เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 306

ตอนที่306แน่จริงก็แต่งงานกับเธอสิ2

เป่หมิงโม่ขึงตาใส่ชูหยุนเฟิงแล้วหันกลับมามองเฟยเอ๋อ สายตาแข็งกร้าวคู่นั้นมีแววอ่อนลง ก่อนจะส่ายหัวไปมา “เฟยเอ๋อ เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก็อย่าไปพูดถึงอีกเลยนะ ตอนนี้ คุณก็รักษาตัวเองให้ดี อย่าคิดมาก เข้าใจไหม?”

เฟยเอ๋อพยักหน้าอย่างซาบซึ้ง นัยน์ตาเริ่มมีน้ำตาเอ่อขึ้นมา “อื้ม ขอบคุณนะคะ โม่......”

“เด็กโง่ ผมต้องเป็นฝ่ายขอบคุณคุณถึงจะถูก” เป่หมิงโม่ถอนหายใจอย่างเอ็นดู มือใหญ่กุมมือน้อยๆของเฟยเอ๋ออย่างแนบแน่น

เฟยเอ๋อยิ้มบางๆ ก่อนจะนิ่งเงียบไปสักพัก “ยังมีอีกเรื่อง......โม่ ขอบคุณสำหรับกระโปรงตัวนั้นที่คุณมอบให้นะคะ ฉันชอบมาก......แต่เหมือนว่าจะไม่มีโอกาสได้ใส่เลยอ่ะค่ะ......”

“กระโปรงอะไรอ่ะ?” ชูหยุนเฟิงถามขึ้นอย่างสอดรู้สอดเห็น

เป่หมิงโม่อยากตบแมลงวันชูตัวนี้ให้ตายๆไปเลย!

เฟยเอ๋อหัวเราะอย่างเคอะเขิน แววตาเปี่ยมล้นไปด้วยความรัก เธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเขาจะมอบกระโปรงที่สวยงามราวเทพธิดาแห่งดวงจันทร์ตัวนั้นให้กับเธอ......

เป็นชุดราตรีลิมิเต็ดที่มีเพียงตัวเดียวในเมืองA......

พอพูดถึงกระโปรงตัวนั้น ดวงตาสีนิลของเป่หมิงโม่ประกายความสับสนออกมา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ทำไมจะไม่มีโอกาสใส่ล่ะ? อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันเกิดของคุณแล้ว พอถึงตอนนั้น ผมจะจัดปาร์ตี้วันเกิดให้คุณ เท่านี้คุณก็มีโอกาสใส่แล้วใช่ไหม?”

“ปาร์ตี้วันเกิด?” เฟยเอ๋อรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เขาทำให้กับเธอ

“ปาร์ตี้วันเกิด?” ชูหยุนเฟิงกลับประกายความดีใจออกมาทางสายตา “ดีเลย ดีเลย เฟยเอ๋อก็จะแก่ลงอีก1ปีแล้วนะ ฮ่าๆฉลองวันเกิดอีกครั้งสองครั้ง ก็จะไม่มีคนเอาแล้วนะ......”

เฟยเอ๋อทำปากยื่นอย่างกระดากกระเดื่อง “หยุนเฟิง คุณหัวเราะเยาะฉัน......”

“ใครจะกล้าล่ะ?” ชูหยุนเฟิงแอบเหลือบตามองสีหน้าของเป่หมิงโม่ ก่อนจะพูดอย่างตีวัวกระทบคราดว่า “คนบางคน ปล่อยเวลาของตัวเองล่วงเลยไปอย่างไร้ค่าไม่พอ ทำไมยังต้องไปถ่วงเวลาของคนอื่น ให้ผ่านไปอย่างไร้ค่าด้วยก็ไม่รู้? เฟยเอ๋อ คุณว่าใช่ไหม?”

“......” เฟยเอ๋อรีบส่ายหน้าไปมาพร้อมรอยยิ้มที่เหนียมอาย

เป่หมิงโม่ลูบแผลที่หน้าผากยังคงปวดอยู่นั้น ก่อนจะมองเฟยเอ๋ออย่างจริงจัง และรีบพูดกับฉิงฮัวว่า “โยนไอ้ชูหยุนเฟิงออกไปที......”

