เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 243

ตอนที่243 คุณรักฉันไหม

“อืม......” เธอเห็นความสัพยอกในแววตาของเขา ยิ้มทั้งน้ำตา “ถ้าอย่างนั้นฉันทำอาหารให้คุณมื้อหนึ่ง ซักเสื้อผ้าให้คุณครั้งหนึ่ง ถูพื้นครั้งหนึ่ง แล้วก็ช่วยอาบน้ำให้ลูกชายคุณรอบหนึ่งก็แล้วกัน!”

“ไม่ได้! นั่นเป็นเรื่องที่คนรับใช้ทำ ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาทำ!” คิ้วกดลึก ไม่พอใจอย่างมาก “ยังมีอีก ทำไมต้องช่วยลูกชายผมอาบน้ำ ไม่ใช่อาบให้ผมล่ะ”

“คุณอายุเท่าไรแล้ว ยังต้องให้คนอาบน้ำให้อีก” เธอโกรธหน้าแดง

เห็นว่าในที่สุดเธอก็มีรอยยิ้ม เขาเลิกคิ้ว จากนั้นก็ดึงเธอออกจากอ้อมแขนของตัวเอง พินิจพิเคราะห์รูปร่างเธอในตอนนั้นอย่างละเอียด——

ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนใหญ่ผืนเดียวคลุมถึงต้นขา เผยขายาวขาวเนียนไว้ด้านนอก และภายในผ้าขนหนูยังคงเปิดเผยชุดบิกินี่เซ็กซี่ร้อนแรง

“คุณทำอะไรมากันแน่ ถึงอยู่ในสภาพยากลำบากแบบนี้”

เธอกัดริมฝีปากอย่างขาดความมั่นใจ สวมบิกินี่แล้วถูกจับขังในเรือนจำ น่ากลัวว่าจะมีแค่เธอเท่านั้น ตลอดทั้งกระบวนการค่อนข้างที่จะพูดยาก เธอไม่อยากให้เขาคิดมาก สำคัญที่สุดคืออย่าให้เขารู้ว่าหลิวเจ๋อเฉิงคือคู่ดูตัวที่หลิวชุ่ยจัดให้......

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้ฮอนก็ปวดหัวอีกแล้ว

“คือว่าฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย......ทั้งวันทั้งคืนยังไม่ได้อาบน้ำ คุณให้ฉันกลับไปอาบน้ำก่อนได้ไหม......” เธอรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ทุกครั้งที่พูดคุยถึงเรื่องอ่อนไหวของเป่หมิงโม่นั้น มันใช้ได้ผลเสมอ

ตรงตามที่คิดไว้——

“กลับไปค่อยจัดการกับคุณ” มุมปากเขากระตุกนิดๆ ทันใดนั้นก็คว้าหัวไหล่เธอเดินไปทางรถที่อยู่ตรงข้ามถนน......

ขอถามหน่อย ผู้ป่วยที่รักความสะอาดเป็นอย่างมากคนหนึ่ง สามารถอดทนกอดหญิงสาวสกปรกที่เพิ่งออกมาจากเรือนจำด้วยตัวเองได้ จะต้องมีความกล้าหาญมากขนาดไหน หรือว่า จริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้ เขาให้ความสำคัญมาก......

*

ทั้งสองคนขึ้นรถ

ฉิงฮัวตะโกนทักกู้ฮอนอย่างนอบน้อม “คุณกู้”

กู้ฮอนพยักหน้า ชั่วขณะรู้สึกเขินอายเล็กน้อย กระชับผ้าขนหนูที่สกปรกเล็กน้อยเข้ากับร่าง

รถเคลื่อนตัวออกไปอย่างปลอดภัย

ระหว่างทาง เป่หมิงโม่รับโทรศัพท์ทางไกลหนึ่งสาย กู้ฮอนคาดเดาว่าน่าจะเจรจาธุรกิจ

ดังนั้น เธอถึงจะกล้าเปิดถุงกระดาษหนังวัว หยิบเอาโทรศัพท์ที่ถูกทางตำรวจอายัดไว้ก่อนหน้านี้ออกมา เปิดเครื่อง——

