึง