เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 203

ตอนที่203 สร้อยคอกลับคืนสู่เจ้าของ2

“อือ.....” เสียงพึมพำในลำคออย่างเบื่อหน่าย พร้อมจะมุดหัวน้อยๆ เข้าไปในหมอนแล้วหลับต่ออย่างไม่แยแส

ปังปังปัง!

เสียงเคาะดังลั่นขึ้นมาอีกระลอก!

เธอกัดฟันกรอดกระโดดขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความไม่สบอารมณ์ สวมรองเท้าแตะ เดินไปทั้งที่ผมเผ้ารุงรัง ไปยังประตูเจ้าปัญหานั่นอย่างโมโหสุดขีด

ผ่าง~

ทันทีที่เปิดประตู เธอยังคงปรือตาอยู่ด้วยความง่วงอยู่นั้น แต่กลับต้องตะลึงกับสิ่งที่คล้ายช้างแมมมอธตัวมหึมา

ไม่สิ ต้องเรียกว่า เด็กโข่งที่สวมชุดนอนลายช้างแมมมอธถึงจะถูก

กู้ฮอนกลืนน้ำลายก่อนจะตวาดใส่ว่า” หยินปู้ฝัน! มาปลุกคนอื่นแต่เช้าทำไม ปัญญาอ่อน!”

หยินปู้ฝันยืนเท้าสะเอว อย่างไม่สนใจชุดนอนลายช้างแมมมอธแสนแบ๊วของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น ชุดนอนนั้นดูไม่พอกับตัวเขาเลย แขนเสื้อขากางเกงก็ดูสั้นกว่าที่มันควรจะเป็นอยู่ไม่น้อย

เขามองกู้ฮอนตั้งแต่หัวจรดเท้า“โอ้โหเจ๊ รบกวนหวีผมก่อนมาเปิดประตูหน่อยก็ดีนะ ดูตาเจ๊สิบวมตุ่ยเชียว”

กู้ฮอนเบื่อที่จะสนใจไอ้บ้านี่ ตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้ามา จนกล้าเป็นเพื่อนบ้านกับเขา ก็เข้ามาวอแวกับสองแม่ลูกไม่หยุด!

“หยินปู้ฝัน ฉันให้เวลานาย3วินาที” พูดจบเธอก็เตรียมจะปิดประตู

หยินปู้ฝันรีบยื่นเท้าไปขวางที่ขอบประตูเพื่อไม่ให้เธอปิดมัน” เดี๋ยวๆๆ ผมมีเรื่องด่วนจริงๆ นะ”

เขาพูดพร้อมชูหนังสือพิมพ์ในมือขึ้นมา

“นี่ หนังสือพิมพ์ของเช้านี้” เขาชี้ไปที่คอลัมน์ที่อยู่ด้านข้างของหนังสือพิมพ์ก่อนจะถามขึ้นว่า “ผู้หญิงในรูปคือคุณใช่มั้ย?”

กู้ฮอนมองปราดเดียว แล้วแหวกผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงราวกับรังนกนั่น รีบแย่งหนังสือพิมพ์จากมือของหยินปู้ฝัน เบิกตามองรูปนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา

รูปในหนังสือพิมพ์ คือเหตุการณ์ตอนที่เป่หมิงโม่หยิบทัพพีตบหน้าหลิวเจ๋อเฉิง ที่ร้านอาหารฉงชิ่งเมื่อวานนี้

ในรูป ประกอบไปด้วยรูปด้านหลังของศีรษะ และแผ่นหลังของเป่หมิงโม่ รูปที่ก้มหน้าลงของฉิงฮัว แต่รูปของเธอกับหลิวเจ๋อเฉิงนั้น กลับเป็นรูปที่เห็นหน้าด้านข้างอย่างชัดเจน

พระเจ้าช่วย.....

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างวิตก!

ทำไมงานเข้าแต่เช้าเลยเนี่ย?

