เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 16

ตอนที่ 16 ชีวิตของคุณชายน้อยปัญหาก็คือ หยางหยางจำไม่ได้สักนิดว่าตัวเองเคยถ่ายรูปแบบนี้มาก่อน

เจียงฮุ่ยซินเห็นใบหน้าเขาที่ตกตะลึงกับรูปถ่ายบนกำแพง

ก็อดถามด้วยความห่วงไม่ได้ “เฉิงเฉิง หลานคนดีของย่า เป็นอะไรไปจ้ะ”

หยางหยางมองเจียงฮุ่ยซินครู่หนึ่ง

เขากลืนน้ำลายลงคอ แล้วชี้ไปที่รูป และเอ่ยปากขึ้น “นั่นมัน…...”

เพราะเป็นน้ำเสียงของเด็กน้อย จึงแทบไม่ต่างอะไรกับเสียงของเฉิงเฉิงเลย

เจียงฮุ่ยซินพอเห็นหลานชายเริ่มพูด ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน “หลานย่า หลานอยากไปตีกอล์ฟใช่ไหม ให้ลุงสามพาหลานไปเล่นไหมจ๊ะ” พอหยางหยางได้ยินคำว่าไปเล่นเท่านั้น ดวงตาก็ประกายแสงเหมือนกับไข่มุก

เหมือนแมวที่มองเห็นปลาเหมือนหมาที่มองเห็นกระดูกดีใจอย่างกับอุลตราแมนมองเห็นสัตว์ประหลาด

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้านี้ในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น มันเป็นรอยยิ้มแรกในตระกูลเป่หมิง

รอยยิ้มนั้น เป็นรอยยิ้มกว้างมาก

จนเห็นฟันขาวที่เรียงเป็นระเบียบอยู่ในปาก

ดวงตาที่โค้งเป็นเส้นสวยงามเป็นรอยยิ้มที่สวยมากจนเหมือนจะทำให้บ้านเมืองล่มสลายได้

แต่ทว่า รอยยิ้มนี้——

ทำให้เจียงฮุ่ยซินรู้สึกแปลกใจอย่างมาก

หลานชายคนดีของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มให้กับเธอ

เป็นครั้งแรกจริงๆ

จนเธอเคยคิดว่าเป็นเด็กที่ยิ้มไม่เป็นเสียอีก แต่ตอนนี้เขากำลังส่งรอยยิ้มที่สดใสให้กับเธอ มันสดใสจนแทบจะทำให้ตาเธอบอดเลยทีเดียว

เธอรีบดึงไหล่น้อยๆของหลานชายเข้ามา แล้วสวมกอดเขาไว้แน่นคิ้วขมวดเป็นกังวล “เฉิงเฉิง หลานห้ามทำให้ย่าใจหายอีกนะ แม่รู้ว่าเมื่อวานหลานคงน้อยใจ แต่ว่าไม่ต้องกลัวนะ เบลล่าไม่เป็นอะไร มันยังมีชีวิตอยู่ดี ย่าสัญญา ตราบใดที่ย่าอยู่ จะไม่มีใครกล้าทำอะไรเบลล่า” โอ้ หลานของเธอเป็นเด็กดีนี่นาตั้งแต่เด็กเขาก็ได้รับการอบรมสั่งสอนแบบตระกูลผู้ดีตอนเด็กเขาทำตัวเย็นชาเหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิดถึงแม้เฉิงเฉิงจะดูเป็นเด็กที่โตกว่าวัย

แล้วทำไมครั้งนี้ถึงหัวเราะได้น่ารักน่าเอ็นดูไม่มีพิษไม่มีภัยได้ขนาดนี้เฉิงเฉิง......คงไม่ตกใจจนสมองกลับไปแล้วหรอกนะ

หยางหยางถูกเจียงฮุ่ยซินกอดจนแน่น

อืม คุณย่าคนนี้แรงเยอะเสียจริง

ปกติเขามักจะทำหน้าบึ้งงอนแล้วเป็นคนมุดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของแม่กับยาย

จู่ๆกลับมาถูกคุณย่าคนนี้กอด เลยรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยแต่ว่า ก็รู้สึกดีนะและตอนที่หยางหยางถูกกอดแน่นจนเกือบจะหายใจไม่ออกนั้น——

“โฮ่งๆ โฮ่งๆ”

จู่ๆนอกประตูก็มีเสียงหมาเห่าอย่างเศร้าๆดังขึ้น

แม่บ้านวังจูงเบลล่าและยืนอยู่หน้าประตูอย่างระวัง

พอเห็นเจียงฮุ่ยซินกับหยางหยาง ก็รีบทักทายอย่างร้อนรน “อรุณสวัสดิ์ครับนายหญิง อรุณสวัสดิ์ครับนายน้อย”เจียงฮุ่ยซินได้ยินจึงคลายอ้อมกอด หยางหยางสูดหายใจเฮือกใหญ่ และรู้สึกสบายขึ้นมาก“โฮ่งๆ”

เบลล่าที่ยืนอยู่หน้าประตูทำท่าคึกคักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนปกติมันจะไม่ค่อยเห่า พอเห็นหยางหยางมันก็เริ่มเห่าอย่างดุร้ายขึ้น

ผิวที่ยับย่น หน้าย่นที่ดูดุร้ายของมัน

หยางหยางทำสายตาบริสุทธิ์และน่าสงสาร มองไปที่เจียงฮุ่ยซิน

“คุณย่า ผมเปลี่ยนชื่อให้เบลล่าดีไหมครับ”

สายตาแบบนี้ ทำให้เจียงฮุ่ยซินรู้สึกสุขใจอย่างมากหลานคนดีในที่สุดก็มาอ้อนเธอแล้วอ้อนซะน่ารักน่าเอ็นดูเชียว

“ได้ๆๆ ขอแค่เฉิงเฉิงมีความสุข หลานอยากเปลี่ยนเป็นอะไรย่อมได้ทั้งนั้น”

แม่บ้านวังเห็นอย่างนี้ ดวงตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า

หยางหยางเม้มปาก แล้วหัวเราะออกมาหัวเราะอย่างไร้เดียงสา “จากนี้จะเรียกเบลล่าว่าเชี่ยละกันนะ”

“เชีย？”

เจียงฮุ่ยซินไม่ค่อยเข้าใจ

พอเห็นหลายชายยิ้มน่ารัก เธอก็แทบหลง

หยางหยางหัวเราะแล้วพยักหน้า “ไม่ใช่เชีย แต่เป็นเชี่ยต่างหากล่ะ”

“เชี่ย？”

ทำไมต้องชื่อ‘เชี่ย’ เจียงฮุ่ยซินไม่เข้าใจหนักกว่าเดิม

แม่บ้านวังครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้าย ใบหน้าก็เริ่มซีดมองนายน้อยเฉิงเฉิงด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อนายน้อยที่แสนจะสมบูรณ์แบบคนนั้น ไม่นึกว่าจะพูดคำว่า‘เชี่ย’คำพูดที่หยาบคายแบบนี้ออกมาอา พระเจ้า ถ้าเป็นนายน้อยคนเมื่อวานจริงๆคงจะตื่นเต้นดีใจไปแล้ว“โฮ่งๆๆ”

เหมือนเป็นการถูกเหยียดหยามที่สุดในชีวิตเลย เบลล่าร้องขึ้นอย่างฮึกเหิม

ฮือๆๆ มันไม่อยากมีชื่อว่า‘เชี่ย’นี่นาเขาไม่ใช่นายน้อยเฉิงเฉิง ฮือๆ มีใครเข้าใจสิ่งที่มันพูดไหมนะ