เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 333

ตอนที่ 333 เขาเล่นเปียโนเป็นด้วย1

อาจเป็นเพราะเธอตั้งใจ จึงแกล้งทำเป็นไม่อยากเบียดเสียดกับฝูงชนเพื่อเข้าไปในโรงละคร หรือแม้กระทั่งจะใช้จังหวะชุลมุนนี้แอบหนีออกไป......

ทันใดนั้นเอง ก็มีมือใหญ่มาดึงเธอจากทางด้านหลังอย่างไม่คาดคิด

เธอหันขวับกลับไป มองเข้าไปนัยน์ตาสีนิลคู่นั้นของเป่หมิงโม่......

ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อย

“คุณเกิดปีเต่าหรือไง! ถึงได้ชักช้าขนาดนี้?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย พร้อมจับมือเธอไว้อย่างเหนียวแน่น!

เธอรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากเรียวนิ้วของเขา “คนแน่นเกินไป”

เขามองเธออย่างเอือมระอา ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เข้าไปข้างในกันเถอะ”

จากนั้น เขาก็เดินจูงมือหญิงสาวเข้าไปในโรงละคร......

สิ่งที่กู้ฮอนคิดไม่ถึงก็คือ เขาจูงมือเธอไม่ยอมปล่อยเลย

*

การแสดงเริ่มต้นขึ้น

Depmelsคือนักเปียโนระดับโลก ด้วยความสามารถด้านเปียโนที่ล้ำเลิศ ฝีมือการบรรเลงที่เฉียบขาด และเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขา ทำให้มีแฟนเพลงที่ชื่นชอบตามไปชมการแสดงของเขาอย่างล้นหลาม

ทันทีที่นิ้วมือของเขาวางบนคีย์บอร์ด เสียงในโรงละครก็เงียบกริบลงในทันทีทันใด

กู้ฮอนนั่งเคียงข้างเป่หมิงโม่ เป็นครั้งแรกที่รับชมการแสดงเปียโนพร้อมกับผู้ชมมากมายขนาดนี้

เธอไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับเปียโนเลยสักนิด

ฝีมือในหารบรรเลงเปียโนของDepmelsเป็นอย่างไร เธอฟังแทบไม่ออกเลย เธอรู้เพียงว่ามันไพเราะเพราะพริ้งมาก

เธอแอบชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างอันคมสันของเป่หมิงโม่ ที่จดจ่ออยู่กับการแสดงบนเวที เขาดูดื่มด่ำกับการแสดงดนตรีที่สูงค่าแบบนี้

แต่ทว่า มือใหญ่ก็ยังคงกุมมือเธอไว้อย่างแน่นหนา และไม่ยอมปล่อยมือจนถึงตอนนี้

1นาที 10นาที 33นาที......จนเวลาล่วงเลยผ่านไป50นาที......

ต้องขออภัยที่เธอไม่ประสีประสาอะไรกับเปียโนเลย เธอนั่งฟังไปเรื่อยๆจนหนังตาเริ่มหนักอึ้ง......

เธอเริ่มประคองสติไม่อยู่ และตกลงไปในห้วงแห่งความฝัน

เธอเหมือนจะเห็นสาวน้อยร่าเริงคนหนึ่ง ที่ยิ้มให้เธออย่างสดใส พร้อมตะโกนเรียกเธอว่าหม่าม๊า หม่าม๊า......

จากนั้นเฉิงเฉิงกับหยางหยาง ก็วิ่งไล่ตามเด็กสาวคนนั้น......

ภาพเด็กสามคนที่เล่นด้วยกันอย่างมีความสุขนั้น เธอคงเห็นได้ในความฝันเท่านั้น

ทันใดนั้น

เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน

รู้สึกได้เพียงว่ามีคนหยิกหลังมือของเธอ

“โอ๊ย......” เธอตกใจตื่นในทันที!

จนมารู้ว่า เสียงร้องของตัวเองได้สร้างความไม่พอใจให้ผู้ชมแถวหลังเข้าให้แล้ว

เธอรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที ก่อนจะค้อนใส่เป่หมิงโม่อย่างตำหนิ “คุณทำอะไรเนี่ย?”

ทำไมต้องหยิกให้เธอตื่นด้วย? เธอกำลังมีความสุขอยู่กับลูกๆในความฝัน!

ตอนนี้เอง การแสดงเปียโนของDepmelsก็เดินทางมาถึงตอนจบสักที!

ประหลาดใจ!

ตกตะลึง!

คิดไม่ถึงเลยว่า เป่หมิงโม่จะเล่นเปียโนเป็นด้วย!

อีกทั้ง......

จากที่เธอได้ยินนั้น ฝีมือของเขาแทบไม่ต่างอะไรกับ Depmelsเลย!

พระเจ้า ผู้ชายคนนี้ยังแอบซ่อนความสามารถอะไรที่เธอไม่รู้เอาไว้ไหม?

โน๊ตเพลงเหล่านั้นไหลผ่านเรียวนิ้วของดังเม็ดทราย ท่วงทำนองที่ไพเราะรื่นหู ดั่งฝูงผีเสื้อที่เริงระบำ ดั่งฝูงปลาที่แหวกว่าย......

สเตนเลส Steel of Worry

เธอนึกถึงสร้อยคอสเตนเลสที่เขาเคยให้กับเธอเมื่อสองปีก่อนตอนที่อยู่บาร์เซโลน่า

เพียงแต่เธอคืนเขาไปด้วยความโมโห......

มองไปยังชายหนุ่มนั่งที่ดื่มด่ำกับเสียงเปียโนบนเวทีนั้น

แท้จริงแล้ว นอกจากเขาจะเก่งกาจเรื่องการวาดภาพออกแบบสร้างปลูกสร้างที่น่าทึ่งมากมายแล้ว เขายังเล่นเปียโนเป็นอีกด้วย......

มิน่าล่ะ เขาถึงได้ฉายาว่าอัจฉริยะแห่งวงการสถาปัตย์ในยุโรปเมื่อ12ปีก่อน

จวบจนปลายนิ้วของเขาแตะโน๊ตตัวสุดท้ายลงคีย์บอร์ด พอสิ้นเสียงเปียโนที่ก้องกังวาน ก็หมายถึงการแสดงดนตรีนั้นจบลงโดยสมบูรณ์!

เหมือนผู้ชมยังคงดื่มด่ำอยู่กับเพลง (Steel of Worry) เพราะเป็นเพลงที่ร่วมบรรเลงกับDepmelsในสไตล์ที่ต่างออกไป

เพลงที่แต่งขึ้นตอนที่เศร้าโศก ทำให้คนฟังเศร้าไปด้วยได้จริงๆ