เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 180

ตอนที่ 180 กำปั้นของเขา1

“งั้นหรอ?” ยี่เฟิงขมวดคิ้วแต่รอยยิ้มที่ปรากฏออกมากลับมีความเสียใจซ่อนอยู่ในนั้น “แต่ ผมขอโทษนะฮอนฮอน ผมไม่สามารถหยุดมันไว้ได้....”

หล่อนเบิกตาโต “อะไรคือหยุดอะไรไม่ได้?”

“บริษัทกู้ซื่อ!” ยี่เฟิงพูดด้วยสายตาที่มั่นใจ “ผมเชื่อว่าอีกไม่นาน ผมจะเอาทุกอย่างของบริษัทกู้ซื่อส่งให้ถึงมือเธอเองกับมือ!”

กู้ฮอนสูดลมหายใจเข้าช้าๆ

“ว่าแล้ว วันนั้นซุนจุนฮาวก็ถามฉันอยู่ ว่าทำไมถึงไม่แปลกใจที่เขาเข้าไปอยู่ในบริษัทกู้ซื่อได้? แถมยังยอมไปทำงานเป็นหมารับใช้ข้างกายกู้อันขีอีกต่างหาก? โอ้ พระเจ้า——” หล่อนมองยี่เฟิงอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง “เรื่องนี้คุณเป็นคนจัดการทั้งหมดเลยใช่มั๊ย?”

“ใช่” ยี่เฟิงพยักหน้าตอบรับ

กู้ฮอนถึงกับช็อค!

หากมีคนเคยบอกคุณว่า ผู้ชายที่รักคุณมากที่สุดในโลกใบนี้ เขาจะโค่นล้มอำนาจแล้วพร้อมที่จะยกทุกอย่างให้กับคุณ

หล่อนถึงกลับเกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พร้อมทั้งขมวดคิ้วไว้ตลอดในช่วงเวลานั้นหล่อนแทบไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

“ฮอนฮอน...”ยี่เฟิงพูดด้วยน้ำเสียงแหบ “ผมไม่สนใจเรื่องระหว่างคุณกับอารอง เพราะว่าเรื่องนั้นมันผ่านมาแล้ว และผมก็ไม่ร้องขอให้คุณมาให้อภัยผมกับเรื่องที่ผมทำในคืนนี้ด้วย แต่ผมขอร้องได้ไหมอย่าขับไล่ไสส่งผมให้เป็นคนอื่นคนไกลอีกเลย...”

กู้ฮอนเข้าใจความหมายพร้อมส่ายศีรษะไปมา น้ำตาไหลอาบแก้ม

“ยี่เฟิง คุณรู้หรือเปล่า คุณเคยเป็นคนที่อยู่ในใจฉันมาตลอด——”

ทว่า คนที่อยู่ในใจนั้นมันก็เหมือนเป็นความทุกข์ในระยะหนึ่งในอดีตเท่านั้นแหละ

ยี่เฟิงที่ปรากฏกายยืนอยู่ต่อหน้าเธออย่างชัดเจนในวันนี้ ราวกับเพื่อนเก่าที่สนิทชิดเชื้อกันมาหลายปีที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น

น้ำตาหล่อนไหลพรั่งพรูอาบแก้ม หรือบางทีมันอาจเป็นความรู้เสียดายที่พลาดความรู้สึกรักนั้นไป แต่ลึกๆแล้วหล่อนเข้าใจดีว่าระหว่างเธอกับยี่เฟิงนั้นมันกลับไปเป็นดังเดิมไม่ได้อีกแล้ว...

กู้ฮอนกล้ำกลืนฝืนทนเก็บเสียงสะอึกสะอื้นเอาไว้ แล้วเริ่มพูดต่อ”แต่ว่า....”

ใครจะไปคิดว่ากลับมีเสียงเย็นชากระแทกกระทั้นพูดขัดจังหวะขึ้นมาก่อน — —

“พวกแกเล่นสนุกพอหรือยัง?!”

น้ำเสียงที่เย็นชานี้ราวกับใบมีดน้ำแข็งอันคมกริบบาดเข้าไปในแก้วหูของกู้ฮอน!

ทันใดนั้นเองร่างกายสูงใหญ่ของเป่หมิงโม่ที่กำลังโมโหอยู่ เขาเดินมายืนตระหง่านตรงหน้าระหว่างหล่อนและยี่เฟิง ทั้งคู่ต่างตั้งตัวไม่ทัน——

พลัก~!

