เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 19

ตอนที่ 19 ผู้หญิงที่ถูกเตะลงจากเตียง

ไม่มีสิ่งใดจะสุขไปกว่าการที่ครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกแล้ว แต่ใครจะรู้ว่า ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเย็นชาที่เฉิงเฉิงแสดงออกมานั้นจากคนแปลกหน้าที่จู่ๆกลายมาเป็นคนใกล้ชิดอย่างเขา มาถูกกู้ฮอนหอมเข้าไปอย่างแรง หน้าเขาก็แอบแดงเหมือนกัน

กู้ฮอนรอให้แม่กับลูกชายหลับก่อน

ค่อยหยิบกระเป๋าหนัง แล้วออกจากบ้านไป

ระหว่างทางเธอก็ครุ่นคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด

ตั้งแต่เย็นวันนั้นที่ทำให้เป่หมิงโม่ไม่พอใจ มาจนถึงการถูกหลี่ติ่งซื่งคุกคาม

ยังเรื่องที่พ่อได้รับความอัปยศในคุก และเรื่องที่หยางหยางหายตัวไปอีก

แน่ละเรื่อง เหมือนกับละครไม่มีผิด

ทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก

ระหว่างทางก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

พอรับสาย

ยิ่งได้ยินเสียงของหลี่ติ่งซื่งที่หัวเราะอย่างน่าขยะแขยง

“กู้ฮอน เรื่องที่ให้คิดเป็นยังไงบ้าง"

นิ้วที่กำโทรศัพท์มือถือสั่นเล็กน้อย “หลี่ติ่งซื่ง ฉันจะไปให้คำตอบที่บริษัทคุณเดี๋ยวนี้"

“ดีมากกู้ฮอน ฉันจะรอนะ” หลี่ติ่งซื่งหัวเราะอย่างน่ากลัว***บริษัทติ่งซื่ง ห้องผู้จัดการ

หลี่ติ่งซื่งมองกู้ฮอนที่นั่งอยู่โต๊ะฝั่งตรงข้าม ใบหน้าซีดเผือดก็จ้องเขาอยู่เช่นกัน

เขายิ้มมุมปากไม่หยุด

เหมือนว่าใบหน้าสุภาพนั้น มีแต่แผนการที่น่ากลัวอยู่เต็มไปหมด

“กู้ฮอน ไม่ต้องเกลียดฉันจนถึงขึ้นไม่กล้าดื่มน้ำชาหรอกนะ"

“หัวหน้าหลี่คิดว่ายังไงล่ะคะ หลังจากที่ฉันดื่มแชมเปญที่คุณใส่อะไรลงไปวันนั้น ฉันยังจะต้องดื่มสิ่งที่คุณเอาให้อีกหรือคะ”

กู้ฮอนพูดประชดประชัน

มองดูใบหน้าที่ดูมีการศึกษาของหลี่ติ่งซื่ง แวบหนึ่งที่รู้สึกว่าตัวเองโง่มาก ทำไมถึงดูไม่ออกว่าเขาคือหมาป่าในคราบมนุษย์ดีๆนี่เอง

“ฮาฮาฮา กู้ฮอน พวกเราไม่ต้องอ้อมค้อมให้มากความ พูดเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า”

หลี่ติ่งซื่งไม่อ้อมค้อม

ตุ้บ

เอกสารปึกใหญ่ถูกโยนมาตรงหน้าของกู้ฮอน

“ในนี้เป็นข้อมูลทางธุรกิจของเป่หมิง เธอไปท่องมาให้ขึ้นใจ”

กู้ฮอนอ่านเอกสารหนาคร่าวๆ เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย “คุณหมายความว่ายังไง”

“ก็ไม่ได้หมายความว่ายังไง เพราะคุณกู้สร้างความเดือดร้อนไว้ ประธานเป่หมิงเลยยึดอำนาจการแข่งขันของพวกเราไป ฉันแค่อยากหาทางแก้ไขเท่านั้น”

กู้ฮอนยิ้มเย็นชา

เห็นได้ชัดว่าคนที่เป็นฝ่ายเสียหายคือตัวเธอ เขากลับพูดว่าตัวเองเป็นผู้เสียหาย

ในที่สุดเธอก็เข้าใจ บนโลกนี้คนที่ไร้ยางอาย มันก็จะไร้ยางอายจนถึงที่สุด

หลี่ติ่งซื่งยักไหล่อย่างไม่สนใจ “เธอโชคดีที่ฉันเพิ่งรู้จักกับคนคนหนึ่ง และพอจะมีผู้ใหญ่สองสามคนที่ท่านเป่หมิงพอจะฟังอยู่บ้าง และท่านเป่หมิงพูดว่า แค่เธอรับปากเรื่องเดียว เขาก็มีวิธีโน้มน้าวประธานเป่หมิงกู้ชื่อของบริษัทติ่งซื่งคืนมา”

หัวใจกู้ฮอนบีบรัดแน่น

เธอเผลอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว “ท่านเป่หมิง รู้จักฉันด้วยหรือ”