เห็นหน้าจอแสดงผล ไม่ได้รับโทรศัพท์จากหยางหยาง 26 สาย เธอรู้สึกร้อนใจแล้ว

ส่วนเฉิงเฉิงทิ้งข้อความไว้ให้เธอข้อความหนึ่ง เขียนว่า :

【คุณแม่ แท้จริงแล้วคุณไปที่ไหนกันแน่ พวกเราเป็นห่วงคุณ ยังมีอีก คุณแม่ผมมีเรื่องจะบอกคุณ คุณพ่อจะส่งผมไปต่างประเทศในเร็วๆนี้แล้ว......ดังนั้น ผมไม่ได้รับการเห็นด้วยจากคุณแม่ พาหยางหยางกลับบ้านตระกูลเป่หมิงโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว ผมเพียงแค่อยากให้หยางหยางสามารถอยู่เป็นเพื่อนในช่วงนี้ก่อนที่จะเดินทางไปต่างประเทศ......คุณแม่ คุณก็จะมาใช่ไหมครับ ผมจะรอคุณแม่ตลอดไป รอให้คุณแม่กอดผมอีกครั้ง เฉิงเฉิง】

ถ้อยคำสำนวนการเขียนของเฉิงเฉิง กู้ฮอนที่ได้อ่านก็ปวดใจ เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ที่แท้ช่วงระยะเวลาที่เธอไม่ได้พบเจอเฉิงเฉิงนั้น เป่หมิงโม่ต้องการส่งเฉิงเฉิงไปต่างประเทศ!

“……อืม โครงการนี้ยังต้องติดต่อสื่อสารกับทางฝ่ายภาครัฐ พวกคุณส่งคนไปจัดการให้เรียบร้อย อย่างไรก็ตามเดือนหน้าต้องดำเนินการตามกำหนดเวลา” เป่หมิงโม่วางหูโทรศัพท์ เจรจาธุรกิจเรียบร้อย

เบนสายตาไป เห็นกู้ฮอนกำลังดูโทรศัพท์ เขาเข้าไปดู “ดูอะไรอยู่”

กู้ฮอนสะดุ้งปลายนิ้วสั่น นิ้วมือลื่น โทรศัพท์จึงร่วงไปใต้เบาะรถ

“ถูกจับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน แน่นอนว่าต้องดูว่ามีโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับสายกี่สายสิ” เธอไม่สะทกสะท้าน ก้มลงไปเก็บโทรศัพท์ขึ้นมา โชคดีที่โทรศัพท์หล่นลงไปแล้ว เป่หมิงโม่จึงไม่ทันมองเห็นข้อความของเฉิงเฉิงในหน้าจอได้ชัดเจน

“ถ้าอย่างนั้นมีไหม” เป่หมิงโม่เลิกคิ้วเย็นชา ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย มักจะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้กำลังกลัวอะไรบางอย่าง

“ไม่มี” กู้ฮอนส่ายหน้า มองเขาอย่างคับแค้นใจครั้งหนึ่ง “ตอนนี้ฉันเป็นเด็กกำพร้าแล้ว คุณคิดว่ายังจะมีคนสนใจเด็กกำพร้าอย่างฉันหรือ”

เขาเม้มริมฝีปาก ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดตัวเองทันที นี่เป็นวิธีการปลอบใจเดียวของเขา ไม่ใช้คำพูดใดๆ

กู้ฮอนพิงเขาอยู่เงียบๆ ครุ่นคิดไปมาหลายพันรอบ

ทำอย่างไรดี ที่แท้เขาจะส่งเฉิงเฉิงไปต่างประเทศ!