เป่หมิงโม่ก็ชกบริเวณใบหน้ายี่เฟิงแรงๆอย่างเอาเป็นเอาตาย!

“ว๊าย——” กู้ฮอนกรีดร้องจนเสียงหลง

ยี่เฟิงอยู่ดีๆก็ถูกต่อยหน้า เขาถึงกลับต้องถอยหลังตุปัดตุเป๋ไปหลายก้าวตามแรงต่อย

เป่หมิงโม่ใช้หมัดจู่โจมต่อยซ้ำแรงเข้าไปอีกครั้ง...

ยี่เฟิงเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆและเริ่มโต้ตอบกลับ!

หล่อนให้ความสำคัญกับเขา! หล่อนกลับมาให้ความสำคัญกับผู้ชายคนที่หน้าไหว้หลังหลอกแบบนี้เนี่ยนะ จะบ้าตายจริงๆ!

ยี่เฟิงเช็ดเลือดบริเวณมุมปากแล้วขมวดคิ้วไว้แน่นพร้อมทั้งใช้มือลากฮอนฮอนมายังด้านหลังของตัวเขาไว้ “อารอง อาโกรธอะไรก็มาลงที่ผม ฮอนฮอน หล่อนเป็นผู้บริสุทธิ์ไม่รู้อีโหน่อิเหน่กับเรื่องนี้ด้วย!”

“ผู้บริสุทธิ์งั้นหรอ?” เขาหยีดวงตามองพร้อมทั้งใช้แขนกำยำออกแรงดึงกู้ฮอนที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังของยี่เฟิงให้ออกมา “ต่อให้หล่อนยืนแก้ผ้าล่อนจ้อนต่อหน้าฉันแล้วร้องขอให้ฉันเอาหล่อนในเวลานั้น หล่อนก็ยังถือว่าเป็นผู้บริสุทธิ์งั้นสิ?!”

สิ้นสุดเสียงคำพูดนั้นมันช่างกรีดจนบาดลึกสุดขั้วหัวใจของหล่อน!

ยี่เฟิงถึงกลับตกตะลึง ความอ่อนแอแสดงออกผ่านดวงตาออกมาทันที พร้อมใช้เสียงต่ำตะโกนออกมา “อาอย่าพูดไม่ให้เกียรติหล่อน!”

“เหอะ!” เป่หมิงโม่หัวเราะเหยียดๆจากนั้นเขาก็ฉุดกระชากลากถูกู้ฮอนที่ร้องไห้จนน้ำตาเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าถลาเข้าสู่อ้อมอกเขาแทน ฝ่ามือใหญ่ของเขาเกาะกุมบริเวณหน้าอกของหล่อนอย่างไม่แยแส “เป่หมิงยี่เฟิง แกดูผู้หญิงคนที่เป็นรักแรกของแกให้เต็มสองตา แกคิดว่าหล่อนยังบริสุทธิ์สูงส่งอยู่หรือไง? หล่อนก็แค่ผู้หญิงที่เป็นของเล่นของฉัน เป่หมิงโม่เท่านั้นแหละ!”

เพี๊ยะ~

การถูกตบหน้าที่ฟาดลงมาบริเวณด้านข้างใบหน้าของเป่หมิงโม่ที่ไม่ส่งสัญญาณเตือนใดๆก่อนหน้าเลย

ฝ่ามือและปลายนิ้วของกู้ฮอนยังคงสั่นเทาอยู่ตลอด!

บรรยากาศตึงเครียด !

เป่หมิงโม่ไม่อยากจะเชื่อ เขาเอาแต่ถลึงตาจ้องมองกู้ฮอนพร้อมทั้งกับพูดเน้นทีละคำ “แม่งหาเรื่องตายหรือไง เธอกล้าตบฉันหรอ?”

ยี่เฟิงตกตะลึง!

“ใช่ ฉันไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์แถมไม่ใช่ผู้รากมากดี....” กู้ฮอนแสยะยิ้ม ม่านตาดำในกระบอกตานั้นช่างเศร้าสร้อยท่ามกลางบรรยากาศในยามค่ำคืน “เป่หมิงโม่ หากฉันเลือกพ่อแม่ที่จะเกิดได้ ฉันยอมที่จะไม่เกิดในตระกูลกู้!”