เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 159
ตอนที่159เรื่องด่วนมาก2
“ใครจะไปกล้าขโมยแสงอาทิตย์จากหยางหยางลูกน้อยกันล่ะ? แม่จะต้องไปจัดการคนนั้น!” หล่อนใจอ่อน ปลอบลูก “หยางหยางจ้ะ รีบตื่นเร็ว ไปดูพ่อซิว่าเขายังอยู่บ้านไหม?”
“ครับ” หยางหยางขยี้ตา ค่อยๆลุกขึ้นจากตื่น มือกำโทรศัพท์ไว้แน่น
วิ่งเท้าเปล่าออกจากห้อง
กู้ฮอนยังได้ยินเสียงวิ่งปึงปังของลูก
หยางหยางเหมือนนักสืบน้อย ค่อยๆไปหาในแต่ละห้อง “ห้องนั่งเล่นไม่มี ห้องนอนไม่มี ห้องรับแขกไม่มี....ห้องครัวไม่มี ห้องน้ำไม่มี....ห้องอาบน้ำก็ไม่มี! เย้ ในบ้านไม่มีใครอยู่ จบการรายงาน!”
กู้ฮอนฟังเสียงดีใจของเด็กน้อย รู้สึกดีใจตามไปด้วย จากนั้นหล่อนคิดอะไรขึ้นมาได้ เหมือนกับว่าหยางหยางยังไม่ได้ไปหาอีกที่หนึ่ง “ระเบียง ลูกไปดูที่ระเบียงชมวิวซิ!”
หยางหยางถือโทรศัพท์ วิ่งไปที่ระเบียงอย่างรวดเร็ว
จู่ๆกู้ฮอนได้ยินเสียงร้องของหยางหยาง “แงๆ” หล่อนตกใจจนหัวใจเต้นรัว!
รีบพูดถาม: “ลูกเป็นอะไร?”
หยางหยางนิ่งไปสักพักจึงจะตอบกลับ “พ่อ...พ่อ...พ่อตาย...แล้ว....แงงงงง”
กู้ฮอนตกใจจนสั่นไปทั้งตัว กลืนน้ำลายลง
“ตาย ตายแล้ว?”
*
กู้ฮอนวางสาย สีหน้าซีดเจื่อน
เฉิงเฉิงที่นั่งอยู่ด้านข้าง จับมือแม่ด้วยความเป็นห่วง เหมือนเขาได้ยินอะไรบางอย่าง “แม่ ใครตายหรือครับ? พ่อตายแล้วหรอ?”
“เฉิงเฉิง แม่ต้องรีบไปดู ลูกอยู่บ้านดีๆนะ”
“ไม่ แม่ ผมต้องไปด้วย!” เฉิงเฉิงส่ายหน้าเต็มแรง ด้วยสายตาอันมุ่งมั่นและเด็ดขาด “ผมจะต้องไปดูพ่อ!”
กู้ฮอนขมวดคิ้วแน่น มองลูกด้วยท่าทีจริงจัง ในเมื่อพ่อลูกมีความผูกพันกัน หล่อนก็อดใจอ่อนไม่ได้
อีกอย่างเกิดอะไรขึ้นกับเป่หมิงโม่กันแน่ หยางหยางก็พูดได้ไม่ชัดเจน
เรื่องด่วนและร้อนใจมาก!
สุดท้าย หล่อนยอมใจอ่อน “โอเค! งั้นรีบไปเก็บของกับแม่ เอาเสื้อที่แม่เคยซื้อให้ลูกกับหยางหยางไปด้วย”
“ครับแม่!”
*
เมื่อลงจากรถ มาถึงหน้าตึกเย่หยิงอีพิน
หล่อนหยุดครู่หนึ่ง เงยหน้ามองขึ้นไปบนตึกสูง สูดหายใจเข้าลึก จากนั้นกำที่ลากกระเป๋าเดินทางแน่น เดินตรงเข้าไปในตึก....
เพิ่งจะเดินเข้าไปในประตู เจอผู้จัดการยามที่ล็อบบี้ เป็นเพราะก่อนหน้านี้เป่หมิงโม่เคยพาหล่อนมาที่นี่ ดังนั้นเขาจึงยืนตรง โค้งและพยักหน้าให้หล่อนอย่างมีมารยาท
หล่อนรู้สึกกระวนกระวายใจ แต่ก็ฝืนยิ้มให้เขา
หล่อนกวาดมองไปรอบๆมีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกที่ จากนั้นรีบลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในลิฟต์
ในลิฟต์ยังคงมีกล้องวงจรปิด
แต่ทว่า หล่อนก็โล่งอกไปเช่นกัน “ลูกจ๋า พ่อของลูกก็แค่เมาหลับไป ไม่ได้ตายจริงๆ”
“ไม่ตายหรือครับ?” หยางหยางทำเหมือนไม่เชื่อ เดินเข้าไปสะกิดเป่หมิงโม่ที่นอนนิ่งอยู่สองครั้ง
ผู้ชายหื่นกามตัวสูงใหญ่ ตอนนี้ไม่ว่าจะสะกิดจะเรียกยังไง เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ!
หยางหยางแหย่พ่อจนทำให้กู้ฮอนตกใจ รีบอุ้มหยางหยางขึ้นมา “เด็กซน ลูกอยากจะให้พ่อโกรธจนตื่นขึ้นมาตีลูกเหรอ?”
“หึ ใครใช้ให้เขาทำให้ผมตกใจกลัวจนเกือบฉี่ราด ดูสินอนนิ่งเหมือนศพ”
“ชู่ว เบาหน่อย” กู้ฮอนเงยหน้ามองเขา และเหลือบมองเป่หมิงโม่ หน้าคมเข้มของไอ้สารเลวแดงก่ำ ดื่มยังไงให้เมาขนาดนี้ สมน้ำหน้า โดนลูกถีบ!
จากนั้นหล่อนหันไปอุ้มหยางหยางเดินไปที่สวิตช์ไฟ เปลี่ยนรองเท้า ยื่นมีข้างหนึ่งออกมาลากกระเป๋า เดินเข้าไปในห้องของหยางหยาง...
ปั้ง!
ปิดประตู ล็อคให้แน่น
จากนั้นวางหยางหยางลง
“คุณแม่ เป็นอะไร? พ่อยังนอนแผ่อยู่ที่ระเบียงนะ พวกเราไม่ช่วยไปจัดการหน่อยหรอ...” หยางหยางพูดเหมือนจะเก็บขยะไปทิ้ง
“ไม่รีบ” หล่อนยิ้มพลางถอนหายใจ จากนั้นค่อยๆวางกระเป๋าเดินทางลงบนพื้น
นิ้วมือของหล่อนค่อยๆรูดซิปออก ขณะที่กำลังเปิดกระเป๋าออก หยางหยางทำตาโตเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง
“เห้ยยยยย...”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