สมองเธอคิดถึงคำพูดที่เจียงฮุ่ยซินพูดไว้ในตอนแรก ไม่ก็เดินทางไปต่างประเทศ ไม่กลับไปเมือง A อีก ไม่ก็แต่งงาน

ผ่านประสบการณ์การดูตัว 12 ครั้ง โดยเฉพาะหลิวเจ๋อเฉิงในครั้งนี้ เธอรู้สึกท้อแท้ใจแล้วจริงๆ นึกถึงวันนั้นที่ซูยิ่งหวั่นถอดชุดชั้นในของเธอทิ้ง ช่างอันตรายจริงๆ จนวันนี้ใจกู้ฮอนก็ยังหวาดผวาอยู่

แต่ว่า......ถ้าหากว่าพาหยางหยางเดินทางไปต่างประเทศ นับจากวันนี้ไปไม่กลับเมือง A อีก เธอในตอนแรกไม่ยินยอม หนึ่งคือไม่วางใจหยูฟืน แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ยิ่งปล่อยวางไม่ได้ก็ยิ่งได้รับความเจ็บปวด สองคือไม่วางใจเฉิงเฉิง......

เดี๋ยวก่อน เฉิงเฉิงจะเดินทางไปต่างประเทศ......เธอราวกับคว้าฟางข้าวได้กำหนึ่ง จิตใจล่องลอย

แอบพาหยางหยางเดินทางไปต่างประเทศกับเฉิงเฉิงเงียบๆไหม แบบนี้ เจียงฮุ่ยซินก็จะไม่เห็นเธอเป็นหนามยอกอกแล้ว

วิธีการนี้ผุดขึ้นมาในสมองเธอ

ถ้าหากว่าเป็นตัวเธอเองก่อนหน้านี้ จะต้องปรารถนาอย่างยิ่งที่จะอยู่ด้วยกันกับเด็กสองคนนั้นโดยที่พระเจ้าไม่รับรู้ ผีก็ไม่เห็น（กระทำการอย่างเป็นความลับ โดยที่ไม่มีใครรับรู้）อย่างแน่นอน

แต่ในตอนนี้ เป็นเพราะอ้อมกอดกว้างของคนข้างๆทำให้เธอสั่นคลอนเล็กน้อย

ถ้าหากว่า เฉิงเฉิงและหยางหยางอยู่ด้วยกัน เธอและเขาอยู่ด้วยกัน หนึ่งครอบครัวสี่คนอยู่ด้วยกัน จะต้องดีมากแน่ๆ......

กู้ฮอนแอบอิงบนไหล่ของเป่หมิงโม่ เวลาผ่านไปนาน จนสุดท้ายทนไม่ไหวเอ่ยเสียงเบา——

“เป่หมิงโม่ ที่แท้ความรู้สึกของการเป็นเด็กกำพร้าก็เป็นเช่นนี้เอง......” ภายในใจว่างเปล่า ไม่มีที่พึ่งที่พักพิง หาความรู้สึกเดิมไม่พบ

เขาโอบเธอแน่น เม้มริมฝีปาก ราวกับว่าสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกเปราะบางในตอนนี้ของเธอได้

“คืนนั้นที่โรงแรมรัก สิ่งที่คุณพูดกับฉันเป็นเรื่องจริงหรือ” เธอสูดจมูก น้ำเสียงค่อนข้างแหบ

“ประโยคไหน” น้ำเสียงของเขาเรียบง่ายสบายๆ

“......” ความรู้สึกในจิตใจตึงเครียด ชั่วขณะหนึ่ง รู้สึกอายขึ้นมา “ก็คือ......ก็คือประโยคนั้นที่พูดว่าฉันเป็นอะไรของคุณ......”

เธอจำได้ว่าเขาคำตอบ : ผู้หญิง คุณเป็นผู้หญิงของผม

เป่หมิงโม่ครุ่นคิดสักพักหนึ่ง โอบไหล่เธอแน่น มุมปากยกขึ้นราวกับว่าไม่ได้ยิ้ม “หรือว่าคุณหวังว่าจะเป็นเรื่องโกหก”

วันนี้ คุณกู้ก็ถามแบบนี้อีก ฉิงฮัวรู้สึกวิตกกังวลแทนเธอจริงๆ

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่เงียบกันไปสักพัก จะได้ยินเจ้านายเอ่ย——

“ถ้าหากคุณคิดว่า การชื่นชอบที่จะมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงคนหนึ่ง ก็คือรักแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ถือว่ารักแล้วกัน! คำตอบนี้คุณพอใจแล้วหรือยัง”

ภายในน้ำเสียงเย็นเยียบของเป่หมิงโม่ ราวกับแฝงร่องรอยแห่งความอิดหนาระอาใจ

เสียง เพล้ง

กู้ฮอนราวกับได้ยินเสียงหัวใจแตกสลาย

ที่แท้......

