เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 213

ตอนที่213 ฝนโปรยปรายไปทุกแห่งทุกหน2

เสียงทุ้มต่ำแต่แฝงด้วยความห่วงใยนั้น พูดขึ้นด้วยอารมณ์เหมือนจำใจต้องทำ เพื่อปิดบังความอ่อนโยนของตัวเองเอาไว้

“ผู้หญิงนี่นะ พอเธอร้องไห้แบบนี้ สายฝนก็โปรยปรายไปทุกแห่งหนแล้ว”

ประโยคนี้ เหมือนกำลังต่อว่าแต่กลับรู้สึกอบอุ่นที่ได้ยินมัน กู้ฮอนซุกอยู่ในอ้อมอกเขา และร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่......

เป่หมิงโม่ ทำไมต้องเป็นคุณด้วย?

ไม่ว่าเมื่อ5ปีก่อน หรือ5ปีหลัง คนที่เธอมองว่าเป็นความชั่วร้าย แต่ทำไมกลับเป็นคุณทุกที?

ท้องฟ้า มืดครึ้มราวสีหมึกดำ

สายฝนโหมสาดเข้ากับหน้าต่างของรถ

กู้ฮอนขดตัวงอนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับอย่างเงียบเชียบ พวงแก้มอันซีดเซียวยังมีคราบน้ำตาให้เห็นอย่างชัดเจน เธอไม่ปริปากพูดอะไรเลย

เป่หมิงโม่รีบเปิดฮีตเตอร์ในรถ

“ฝนตกหนักขนาดนี้ จะตากฝนให้ตายเลยหรือไง? ถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกออกซะ!” เขาเสยผมที่มีน้ำย้อยลงมาตรงขอบหน้าผากนั้นขึ้นไป จากนั้นก็ถอดแจ็คเก็ตที่เปียกฝนออก ก่อนจะโยนไปยังที่นั่งข้างหลังอย่างสง่างาม

หันไปมองกู้ฮอน ที่ยังคงนั่งนิ่งเงียบอย่างเฉื่อยชา เหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

เขาขมวดคิ้วเข้มนั้น “ตกลงเกิดอะไรขึ้น?”

เขาจำได้ว่า ตอนที่ไฟหน้ารถส่องไปนั้น ยังมีเงาของอีกคน ที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมา  ก่อนจะผลักเธอล้มลงกับพื้นแล้ววิ่งหนีไป

เนื่องจากฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ทำให้เขามองเห็นคนคนนั้นได้ไม่ค่อยชัด

แต่ลางสังหรณ์บอกเขาว่า กู้ฮอนคนนี้ จะต้องเจอกับเรื่องราวบางอย่างอย่างแน่นอน และเรื่องราวที่ว่า ทำให้หญิงสาวผู้นี้ต้องเจ็บปวดใจไม่เบา

เธอยังคงปิดปากเงียบ และแอบร้องไห้อย่างต่อเนื่อง

เป่หมิงโม่มองเธอและถอนหายใจด้วยความจำนง หันตัวออกข้าง ยื่นมือใหญ่ไปยังเสื้อของเธอ เม้มปากแน่นก่อนจะเริ่มปลดกระดุมออกทีละเม็ด......

ด้วยนิสัยที่หยิ่งยโสของเขา คงไม่มีวันทำสิ่งเหล่านี้ให้กับเธออย่างแน่นอน!

แต่เมื่อครู่นี้ ตอนชายหนุ่มเห็นร่างของหญิงสาว ที่นอนอยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงเท่านั้น หัวใจของเขาเกือบหยุดเต้นเลยทีเดียว

ตอนที่ตามหาเธอไปทั่วทุกสารทิศนั้น ไฟโทสะที่สุมอยู่ในอกเขา เพราะความร้อนรนใจนั้น กลับดับมอดลงทันทีที่เขาเห็นรอยน้ำตาบนแก้มซีดเผือดนั้น

ต่อให้พายุฝนโหมสาดใส่ตัวเธอ ใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนก็ตาม เขาก็ยังสามารถมองเห็นรอยน้ำตาของเธอในทันที

วินาทีนั้น ในหัวเขามีเพียงความคิดเดียว คือโอบกอดเธอมาแนบอก......

ช่างเถอะ!

เขาแอบถอนหายใจ นาทีนี้ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าส่งสารเหลือเกิน เหมือนลูกหมาที่ถูกทอดทิ้ง เขาจะไม่ถือสาเอาความอะไรกับเธอแล้วกัน!

นิ้วมือของชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อออกอย่างชำนาญ ครั้งนี้เธอไม่ได้ขัดขืนเหมือนที่ผ่านมา

โลกของเธอเปลี่ยนแปลงไปราวกับพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน!

ประหนึ่งโดนคนผลักตกลงไป ในมหาสมุทรที่กว้างสุดลูกหูลูกตา และปล่อยให้เธอจมน้ำตาย

แต่นาทีนี้ อ้อมกอดที่อบอุ่นของเป่หมิงโม่ น้ำเสียงที่อ่อนโยนของเป่หมิงโม่ กลิ่นกายที่ชวนลุ่มหลงของเป่หมิงโม่ กลับปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเหมือนกันฟางช่วยชีวิต ในจังหวะที่เธอกำลังจะจมน้ำตาย

เธอยังคงเกาะเขาไว้อย่างเหนียวแน่น เหมือนกลัวว่าถ้าเกิดคลายมือออก ก็จะจมหายไปในมหาสมุทรนั้นอย่างไรร่องรอย

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วนิ่วหน้า เมื่อเห็นเธอโอบกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ตัวเลยหรือไง ว่าตอนนี้ตัวเธอนั้นมีเสน่ห์ยั่วยวนคน ได้มากขนาดไหน?

ผิวขาวละเอียดดั่งเซรามิก ทรวงอกที่ซ่อนอยู่ในเสื้อชั้นในนั้น เผยให้เห็นเนินอกโค้งกลม ที่ขึ้นลงตามจังหวะของลมหายใจนั้น กำลังทำลายความยับยั้งชั่งใจของเขาให้หมดลง ทีละเล็กละน้อย!

เป่หมิงโม่ต่อว่าต่อขานในใจอีกครั้ง!

เขารีบกลับไปนั่งในที่ของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ โอบกอดร่างของเธอซบลงตรงอกเขา เพื่อกันไม่ใช่เธอไปแตะโดนเข้ากับพวงมาลัยรถยนต์

นัยน์ตาดำขลับลุ่มลึก ก้มหน้ามองร่างบางที่ซุกอยู่ในอ้อมกอดเขา อย่างไม่ละสายตา ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

จากนั้นก็ดึงเข็มขัดนิรภัยพาดผ่านตัวเธอ เพื่อจะมัดร่างของเธอกับเขาเข้าไว้ด้วยกัน

จากนั้นติดเครื่องยนต์ ก่อนจะถามหญิงสาวในอ้อมอกที่ยังคงร้องไห้ซิกซิก ด้วยสำเสียงที่ทุ้มต่ำ “พาคุณกลับไปที่เย่หยิงอีพินนะ?”

ร่างบางของเธอชะงักงัน ก่อนจะรีบส่ายหัวไปมา!