เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 187

ตอนที่ 187 พ่อก็ไม่อาย ลูกก็ยังไม่อายตามอีก2

“ว้าว นกตัวใหญ่มาก ว้าว——” หยางหยางเบิกตาโต พร้อมกับอ้าปากกว้าง ทำราวกับเหมือนเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ทั้งตกใจและน่ายกย่อง!

กู้ฮอนถึงกับอดไม่ได้ที่จะกลอกตา เป็นพ่อลูกกันจริง ๆทุกอย่างมันอยู่ในสายเลือดโดยแท้!

พ่อก็ไม่อาย ลูกก็ยังไม่อายตามพ่ออีก

หล่อนไม่รออะไร รีบคว้าหยางหยางอุ้มเข้าอก “เป็นเด็กเป็นเล็กห้ามดู เดี๋ยวเป็นตากุ้งยิง!”

หลังจากที่หล่อนดึงผ้าห่มมา ทั้งเดินถอยหลังทั้งระวังหัวเตียง

เฉิงเฉิง รีบคว้าไว้ทันที แล้วก็มุดเข้าผ้าห่ม...

แม่ลูกนี่จิตใจเขาสื่อถึงกันได้

“นี่ประสาทแดกไปหรือไง! ลูกชายฉัน เห็นของฉันแล้วจะทำไม? เขาไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย ! ตากุ้งยิงอะไรที่ไหน?” เป่หมิงโม่่ขมวดคิ้วแน่น หากไม่ใช่ว่าเจ็บขาอยู่ อาศัยแรงเขาแล้ว คงไม่มีทางให้หล่อนมาดูถูกต่อหน้าต่อตาได้แบบนี้หรอก?

“ถูกต้อง...” หยางหยางรีบพยักหน้าตอบรับ ศีรษะก็พยายามยื่นขึ้นมา แต่กลับถูกแม่เขาปิดไว้แน่นกว่าเดิม

“เธอเอาผ้าห่มผืนนั้นผืนเดียวไปทำไม! กลับมานี่ !” เขาโมโหหล่อน ที่กำลังทำท่าทางถอยหลังหนี

“ขออภัย เด็ก ๆคุ้นเคยกับผ้าห่มผืนนี้ ฉันเลยเอาไปนอนด้วย!” หล่อนพูดท่าทางดูมั่นใจ แต่ในใจกลับอลหม่านไปหมด

“แต่ฉันต้องการคน——” เขากัดฟันพูดสื่อความหมายออกมา เจ้าเด็กพวกนั้นติดผ้าห่ม แต่เขาก็ติดเธอ! แต่ทว่าคุณชายโม่ในตอนนี้นั้น ใครก็ไม่ต้องการเขาเลย “ซี๊ด ขาเจ็บ.....”

หน้าผากผุดเหงื่อออกมาจนเหมือนซึมเข้าไปในใจ

กู้ฮอนกวาดตามองรอยแผลที่เขาเคยบาดเจ็บมาก่อน ที่แท้มันเขียวช้ำเลือดช้ำหนองแล้ว...

พระเจ้า อาการบาดเจ็บจากรอยแผลเก่าปวดจนถึงขนาดนั้นแล้ว ยังกล้าบ้าบิ่นก่อเรื่องกับเธออีก!!

ช่างเป็นโรคจิตที่เสมอต้นเสมอปลาย!

หล่อนหรี่ตาลงพร้อมทั้งเม้มริมฝีปาก ทำใจแข็ง

“สมน้ำหน้าเจ็บให้ตายไปเลย!”

จากนั้น หล่อนก็เอามือคว้าหยางหยาง แล้วถอยหลังอีกมือก็คว้าผ้าห่มไว้แน่น

ยามเมื่อเข้าชิดกำแพงนั้น หล่อนก็เอาหัวไหล่ปิดสวิตช์ไฟข้างกำแพง——

พรึบ~

ไฟดับ

ห้อง ห้องมืดสนิท

เฮ้อ...หล่อนถึงกลับถอนหายใจ

เฉิงเฉิงรีบมุดเข้ามาทันที...