ฉิงฮัวมองไปที่ชูหยุนเฟิง ก่อนจะพูดด้วยความเคารพว่า “ชูเอ้อครับ คุณก็ได้ยินแล้วว่า เจ้านายของผมให้ผมส่งแขกแล้วครับ เชิญคุณกลับไปก่อนนะครับ”

ชูหยุนเฟิงเบะปากขมวดคิ้ว ก่อนจะมองไปที่เฟยเอ๋อและมองไปที่เป่หมิงโม่สลับกันไปมา พูดเพื่อก่อความวุ่นวายขึ้นมาว่า “นี่ เป่หมิงเอ้อ นายนี่แล้งน้ำใจจริงๆเลย! เสียแรงที่ทุกครั้งเพื่อนคนนี้ จะเป็นคนมาเยี่ยมเยียนเป็นคนแรก เวลานายมีเรื่องคอขาดบาดตาย! ต่อให้วันใดวันหนึ่งที่นายเกิดสิ้นลมหายใจไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ก็ยังคงเป็นเพื่อนนายคนนี้ ที่ส่งซองขาวมาแสดงความเสียใจเป็นคนแรกอย่างแน่นอน เพื่อที่ดีขนาดนี้ หาไม่ได้อีกแล้วนะ นายจะมาถีบหัวส่งแบบนี้ได้ไง?!”

เป่หมิงโม่เริ่มโมโห

ประหนึ่งเสียงอากาศที่หยุดนิ่งลง

สีหน้าของเฟยเอ๋อนิ่งงันทันที และหายใจติดขัดขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้

ฉิงฮัวตะลึงงันทันที ครั้งนี้ชูเอ้อเล่นแรงเกินไปจริงๆ

เป่หมิงโม่มีสีหน้าที่ครึ้มหม่นลง เม้มปากแน่นโดยไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ แววตาเหี้ยมเกรียมคู่นั้นดูเย็นชาเป็นพิเศษ

ชูหยุนเฟิงยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ “ทำไม กลัวหัวหดเป็นเต่าเลย? เป่หมิงเอ้อ ฉันรู้ทันนายมานานแล้ว นายมันก็มีปัญญาแค่นี้แหละ! เสียแรงที่เฟยเอ๋อเฝ้ารักนายมาตั้งนานหลายปี ความสาวที่ร่อยหรอลงไปในแต่ละปีที่ผ่านไป ต้องสละเวลาทั้งชีวิตให้กับนายแบบนี้เหรอ? ถ้านายรักเธอ ก็แต่งงานกับเธอซะ อย่าทิ้งเธอให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวที่หอพักฟื้นแบบนี้ นายรู้ไหมว่าเธอแอบร้องไห้กลางดึกอยู่บ่อยๆ เพราะหอพักฟื้นไม่ใช่ที่ที่เธออยากจะอยู่!”

เป่หมิงโม่มองเฟยเอ๋ออยู่นานโดยไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลย

เฟยเอ๋อดึงเสื้อของชูหยุนเฟิงแรงขึ้นด้วยความตื่นตระหนก “หยุนเฟิง หยุดพูดได้แล้ว......”

“ทำไมจะพูดไม่ได้? เฟยเอ๋อ เธอคิดที่จะอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยเหรอ?” ชูหยุนเฟิงรีบคว้ามือของเฟยเอ๋อขึ้นมา ขึงตามองเป่หมิงโม่อย่างเอาเรื่อง “เป่หมิงเอ้อ นายแหกตาดูรอยแผลบนข้อมือของเฟยเอ๋อเหล่านี้ให้ดี มันใช่รอยไฟไหม้ตรงไหนกัน? มันเป็นรอยที่เธอกรีดข้อมือเพื่อฆ่าตัวตายต่างหาก!”

เมื่อชูหยุนเฟิงดึงข้อมือของเฟยเอ๋อไปไว้ตรงหน้าของเป่หมิงโม่นั้น เขาตกตะลึงกับรอยแผลคดเคี้ยวเส้นแล้วเส้นเล่า ที่พาดกันไปมาบนเรียวแขนเล็กนั้นอย่างไม่เป็นระเบียบนัก......