และที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือการพาดหัวข้อข่าว (ผู้จัดการดาราดังSosoดูตัวสาวปริศนา โดนกระทืบปางตาย)

มันก็จริงที่ว่าข่าวนี้สามารถไปปรากฏอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะSoso!

เขาไม่ได้ถามว่าใคร แต่กลับถามตรงๆ ว่า ‘เป็นอะไรกับเธอ?’

กู้ฮอนหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยทีเดียว!

“ฉันจะไปรู้ได้ไง! นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆ! ก็บอกไปแล้วไงว่าผู้หญิงในรูปไม่ใช่ฉัน!”

กู้ฮอนตั้งใจเหยียบเท้าหยินปู้ฝันเต็มแรงด้วยความหงุดหงิด” มาเซ้าซี้ถามเรื่องซุบซิบไร้สาระแต่เช้า หยินปู้ฝัน นายเป็นปาปารัสซีใช่มั้ย?”

“ปาปารัสซีเหรอ?” หยินปู้ฝันตาโตเท่าไข่ห่าน ทนความเจ็บที่โดนเธอเหยียบเท้า พยายามกั้นประตูไว้เพื่อไม่ให้เธอปิดมันลงอย่างเอาเป็นเอาตาย “คุณชายหน้าหยกที่ร่างกายกำยำและสง่าผ่าเผยแบบผม คุณกลับสงสัยว่าผมเป็นปาปารัสซี?”

กู้ฮอนมองบนอย่างจำใจ เตะไปที่เท้าของเขา “โอเค! งั้นรบกวนคุณชายหน้าหยก ช่วยเลื่อนเท้ากีบหมูของท่านออกไปทีได้มั้ยคะ?”

หยินปู้ฝันยังกัดฟันทน ส่ายหัวไปมาเพื่อปฏิเสธ เท้าข้างหนึ่งยังคงติดอยู่ที่ช่องว่างของประตูอย่างแข็งขัน เขามองเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้งเกินคาดเดา ผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้ผมเผ้ารุงรังเป็นรังนก ท่าทางสะลึมสะลือ อีกทั้งใบหน้าที่ดูหงุดหงิด ดูแล้วช่างห่างไกลจากคำว่าสาวสวยที่เขาเคยรู้จักมาทั้งหมด

แต่หยินปู้ฝันก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ใบหน้าไร้เครื่องสำอางของเธอ เผยผิวที่ดูนุ่มเด้งเต่งตึง เครื่องหน้าจิ้มลิ้มที่ประกอบกันอย่างลงตัว ประหนึ่งผลงานศิลปะของศิลปิน โดยเฉพาะนัยน์ตาดำขลับสุกใสคู่นั้น ดูสดใส สะอาด บริสุทธิ์จนทำให้คนใจสั่น

หยินปู้ฝันแอบใจเต้นเล็กน้อย” ตาแดงๆ บวมตุ่ยๆ ของคุณเนี่ย เพราะร้องไห้ฟูมฟายทั้งคืนแน่ๆ!” จากนั้นเขาชูหนังสือพิมพ์ในมือขึ้นมา” ถึงคุณจะปฏิเสธยังไง แต่ผมแน่ใจว่าผู้หญิงในรูปคือคุณแน่ๆ! ถ้าอย่างนั้นผู้ชายที่เห็นแค่แผ่นหลังคนนี้ ก็น่าจะเป็นพ่อของหยางหยาง ใช่หรือเปล่า?”

กู้ฮอนรู้สึกจุกในใจ มือที่กำลูกบิดประตูแน่นจนเริ่มเห็นเป็นเส้นเลือดปูดขึ้นมา เธอจ้องหยินปู้ฝันตาเขม็ง เตรียมจะปฏิเสธอีกครั้ง แต่ได้ยินเสียงเท้าเดินเตาะแตะมาจากห้องนอนเสียก่อน

“พ่อของหยางหยางเหรอ?” เสียงน้อยๆ ดังขึ้นอย่างอู้อี้ “คุณพ่อBirdmanมาเหรอครับ?”