“กู้ฮอน ฉันนับแค่สามนะ แล้วลองดูว่าเธอจะกล้าหนีจากฉัน!” เป่หมิงโม่่น้ำเสียงแข็งกร้าว พร้อมทั้งซ่อนเร้นความอ่อนล้าเอาไว้ด้วย

“หนึ่ง!” เขากัดฟันพูดด้วยความเจ็บ

กู้ฮอนใจเต้นแรง ปากก็กัดผ้าห่มไว้แน่นแล้วก็คลำมือหากำแพง

กลิ้งออก

ร่างกายของเฉิงเฉิงก็อยู่ข้าง ๆขาเธอ

“สอง!” เป่หมิงโม่่เสียงแข็งราวกับโมโหจนใกล้จะระเบิดออกมา

หยางหยางเอง ก็เหมือนรู้สึกถึงบางอย่างผิดปกติ รีบซุกเข้าอ้อมอกแม่ทันทีฮือ ๆ เขากลัวความมืด .... โดยเฉพาะคุณพ่อผู้น่ารำคาญ ที่อยู่ในห้องมืดนั่นด้วย....

ประตูเปิดได้แล้ว หล่อนใช้ขาเปิดมันไว้ ร่างกายเฉิงเฉิงเกือบหลุดลง...

หล่อนหันด้านข้าง ไม่สนใจเป่หมิงโม่่ที่จองหองแล้ว!

“สาม!”

คำพูดสิ้นสุดลง เขาได้ยินแค่——

ปัง~

ทันใดนั้น มีเสียงตึ๋ง~

เฉิงเฉิงวิ่งมาหาแม่ เข้าที่บริเวณข้างเตียงอย่างร้อนรน พร้อมทั้งเขย่าแขนแม่เขาด้วย “แม่ ๆ ตื่นๆ…..!”

น้ำเสียงเฉิงเฉิงดูร้อนรน

กู้ฮอนที่กำลังสะลึมสะลือ เปลือกตายังคงเผยอเล็กน้อย ยามเมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าขาวเนียนนุ่มหล่อเหลาของเขาเข้าตา หล่อนเลยยิ้มพร้อมทั้งพูดทักทาย “สวัสดีตอนเช้าจ้าลูกชาย ทำไมถึงตื่นแต่เช้าละคะ?”

โดยปกติ ปกติเฉิงเฉิงเป็นเด็กที่ตื่นเช้าเสมอ

ในเวลานั้นเอง ลูกชายที่ว่านอนสอนง่ายสงบเสงี่ยมอย่างเขา ถึงกับขมวดคิ้วไว้แน่น “แม่ คุณพ่อป่วยจริงๆ...”

“ป่วยหรอ? ลูกไปดูเขามาหรอ?” กู้ฮอนที่เพิ่งตื่นขึ้นมาแล้ว พยายามลุกขึ้น พลางกวาดตามองหยางหยางขี้เซา

เฉิงเฉิงรีบพยักหน้าตอบรับ “แม่ คุณรีบลุกขึ้นมาไปดูพ่อหน่อย...”

*

กู้ฮอนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วค่อยมาดูเป่หมิงโม่่ที่นอนอยู่หัวเตียงพอมาเจอเขา หล่อนถึงกลับตกใจ

หล่อนถึงกลับขยี้ตา ไม่อยากจะเชื่อสภาพขาของเขาที่อยู่ตรงหน้า... ที่ไหนได้มันบวมขึ้นมาจริง ๆ!

เมื่อคืนยังเขียวช้ำอยู่ ตอนนี้มันบวมเปล่ง แถมยังร้อนขึ้นมาอีก!

เจ้าของร่างยังนอนหลับสนิท แต่หน้าผากกลับมีเหงื่อผุดออกมาเยอะแยะ...

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร กู้ฮอนที่เห็นสภาพของเขาที่อยู่ตรงหน้าแล้ว คิดอยากจะทุบแรงที่บริเวณขาของเขาที่บวมเปล่งอยู่!

“สมน้ำหน้าเป่หมิงโม่่ คุณก็มีวันนี้ได้!”

จากนั้น หล่อนก็ควานหาโทรศัพท์ พลางกดเบอร์ออกไปอย่างเร่งรีบ...

*

โรงพยาบาลศูนย์กลางเมือง A ห้องพักพิเศษ VIP

มีผู้ชายที่หน้าตาท่าทางเหมือนปีศาจอยู่หนึ่งคน กำลังนั่งปอกแอปเปิ้ลอยู่ข้างเตียงพลางนั่งไป ปากก็ยิ้มไป——