สิ่งที่เขาเรียกว่ารัก ก็หยุดอยู่ที่เตียง

สิ่งที่เรียกว่าผู้หญิงของเขา ก็เป็นเพียงแค่คู่นอนของเขาโดยเฉพาะ......

คำตอบของเขาทำร้ายคนยิ่งกว่าการไม่ตอบคำถาม

“......” เธอมองเขาอย่างจริงจัง เมื่อครู่นี้ยังใจเต้น ชั่ววินาทีกลับรู้สึกท้อแท้ใจ

ใจของเธอ เจ็บปวดแล้ว เป่หมิงโม่ ที่แท้คุณก็ไม่ได้รักฉัน แล้วทำไมถึงได้ช่วยฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ฉันพึ่งพาคุณโดยไม่รู้ตัว เริ่มที่จะเพ้อฝันถึงคุณ จนกระทั่งยังคาดหวังว่าจะได้อยู่กับคุณและลูกๆด้วยกัน สร้างครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุขครอบครัวหนึ่ง......

แต่ว่า ครอบครัวที่ไม่มีความรัก จะแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เมื่อกลับมาอยู่กับความจริงอันหนาวเหน็บ เพิ่งจะพบว่า ชีวิตของเธอนั้นยังคงยุ่งเหยิง พังไม่มีชิ้นดี เช่นเคย......

ฉิงฮัวตกตะลึง คำพูดนี้ของเจ้านาย......ที่แท้แล้วทำร้ายหรือไม่ทำร้ายผู้อื่นกันแน่นะ

ฉิงฮัวรู้สึกว่า อย่างน้อยคำตอบที่ฟังแล้วค่อนข้างพอเป็นพิธีของเจ้านายนี้ เมื่อเทียบกับคำตอบที่ให้กับคุณซู ยังคงอ่อนโยนกว่ามาก

นี่แสดงให้เห็นว่าอย่างน้อยในตอนนี้เจ้านายไม่ยินยอมที่จะตัดขาดความสัมพันธ์กับคุณกู้

อย่างไรก็ตาม เรื่องราวก็ผ่านไปหลายปีแล้ว หรือว่าเจ้านายยังไม่สามารถปล่อยวางเรื่องราวเมื่อ 10 ก่อนที่เกิดขึ้นที่สเปน

ฉิงฮัวถอนหายใจเงียบๆ

ใบหน้าขาวซีดของกู้ฮอน เค้นรอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้ออกมา เวลาผ่านไปนานแสนนาน เธอยิ้มเศร้า แสร้งทำท่าทางไม่เป็นไร——

“อืม ฉันรู้คำตอบแล้ว......” เธอพยักหน้า “เป่หมิงโม่ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ขอบคุณคุณที่ช่วยฉัน......”

จากนั้น เธอหันศีรษะไปทางหน้าต่าง พยายามกะพริบตา บังคับให้น้ำตาที่เอ่อคลอหน่วยตาย้อนกลับเข้าไป

สีหน้าเขาแข็งทื่อเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มตึงนิดๆ “ผมเคยพูดว่า คำขอบคุณของคุณคือสิ่งที่ผมไม่ชอบมากที่สุด!”

หัวใจเธอสั่นระรัว คิดกลับไปถึงคืนนั้นที่โรงแรมรัก เขาเคยพูดว่า เขาไม่ยอมคำขอบคุณของเธอ! คืนนั้น เธอยังถามเขาอย่างโง่งม : ถ้าอย่างนั้นคุณชอบอะไรล่ะ เขาเอ่ย : คุณ