“ฮาฮาฮา ในงานเลี้ยงวันนั้น ตอนที่ถูกผู้คนรุมจ้องประธานเป่หมิง เพราะเขาถอดเสื้อนอกของตัวเองมาคลุมให้เธอเหมือนฮีโร่ แต่ตอนเย็นเธอกลับถูกเขาเตะจากเตียง เธอคิดว่าเรื่องพวกนี้จะไม่เข้าหูท่านเป่หมิงบ้างเลยหรือ”

ใบหน้ากู้ฮอนแดงและซีดสลับกัน

ใครจะไปรู้ว่าที่เป่หมิงโม่มาทำตัวเป็นฮีโร่ช่วยเธอในวันนั้น เพราะแค่อยากจะหาโอกาสทำให้เธอขายหน้าก็เท่านั้น

แต่ว่าเรื่องที่ถูกเตะตกเตียง เกรงว่าคงจะกลายเป็นเรื่องตลกไปเรียบร้อยแล้วสิ

เธอสูดหายใจลึก พยายามทำจิตใจให้สงบลง

“แล้ว ท่านเป่หมิงอยากให้ฉันทำอะไรล่ะ”

“เรื่องนี้ เธอต้องเป็นคนไปถามเองแล้ว”***ร้านกาแฟดิโอ ภายในห้องอาหาร

มีความเงียบแปลกๆลอยอยู่ภายในห้อง

ท่านเป่หมิงเจิ้งเทียนแห่งตระกูลเป่หมิงแม้ว่าอายุจะเข้าหกสิบ ผมกลายเป็นสีขาว แต่เขาก็ยังนั่งตัวตรงดิกอยู่บนโซฟาสีดำ

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยนั้น ยังคงดูออกว่าสมัยวัยรุ่นคงจะหล่อเหลาไม่น้อยเลยเขารับราชการทหารมาหลายปี เลยทำให้ทุกท่วงท่าของท่านมีรังสีของความโอหังอยู่ตลอดเวลา

โชคดี ที่เขาไม่รู้เรื่องของหยางหยาง

ห้าปีมานี้ เธอเก็บเรื่องลูกชายเป็นความลับอย่างดีมาโดยตลอด

เธอแกล้งทำท่าทีสงบ เธอยิ้มเล็กน้อยแสดงท่าทีที่เป็นเอกลักษณ์ออกมา

“ดูเหมือนว่าท่านเป่หมิงจะรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับฉันดีเลยนะคะ”

คำพูดที่ฟังดูเหมือนสบายๆ แต่ที่จริงแล้วเหงื่อเธอกำลังผุดเต็มตัว “ถ้าอย่างนั้นฉันคงไม่มีความสามารถพอ ที่จะช่วยท่านเป่หมิงได้หรอกค่ะ”

เป่หมิงเจิ้งเทียนตั้งใจมองกู้ฮอน ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาสะสวยโดดเด่นมาก

“คุณกู้ เธอเป็นคนฉลาด แต่เสียดายความสามารถยังไม่สูงพอ”

กู้ฮอนตกใจเล็กน้อย

ในดวงตาสีดำเกิดความสงสัยเล็กน้อย

เป่หมิงเจิ้งเทียนยิ้มอย่างแฝงความหมาย “ในเมื่อเธอถูกเจ้ารองช่วยไว้ แต่ทำไมรีบไปนอนกับเขาเร็วนักล่ะ มีแต่จะทำให้เขาดูถูก”

นิ้วมือของกู้ฮอนสั่น

ที่จริงแล้วดูเหมือนว่าหลี่ติ่งซื่งคงยังไม่ได้บอกความจริงกับเขาสินะ

“อา......” เธอยิ้มเศร้า “ถ้าฉันบอกว่า ฉันถูกใส่ร้ายว่าขึ้นไปนอนบนเตียงเขา คุณจะเชื่อไหม”

ไม่รอให้เป่หมิงเจิ้งเทียนตอบกลับ ในแววตาเธอก็ปรากฏความเศร้าขึ้นชั่วขณะ แล้วพูดกับตัวเอง “คุณคงไม่เชื่อหรอก เพราะลูกชายของคุณก็ไม่เชื่อเหมือนกัน”

เป่หมิงเจิ้งเทียนเงียบไปพักหนึ่ง

เขาพูดต่อว่า “ไม่ว่าเธอจะเป็นคนทำหรือถูกใส่ร้ายก็ตาม ในเมื่อมันเกิดขึ้นไปแล้วก็ไม่ต้องซักถามให้มากความ ตอนนี้ฉันต้องการให้เธอรับปากกับฉันเรื่องหนึ่งก็พอ——“

“อะไรคะ” เธอรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา

รู้สึกว่าเรื่องที่ท่านเป่หมิงกำลังจะพูดคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไร

“ไปเป็นเลขาส่วนตัวให้เจ้ารองทันหน่อย”

ประโยคสั้นของเป่หมิงเจิ้งเทียน ทำให้กู้ฮอนช็อกจนไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง

“เลขา…… ส่วนตัว”

ส่วนตัวยังไงกันนะ